Ze zitten tegenover elkaar op de heerd bij het open vuur, twee boeren van de Veluwse heide. Ze turen zwijgend naar hun handen. Na een tijdje schuift de boer zijn buurman een oude koperen tabaksdoos toe en haalt zijn pijp van de schoorsteen. De ander stopt echter geen pijp, maar begint aandachtig de tabaksdoos van alle kanten te bekijken.
“Dat is een aardig dingetje”, zegt hij eindelijk. Als de boer er af wil, moet hij het maar zeggen, een paar euro wil hij er wel voor geven. Maar deze schudt onwillig het hoofd, hij wil de tabaksdoos, een erfstuk, niet verkopen, hoewel hij die paar euro goed kan gebruiken.
De buurman bekijkt de tabaksdoos nog eens van alle kanten, zet ‘m weer op tafel en vraagt of hij het echt zeker weet of hij er af wil of niet.
“Nee”, zegt deze kort.
“Nou, dan moet je het zelf maar weten!”
“Leuter toch niet man”, is zijn antwoord.
“Twintig euro?”
“Nog voor geen vijftig!”
“Man je lijkt wel gek! Wat heb je aan zo’n ding? Je kunt je tabak in een zak doen. Ik wil je er vijfentwintig euro voor geven!”
“Al wou je er honderd voor geven, dan nog niet. Ik verkwansel niet, wat aan mijn vader en aan mijn grootvader heeft toebehoord”.
Dit is tegen het zere been van de buurman, die immers de grond, waarop zijn vader, zijn grootvader en zijn overgrootvader tot hun dood gezwoegd hebben, aan een projectontwikkelaar verkocht heeft.
Zo, het grote woord is eruit, de boer kon het niet langer voor zich houden. Is het niet zo dat,- mede door steeds maar weer andere regeltjes, het de boeren bijna onmogelijk gemaakt wordt. Dat projectontwikkelaars daar handig op inspringen en de boeren uitkopen en ze daardoor als het ware van hun geboortegrond verjaagd worden. Hoe verlokkelijk het “grote geld” ook moge zijn, nooit zal hij zijn boerenbestaan “prijs” geven.
Bij de open haard op de heerd – Foto: © Jac. Gazenbeekstichtng
Respect
De boer is opgestaan en kijkt op de ander neer, die met tegenzin de tabaksdoos van zich afschuift. “Dan niet,” zegt deze nors en schuift de tabaksdoos nog iets verder van zich af.
Maar… dat was niet de bedoeling van de boer; hij mag gerust een pijp van hem opsteken. Daarom schuift hij , een beetje nijdig, de tabaksdoos weer de andere kant op en dan haalt buurman een pijp uit zijn broekzak en begint deze te stoppen.
De boer is tevreden; hij gaat weer zitten en een ogenblik later roken ze zwijgend hun pijp. Want ondanks ze van mening verschillen over bepaalde zaken, respecteren ze elkaar.
De koning te rijk
Buiten is nog steeds de wind, die waait over de heide, die bij vlagen aan de luiken rukt en trekt en dof-dreunend in de schoorsteen boldert, zodat af en toe de rook de grote kamer binnenkomt. Een ieder met zijn eigen gedachten. De boer gooit nog wat extra hout op het vuur, dat even later knetterend opvlamt.
Hebben niet vele geslachten zo bij elkaar gezeten? Gezeten in de grote stoel bij de haard, genietend van de warmte en de rust van het platte land. Dat is toch zeker voor geen geld ter wereld te koop? Ver weg van de opgejaagde maatschappij voelt de boer zich de koning te rijk!
