Zaterdag j.l. waren Fransien en ik al vroeg op. Het zou die dag, volgens het weerbericht, erg warm gaan worden. Samen struinden we door het ontwakende bos,allerlei geluiden en geuren stroomden ons tegemoet. Daar kan toch niets tegenop; heerlijk. Waar we naar toe gingen zouden we wel zien, dat lieten we helemaal aan de natuur zelf over. Toen de zon wat hoger klom en de kleurrijke natuur om ons heen in een fantastisch licht zette ontdekten we tussen de struiken een reegeit.
Ontdekten we tussen de struiken een reegeit – Foto: ©Louis Fraanje
De geit keek ons recht in de ogen en bleef zo minutenlang staan. Toen we enkele stappen dichterbij deden, sprong ze af, maar even verderop bleef ze weer staan. “Zou ze soms een kalf hebben”, fluisterde ik tegen Fransien. Meestal gaan reeën er vandoor als je te dichtbij komt. Heel voorzichtig deden we nog wat stappen in de richting waar de reegeit net stond en we speurden tussen de struiken. En ja hoor, toen we nog eens heel goed keken, zagen we het kalfje liggen. Het viel helemaal niet op tussen al dat bruin en groen van de bosbodem.
Het viel helemaal niet op tussen al dat bruin en groen van de bosbodem – Foto: ©Louis Fraanje
Toen we vlakbij het kalfje waren zagen we dat de navelstreng nog vochtig was. Er zat zelfs nog een druppeltje bloed aan. “Nog maar heel kort geleden geboren”, zeiden we tegen elkaar, “wat mooi zo’n klein diertje!”
Er zat zelfs nog een druppeltje bloed aan – Foto: ©Louis Fraanje
Fransien zakte op haar knieën en ging er eens even goed voor zitten. O, wat zou ze graag het diertje in haar armen sluiten en het eens lekker knuffelen, maar dat is natuurlijk ‘uit den boze’! Dan verstoor je de boel en is de kans groot dat de reeënmoeder haar kind in de steek laat. Absoluut niet doen dus!
Fransien zakte op haar knieën – Foto: ©Louis Fraanje
We hebben samen nog heel even genoten van dit kleine ‘wonder’ der natuur. Toen we opstonden om te vertrekken, legde het kalfje z’n kopje tussen de pootjes en vond het blijkbaar genoeg al die belangstelling.
Het kopje tussen de pootjes – Foto: ©Louis Fraanje
Toen we een uurtje later weer even gingen kijken zagen we al van grote afstand dat de moeder weer bij haar kind was. Zowel de reegeit als wij konden ons geluk niet op, zij omdat het gevaar geweken was en wij omdat we weer iets heel moois meegemaakt hadden.
______________________________________________________________________________________________________________________
Bekijk ook het filmpje:
