Dick van der Veen
Spelen met woorden
De journalist uit Apeldoorn is niet de eerste de beste. Hij schrijft onderhoudend over de vele buitenlanden die hij met grote regelmaat bezoekt. Spelen met woorden, dat is de kunst die Kareltje als geen ander beheerst. Het heeft hem diverse keren en goedkeurend schouderklopje opgeleverd.
Dat zegt wat, want in het wereldje is bekend dat deze ‘baas’ niet scheutig is met uitdelen van complimenten. Integendeel, de dagelijkse inspecties door de redactie-burelen hebben een ‘puntenslijperig’ karakter. Dat laatste heeft betrekking op het feit dat declaraties van potloden meestal worden verscheurd, want ’t ding kan van twee kanten worden benut…
Terzake
Karel is uitgenodigd om enkele dagen te midden van de Lappen te verblijven. Het komt goed uit, de dagen ervoor lag hij immers tussen de ‘lappen’ en dat is bargoens voor dekens. In het Finse Lapland fleurt ons schrijvertje op. Ondanks de somberte van het weer dat, patent van Karel, het karakter heeft ‘van triest trekkende treurnis’.
Op de sneeuwscooter jaagt hij door het ongerepte landschap, dat is nog eens wat anders dan de Veluwse bossen, waar je om de haverklap door een boerderij wordt geremd. Alsof er ooit een situatie voorkomt waarin de Gelderse bodem met zóveel sneeuw wordt toegedekt dat een scooter met latten eronder echt houvast heeft. Het juicht in hem. Vanavond nog een vervelende persconferentie en dan met de rendieren erop uit, een bezoek aan een iglo en meer van die avontuurlijke dingen. De droge kou van min dertig graden doet niet eens onprettig aan. Kareltje treedt de persconferentie serieus tegemoet. Per slot van rekening wordt hij voor deze trip betaald en, dat voorop gesteld, hij wil een goed verhaal.
De Apeldoornse journalist in Finland – Tekening: ©Rijk Verhoeven
Mooie naam
Maar in de zaal is het ‘ondraaglijk warm’. De overgang van de prikkelende vrieskou naar de snorrende potkachel-warmte is te rigoureus. De boodschap van de vijfsterrenhotelier is bovendien weinig opwindend. Het hoofd van Karel zakt schever en schever.
Even later is hij tijdelijk ‘van de wereld’. Totdat een collega hem wekt omdat er drankjes worden geserveerd. Karel neemt enkele gegevens over. Hij is er van overtuigd dat een verhaal over Lapland zichzelf schrijft. Aangezien onbeleefdheid in zijn woordenboek niet voorkomt, wil hij toch netjes de naam van de gastheer vermelden. Op de tafel staat een bordje. Dat is boffen, op die manier hoeft hij zich niet bloot te geven en blijft de zachte dommel van even daarvoor onopgemerkt.
Mooie naam trouwens ‘Avontulen teko kielletty’.
Wat is nou de voor- en wat is nou de achternaam, horen we Karel denken? Hij maakt er geen punt van. Trouwens de rendieren staan klaar. Het inspireert hem tot een prima sfeerverhaal, dat nog diezelfde avond via het modem naar Apeldoorn wordt doorgeseind.
Treffend weergegeven
Geheel en al opgemonterd betreedt hij drie dagen later de redactieruimte. Uiteraard zullen de snerende opmerkingen over snoepreisjes en ‘gebruinde luiheid’ hem ten deel vallen. ’t Ligt even anders. Een telefoontje van de hoofdredacteur. Of hij even tijd heeft? Karel krijgt een compliment voor zijn Finse story.
“Treffend weergegeven. Je maakt de lezer ooggetuige. We hebben zelfs drie telefoontjes gehad. Ze gingen allemaal over hetzelfde”. De nietsvermoedende Karel glundert van oor tot oor. “De lezers waarderen het verhaal. Die telefoontjes trouwens, komen van Finnen die met Nederlanders zijn getrouwd. Enne… Karel…, ze kunnen zich niet goed voorstellen dat je met ‘Verboden vuurtje te stoken’ hebt gesproken. Dat namelijk betekent ‘Avontulen teko kielletty’…” Karel verschiet van kleur. Een journalist kan nooit slapen, nog geen vijf tellen….
Tekst: ©Dick van der Veen – Illustratie: ©Rijk Verhoeven
Dit verhaal is eerder gepubliceerd in: De Veluwenaar-5e jaargang-no.3-juli-1997
