…
Ik stond op lichten zomernoen
gevangen door het schoon festoen
van ‘t onvermoeide zonnewonder.
De loovers stoeiden met het donker
van zomerschaduw . . . . ‘t Bloemgeflonker
van rood en mauve vlamde fel . . . .
Het land lag van verlangen rijp
en drachtig van al’ vruchtbaarheid
de blonde korenvelden.
. . . . Toen, toefde ik bij een nijver volk,
dat luchtig, als een gouden wolk
in ‘t zonnebranden zwelde . . . .
Ze flitsen snel in duizend kruisen
van komst en vlucht . . . . en gonzend suizen
de zomervliegers langs haar baan.
Ze bouwen aan hun gouden schat,
hun vreemde, wonderschone stad
waarvoor ik – sprakeloos – bleef staan.
Soms speelt de wind een leutig spel
verwaait en draait en wentelt wel
de zonneblonde zwermen.
Maar weldra, helder en sonoor,
orgelt hun druk gegons weer door
en zoeken zij de verre bermen,
waar linden geuren, bloemen kleuren
of, waar de blauwe schemering
van ‘t morgenland haar reeds ontving.
Jac.Gazenbeek | Jaartal onbekend
