Als ik er op uittrek om roodwild te fotograferen heb ik per definitie goede verwachtingen.
Als gepensioneerd faunabeheerder heb ik natuurlijk een optimale terrein- en wildkennis.
Dankzij mijn pensioen heb ik tijd genoeg en mijn werk als faunabeheerder heeft mij natuurlijk optimale terrein- en wildkennis opgeleverd. Ook niet onbelangrijk is de vergunning van een terrein-eigenaar om op één vaste stek te mogen posten. Bij dat posten hou ik natuurlijk altijd rekening met de windrichting zodat ik geen verstoring veroorzaak.
De vaste stek prepareer ik altijd lang van te voren.
Een goed camouflagenetje en een degelijk driepoot-stoeltje zijn onmisbare attributen. Een degelijk Gitzo carbon statief met imitatie Wimberly kop behoort tot mijn standaard uitrusting alsmede een rijstzak om mijn gedateerde, zware Nikon-ED 300mm / F2.8. AF-telelens met vast brandpunt op te kunnen leggen. Volledigheidshalve is mijn fototas ook nog voorzien van een Nikon camera D.300s.
Natuurfotografie tijdens winterweer
Bij langdurig posten in extreme koude is het zaak om goed voorbereid te zijn. Dus enkele lagen thermo-ondergoed en een warme bivakmuts. Inlegzooltjes met voetverwarming zijn ook geen overbodige luxe. Beroepshalve heb ik, tijdens het posten op stroperij, eigenlijk al veel te veel kou geleden. Als ik van plan ben om, met mijn hele fotohandel, het veld in te trekken en piep dat het wel erg koud is, zegt mijn vrouw altijd: “Het is geen aangenomen werk, het is maar een hobby”! Zoals zo vaak heeft mijn vrouw dan gelijk.
Gewoon kerstplaatje
Vorig jaar december toog ik op een middag het veld in. Het vroor licht en er lag een laag sneeuw. Door de vele kleding die ik aanhad zag ik er een beetje uit als een Michelin-mannetje. De witte wereld zag er sprookjesachtig uit.
De gedachte om gewoon kerstplaatjes te schieten en het grofwild op zijn beloop te laten kwam bij mij op. Maar ja, een kiek van een hert in sneeuwlandschap is toch ook niet alledaags. En de windrichting was ook prima voor de beoogde stek. Dus besloot ik om toch maar te proberen roodwild in winterlandschap te platen. Nadat ik mij met mijn hele hebben en houwen op een strategische stek had geïnstalleerd, duurde het geruime tijd voor ik aanloop kreeg van enkele, op grote afstand, langs trekkende herten.
Helaas was de afstand erg groot. Daardoor zou ik eventuele beelden aanzienlijk moeten croppen (= een uitvergrote uitsnede maken). Zoiets gaat in de regel ten koste van kwaliteit. Een 300 mm. objectief heeft nu eenmaal zijn beperkingen.
Dus heb ik de ontspanknop van mijn camera maar niet geactiveerd.
.
Doordat ik gebiologeerd het trekkende wild door mijn verrekijker zat te observeren, had ik totaal geen oog voor mijn linker flank. Plotseling, waarom weet ik nog steeds niet, monsterde ik ook die kant. Wat ik toen zag liet een adrenalinestoot door mijn lichaam gaan. Op ideale foto-afstand stond, aan de bosrand, een kapitaal hert naar de wegtrekkende herten te zekeren. Met één vloeiende beweging ving ik het hert in de zoeker van de camera.
Het was omstreeks kwart over vier dus “de grote lamp was al aan het doven ”. Gelukkig had ik kort daarvoor de iso- waarde van de camera opgeschroefd naar 500 (nog weinig ruis) om zo een redelijke sluitersnelheid van 1/40 sec. te bewerkstelligen bij een diafragma van F.4.5. Het sneeuwlandschap gaf op dat tijdstip nog extra licht. Daardoor kon ik toch met een iets geknepen diafragma werken om zodoende nog enige scherpte-diepte te krijgen. De autofocus en spotmeting deden, betrouwbaar zoals altijd, hun werk. De camera met telelens stond trillingvrij op een stevige statief. Mijn wijsvinger zocht behoedzaam de ontspanknop van de camera en……ik drukte af !
Mijn wijsvinger zocht behoedzaam de ontspanknop van de camera en……ik drukte af !
Het geklik van de op en neer klappende spiegel klonk als muziek in mijn oren. Ik herhaalde de handeling razendsnel nog een paar keer. Natuurlijk verloor ik het kaderen van de “gulden uitsnede” niet uit het oog.
Nadat ik enkele opnamen gemaakt had verdween het hert, net zo geruisloos als hij gekomen was, weer in de dekking. Ik bleef nog even blijven zitten om het wild de gelegenheid te geven zonder verstoring verder het bos in te trekken. Tenslotte verliet ik, “op een roze wolk” het natuurterrein. Van de kou heb ik totaal geen last gehad. Maar dat is logisch bij aanblik van die prachtige edele dieren. Ik hoop dat ze tot in lengte van jaren hun wissels over de Veluwse-dreven blijven trekken.
Copyright foto’s: Ton Heekelaar
In de sneeuwbui
Alles in de gaten
