Nadat in februari/maart de herten hun gewei hadden afgeworpen, hebben de meeste herten alweer een prachtige koptooi. De herten zijn nu ‘in de bast’ zegt de kenner, een zachtbehaarde huid waardoor de bloedbanen lopen, voedt het gewei. Omdat ze extra zout nodig hebben in deze periode krijgen ze likstenen.
Bij de liksteen – Foto: ©Louis Fraanje
Bastgeweien zijn erg gevoelig dus vechten met het gewei als wapen, zoals in de bronsttijd, gebeurt zeker niet. Maar af en toe ontstaat er toch onenigheid tussen de herten. We zagen afgelopen week hoe dan het gevecht verloopt.
De tegenstanders gaan recht overeind staan en slaan met hun voorpoten naar elkaar.
Hindes (vrouwtjes) vechten ook op deze manier als ze onderling ruzie hebben.
Op de achterpoten en dan er op los – Foto: ©Louis Fraanje
Vorige week stond ik aan de rand van een wildakker naar een nog jong basthert te kijken.
We hebben zeker tien minuten oog in oog gestaan. Fransien, die wat achter mij gebleven was, legde het gebeuren vast op de gevoelige plaat, want zoiets maak je niet elke dag mee.
Blijkbaar had het dier zijn schuwheid even afgelegd. Was hij misschien net zo verwonderd als wij?
Herkenning
Je hoort wel eens iemand zeggen dat de dieren je herkennen, maar of dat zo is, ik betwijfel het. Een steeds terugkerende situatie, zoals de jachtopzichter die komt voeren, dat weten ze snel genoeg. Maar… of dit hert die man in spijkerbroek aan de rand van de wildakker herkende, ik weet het niet. Op dat moment wisten wij nog niet, dat dit het beroemde hert Hubertus was.
Lees ook: Het legendarische hert “Hubertus” – Deel 1
