Speuren naar moeflons en we hadden geluk…
Gisterenmiddag brak het wolkendek open en kwam de zon tevoorschijn. Tegelijkertijd klaarden bij de mensen de gezichten ook meteen op. Alles ziet er wat vriendelijker uit na een paar sombere en donkere dagen. Niet dat wij ons daar wat van aantrekken, maar met een lekker zonnetje is het aangenaam verpozen buiten. Onze zwerftocht voerde ons over de Veluwse heide. In deze omgeving kun je nog wel eens het geluk hebben een kudde moeflons tegen te komen. Die wilde schapen zijn ooit uit Corsica en Sardinië hier naar toe gehaald.
Vooral de rammen met op hun rug een witte zadelvlek vielen extra goed op – Foto: ©Louis Fraanje
Moeflons
Aan de rand van de heide zaten we achter een oude, door weer en wind geteisterde, vliegden. Rond de klok van vieren kwam er beweging in het oude dennenbos aan de overkant: moeflons. Met hun bruin gevlekte vacht vielen ze niet direct op tussen de bomen, maar eenmaal op de heide konden we ze goed bekijken. Vooral de rammen met hun donkere vacht, indrukwekkende manen en op hun rug een witte zadelvlek (schabrak), vielen extra goed op. In de zomer is die vlek zo goed als verdwenen.
Telkens bleef hij even staan om te zien of er geen onraad was – Foto: ©Louis Fraanje
Doordringende blik
Helemaal achteraan liep een wat oudere ram, bij hem was de zadelvlek nauwelijks meer zichtbaar. Een schitterend dier met enorme gekrulde horens, die ook wel slakken genoemd worden. Hij deed het wat kalmer aan, twee ooien vergezelden hem. Dat was wel grappig om te zien, net of ze een beetje bezorgd waren. Telkens bleef hij even staan om te zien of er geen onraad was. Moeflons hebben een heel goed gehoor, maar ook hun gezichtsvermogen is uitstekend. Hij kon ons niet zien op deze afstand maar toch vertrouwde hij het niet helemaal. Met zijn doordringende blik taste hij de bosrand af.
even verderop stonden zeven rammen en vier ooien – Foto: ©Louis Fraanje
Tenslotte
Toen de moeflons weer uit het zicht verdwenen waren besloten we een omtrekkende beweging te maken.
“Met een beetje geluk komen we ze straks, aan de andere kant van het bos, weer tegen”, zei ik tegen Fransien. En, zoals een oude jachtopzichter eens tegen mij zei, soms is het geluk met de ‘dommen’. Want geluk hadden we: even verderop stonden zeven rammen en vier ooien, die net van plan waren een oud vergrast pad in de heide over te steken. De camera klikte. Nog geen minuut later waren ze verdwenen, maar ze stonden er gekleurd op. Het was een prachtige afsluiting van deze mooie middag.
