Gisterenmorgen liep ik buiten in het veld en genoot van de prachtige wolkenpartijen aan de horizon. Dan kan ik mijn fantasie de vrije loop laten en ontdek ik steeds weer iets anders. Even helemaal niks aan m’n hoofd, gewoon lekker leeg. Op en gegeven moment stond ik aan het begin van een oude zandweg, die bijna kaarsrecht naar de einder liep. In gedachten zag ik allerlei wagens en paarden, voerlui, kooplui en buitenlui die over deze weg gingen.
Van noord naar zuid en van oost naar west, het was en drukte van belang op die weg. Wat een heerlijk gevoel kan het geven, als je nu bij diezelfde verlaten weg de rust en ruimte om je heen ziet. Dat zoiets nog mogelijk is in een dichtbevolkt landje als Nederland.
Het Veluwse landschap met zijn heide, stuifzand en zijn bossen, het land dat ik zo lief heb.
klik om te vergroten
Maar, toen ik even later aan de rand van het stuifzand stond, pakten die prachtige wolkenluchten zich samen.
De helderwitte wolken veranderden met de minuut en de lucht werd inktzwart. De wolken rolden als het ware over het stuifzand en toen gingen de sluizen open, het water kwam met bakken naar beneden. Binnen de kortste keren was ik drijfnat, maar het deerde me niet, want ook dit beeld is schitterend.
klik om te vergroten
In het dichtstbijzijnde beukenbos probeerde ik toch een droog plekje te vinden. De regen en de wind beukten op het hout, maar de bomen geven geen krimp. Onder het brede bladerdak van een oude beuk liet ik het natuurgeweld gelaten over mij heenkomen. Tenslotte is het nog altijd zo, dat na regen de zon gaat schijnen. En waar kun je dat dan mooier en intenser beleven dan in de natuur? Terwijl ik zo in mijzelf zat te filosoferen, hield het op met regenen. Langzaam werd het lichter en toen even later de zon haar brede lichtbundels door de bladeren van het beukenbos wierp, kon ik mij geen mooier decor wensen.
klik om te vergroten
