Toen we vanmorgen vroeg door het raam naar buiten keken zag het er wat somber en grauw uit.
Regenvlagen sloegen met kracht tegen de ruiten en de wind gierde om het huis. Nou niet direct aantrekkelijk weer om er op uit te trekken, zou u misschien zeggen, maar wij lieten ons niet weerhouden.
We zeggen vaak “er is niets veranderlijker dan het weer, wie weet klaart het straks wel op?” Dus, we kleedden ons goed aan en gingen het bos in, heerlijk toch!
Eenmaal op de open heide
(klik om te vergroten)
Eenmaal op de open heide probeerde de striemende regen, samen met de gierende wind, ons af en toe van het pad te blazen. Maar we zetten door en lieten ons niet van de wijs brengen. Dit was pas natuurbeleving ‘optima forma’. Onder het wandelen kletsen we tegen elkaar over van alles en nog wat, en ook al nam de wind veel woorden mee, we verstonden elkaar. Zo zwierven we uren achtereen en toen bleek de dag nog meer voor ons in petto te hebben. Toen, in de late namiddag, het wolkendek hier en daar wat openbrak, kleurde de zon het blonde gras en groene mos nog dieper, schitterend!
kleurde de zon het blonde gras
(klik om te vergroten)
Samen genoten we van dit prachtige ‘natuurpalet’ en we dachten even terug aan hoe somber het er die morgen uit had gezien. Dit was toch een geweldig sluitstuk van een wandeldag.
Toen ik zo in mezelf stond te filosoferen, stootte Fransien mij aan en riep: “Kijk eens daar achter je, aan de horizon!” Een oude kale eikenboom stak de avondhemel – letterlijk en figuurlijk – naar de kroon. Met zijn grillige takken leek hij wel een monument, een levensboom, diep geworteld in de Veluwse aarde, zijn armen uitstgestrekt naar de hemel. Daar werden we stil van; het regende niet meer en toch hielden wij het niet droog.
zijn armen uitstgestrekt naar de hemel
(klik om te vergroten)
