Een vrolijk spel was het eigenlijk, vandaag. Een beetje hartstochtelijk ook wel. Het spel van een Oranje Luzernevlinder (Colias croceus) met mij. Ze danste door het leven, over een veld vol bloeiend knoopkruid van bloem naar bloem, soms dapper tegen de ruisende oostenwind in vechtend, soms lichtzinnig meedartelend. Ik dwaalde mee. Want die fascinerend mooie bovenvleugels lieten me al weken niet met rust. Die wilde ik van dichtbij bewonderen en liefst fotograferen.
In zit sluit ze ongenaakbaar haar vleugels
Maar de Oranje Luzernevlinder geeft haar geheimen niet zomaar prijs. Het zwartomrande, diepe geel laat ze alleen zien in haar wilde dansvlucht. In zit sluit ze ongenaakbaar haar prachtige vleugels en verbergt ze haar schoonheid. Daarom probeerde ik het moment waarop ze wegvliegt van een bloem en de vleugels opent, vast te leggen. Het werd een lange tocht in alle windrichtingen. Ik zwierf gepassioneerd de vlinder achterna. Bij elke bloem, waar zij zich laafde aan de nectar, maakte ik foto’s.
Waar zij zich laafde aan de nectar
Onafgebroken, 8 per seconde. Ons dartele spel eindigde in een lucky shot, bij de 1432ste foto en 02:07 uren later, om precies te zijn. Ik ving haar volle pracht in een foto. Een fractie van een seconde was het, meer niet. Maar desondanks een duurzaam geschenk. Omdat de herinnering aan het moment voor altijd meegaat.
Een lucky shot, bij de 1432ste foto en 02:07 uren later.
Het bovenstaande verhaal speelde zich vorig jaar augustus af, toen was er een complete invasie Oranje Luzernevlinders.
Zie ook: Natuurbericht: 2013: recordjaar oranje luzernevlinder?
