Natuurliefhebber en ‘Einzelgänger’ Albert (Ab) van ‘t Veld
Bij het snuffelen door de archieven, komen de herinneringen weer tot leven. Het is vandaag precies 10 jaar geleden dat onze oud-vrijwilliger, natuurgids en vriend Ab van ‘t Veld, na een kortstondige ziekte, op 74-jarige leeftijd overleed. Ondanks dat hij, een aantal jaren voor zijn dood, verhuisde van Kootwijk op de Veluwe naar De Krim in Overijssel en ondanks de wat verminderde contacten, bleef vriend Ab altijd in onze gedachten. Ook nu weer zie ik de beelden voorbij gaan als ik zijn verhalen weer lees.
Ab van ‘t Veld (Foto Jan Pit-BDU)
Einzelgänger
Natuurlijk vonden wij het jammer dat Ab naar Overijssel ging. Hij vertelde altijd met veel plezier over de Veluwse natuur. Een prima gids tijdens de natuurwandelingen, ongekunsteld en vooral zichzelf. Hij was een “Einzelgänger”(éénling), had een hekel aan vergaderen en ging het liefst met zijn honden Joekel en Kimba ‘het Kootwijkerzand’ op.
Schorfheide
Daarnaast was er nog iets, en dat was de oude Duitse jachtgeschiedenis. De verhalen over de altijd durende strijd tussen de ‘wilderer’ en de ‘förster’ of zo u wilt ‘stropers’ en ‘jachtopzichters’. Ab had het altijd over zijn Schorfheide. Hij had ook bijna alle jaargangen van het Duitse jachtblad ‘Wild und Hund’. Als Ab op z’n praatstoel zat, kwam het ene stropersverhaal na het andere. Dan vloog de tijd, dan zwierf je als het ware met hem door het veld en rook je de hei en de dennen. Ook over schapen en schaapherders kon hij smakelijk vertellen.
Honden
Overal waar Ab ging vergezelden bouvier Joekel en herder Kimba hun baas, of het nu een dialezing of een natuurwandeling was, dat maakte niet uit. De honden zelf, maar ook het publiek, waren er helemaal aan gewend en wisten niet beter. Soms, na jaren, vroeg men mij nog weleens, waar die gids met zijn honden gebleven was. Dan moest ik hen teleurstellen en zeggen dat hij verhuisd was. Nu klinkt het antwoord anders, Ab is voor altijd verhuisd. In de jagerswereld zeggen ze dan “hij is naar de eeuwige jachtvelden.”
Ook zijn vriend Berthus Maassen mist hem nog iedere dag. Ze hebben wat ‘gestruind’ over het ‘Zand’ met de beide honden. Weer een vriend armer, maar een een herinnering rijker. Waidmannsheil, Ab!
Lees ook zijn prachtige verhaal “Vreemd wild op de voerakker”.
