De zwarrte toch een 6 ender…
Als we het over de ‘zwarte’ hebben lijkt het wel of een soort virus ons te pakken heeft. Weliswaar een goed soort virus maar toch, het laat ons gewoon niet meer los. Natuurlijk; we hebben al heel wat reeën gezien en gefotografeerd, maar deze bok is het gesprek van de dag. En dat is helemaal niet vreemd, want reeën zijn gewoonlijk bruin.
Een enkele keer wordt er een witte of zelfs een bonte gezien, maar de laatste tijd zien we steeds vaker een zwarte. En… zaterdag stonden we weer ‘oog in oog’ met de ‘zwarte’. Zijn gewei was uitgegroeid tot een zes-ender of zesser!
Zijn gewei was uitgegroeid tot een zes-ender – Foto: Louis Fraanje
Zich van geen kwaad bewust trok hij zijn wissel door het nog stille en kale bos. We installeerden ons, met de camera, tussen de struiken en wachten op de dingen die gingen komen. Op een gegeven ogenblik ging hij met zijn gewei over de grond. Oei, dat was eigenlijk niet normaal, zo’n bastgewei is erg gevoelig.
Uiterst voorzichtig probeerden we wat dichterbij te komen, om te zien wat er aan de hand(gewei) was.
Met zijn gewei over de grond – Foto: Louis Fraanje
Toen we hem even later wat beter in de lens hadden, zagen we bij de rechterstang wat bloed druppelen. De bast was vanaf de bovenkant tot halverwege iets ingescheurd. Blijkbaar had hij er last van, maar of het hem pijn deed? Dieren hebben natuurlijk, net als wij mensen, ook pijn. Maar ze zijn niet zo kleinzerig.
Hij knabbelde rustig op een takje.
Hij knabbelde rustig op een takje – Foto: Louis Fraanje
We keken elkaar eens aan en haalden onze schouders op, tja wat kun je er aan doen? In zo’n geval is het het beste om de natuur zijn gang te laten gaan en je er als mens niet mee bemoeien.
Intussen kwam de bok wat meer onze richting op, maar gelukkig had hij niets in de gaten. We konden hem nu heel goed observeren en toen hij achterom keek leek het eventjes of hij ons in de gaten had. We hadden als het ware oogcontact met de ree, zonder dat hij het merkte. We zaten goed verscholen en we waren er van overtuigd, dat hij ons niet kon zien. Toch bleef hij onze richting op kijken, maar na enige tijd tippelde hij verder. We slaakten beide een ‘onhoorbare’ zucht van verlichting.
Leek het eventjes of hij ons in de gaten had – Foto: Louis Fraanje
Terwijl ik wat aardige platen van de ‘zwarte’ probeerde te schieten, was Fransien met haar kleine filmcamera bezig. Vanuit de hand volgde ze de bok op de voet en kreeg ze hem mooi in beeld. Toen we later het filmpje terug keken was de wond aan het gewei goed zichtbaar. Dat soort verwondingen komen niet zo vaak voor, maar we zien de gevolgen vanzelf als hij straks in maart/april gaat vegen. We blijven het spoor oftewel het ‘wissel’ van de ‘zwarte’ volgen, en houden u op de hoogte!
