In parelmoeren glanzen dooft de avond,
Verbleekt de glorie der smaragden lucht….
Naar ‘t stervend kleurspel vliedt een strakke vlucht
van late, snelle reigers ▬ IJl, gehavend
rilt koolzwart, weemlend in het luistrend licht,
‘t onrustig loof der olmen. Magisch schittert
het zilv’ren hart van Venus…. Eng’len, biddend,
sluiten de deuren van den avond dicht.
De gladde beek glanst met ivoren spangen
en duikt in duisternis waar d’ oevers wenden.
Ze koost en kust…. of murmelt zij gebeden….?
. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
Nu rijst weer in mij ‘t simpel, oud verlangen.
dat eens mijn leven zóó zal mogen enden
als deze dag in diafanen vrede….
Jac Gazenbeek | 1923
Om het gedicht zo authentiek mogelijk te houden is het geplaatst in de spelling “De Vries en Te Winkel” die in 1923 gebruikelijk was en waar het gedicht ook in is geschreven.
—
Diafaan = doorzichtig, transparant, doorschijnend, ragfijn
