Wildschut Ton Heekelaar
Wildbraad verstopt?
Dus gevoeglijk kon worden verondersteld dat dit vermoedelijk het jachtgeweer was van de stropersploeg die hun geluk de afgelopen nacht op het Deelerwoud hadden beproefd. Daar heeft onze collega met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid de vanacht omstreeks kwart over één toch luid en duidelijk horen schieten!
Dat betekent vermoedelijk grofwild in de pot bij het stropersgilde. Maar… vroegen wij ons af: “Zal het wildbraad misschien ook hier ergens zijn verstopt?”
De grove-dennen-dunning
Dus werd er weer zorgvuldig- en intensief verder gesnuffeld. Onmiskenbaar zagen wij bandensporen van een bromfiets die merkwaardig was geparkeerd. Van die plaats zagen wij voetindrukken in het mulle bospad richting Deelerwoud. Helemaal opmerkelijk te vermelden, toen wij zagen dat de terugkerende voetindrukken vanaf het Deelerwoud dieper in het mulle bospad als stille getuigen waren achtergebleven! Kan hieruit worden afgelezen dat eventueel het stropersgilde met een zware last hebben lopen zeulen? Dan is logisch denken een must.
Feitelijk kan het zijn dat het stropersgilde bij terugkeer van hun nachtelijke stropers-escapades ook achter het bewuste heuveltje zich schuil hebben gehouden omdat men de zaak niet vertrouwde. Vermoedelijk hebben zij toen onze collega’s met hun dienstjeep -zonder licht- diverse keren met een geringe snelheid over de Deelenseweg zien- en/of horen rijden!
Bingo
Dan is het logisch om belastende attributen zoals jachtgeweer/munitie + jachtbuit voor de zekerheid goed te verstoppen om op een later tijdstip, wanneer de kust veilig wordt geacht, op te halen. Vanuit deze veronderstelling werden door ons de achtergebleven takkenhopen van een recentelijke grove-dennen-dunning, nog eens grondig aan een extra inspectie onderworpen.
Kort nadien kon weer “Bingo” worden gemeld. In de directe omgeving, ongeveer vijfentwintig meter verwijderd van het desbetreffende heuveltje, zagen wij dat onder één van de vele dennentakken twee dode, ontweide (van ingewanden ontdaan) damherten (hinde+kalf), totaal uit het zicht waren verborgen. Kennelijk met de bedoeling om de wildbraad op een later tijdstip op te halen! Daarom hebben deze drie jachtopzichters -unaniem- besloten om terstond te blijven posten.
Damhinde in het Deelerwoud – Foto: Ton Heekelaar
De Wouten
Ook het stropersgilde heeft psychologische overwegingen om ongezien met hun jachtbuit weg te komen. Zij speculeren namelijk op het feit dat “de wouten”, alias “het groene gilde”, tussen de middag thuis heerlijk zitten te eten! De “Heren” lekker in die waan laten. Het groene gilde daarin tegen stond die dag als “ontvangstcomité” kant-en-klaar paraat voor een warm onthaal!
Daarna hebben wij direct voornoemde collega wildschut uit zijn half verbouwde “Hans- en Grietjes” dienstwoning, inclusief zijn scherpe diensthond “Bertus”, ter assistentie laten opdraven. Zo konden wij dan twee postploegen van twee man vormen. Met deze strategie hebben wellicht de “Heren” stropers weinig kans van slagen om te ontsnappen. Althans dat dachten wij! Helaas blijkt de praktijk van alle dag, dat gevoeglijk kan worden vastgesteld dat stropers vangen, van geluk, toevalligheden en enig ondefinieerbaar –“vinger-spitsengeful”- aan elkaar hangt. Zo ook tijdens die bewuste dinsdag van 3 augustus 1976.
De wildschut met zijn hond – Illustratie: B. Schrijer(†)
Super gemotiveerd
Eigenlijk waren we niet goed voorbereid om ad-hoc en langdurig op de kille bosgrond te posten. Desondanks, ook zonder communicatiemiddelen, lunchpakket, drinken en overige voorzieningen, hebben wij ieder afzonderlijk en tactisch ons toch super gemotiveerd op twee plaatsen als postploeg 1 en postploeg 2 verdekt opgesteld. Wij waren unaniem- en rotsvast in de veronderstelling dat het stropersgilde gewoon (na een uurtje) tussen de middag met een auto hun jachtattributen + jachtbuit zouden komen ophalen.
Dus vanaf de Deelenseweg een klein eindje het voor gemotoriseerd verkeer verboden bospad van “Deelerhei” inrijden, de zaak inladen en binnen een paar minuten weer wegwezen.
Edoch, op een gegeven moment stopt een personenauto voor de ingang van het bospad. Nu gaat het gebeuren was onze veronderstelling en een ieder zat, beter gezegd lag, gespannen op scherp! Na enige ogenblikken en met het nodige gerommel zagen wij dat een jong gezin met een klein kind en een bolderkar uit de personenauto klimmen. Wat zullen we nu toch beleven? Zijn dit onze klanten? Of… gewoon toevallige recreanten om van de natuur te genieten zo vroegen wij ons af.
Verstijft van schrik
De jonge jachtopzichter Ton Heekelaar omstreeks het jaar1975
En dan plotseling gebeurt het. Nadat het gezin een eindje het licht omhoog lopende mulle zandpad van “Deelerhei” waren ingelopen stopt plotseling de man. Hij maakt een draai van ongeveer 90-graden en gaat precies op geringe afstand in onze richting van postploeg 2 staan urineren. Dan zien wij: gerelateerd aan de lichaamstaal van de man dat hij ons tussen de dennentakken, plat op de grond heeft zien liggen. Verstijft van schrik knijpt hij onvrijwillig af en frommelt haastig zijn geslachtsdeel weer in zijn broek.
Vervolgens voegt hij zich in gezwinde spoed bij zijn gezin die inmiddels een klein eindje waren doorgelopen. Hierbij probeert hij zijn vrouw met handgebaren in onze richting duidelijk te maken wat hij zo-even tussen de takken heeft gezien. Wij jachtopzichters kunnen het één en ander niet over onze kant laten gaan en ik besluit, na kort overleg met mijn collega, om terstond in te grijpen. Haastig sprong opsteller dezer vanuit de dennentakken overeind en liep in draf op het gezin toe.
Hierbij stelde ik hen gerust en deelde mede: ”U moet niet denken wat u vermoedelijk denkt”! In het kort heb ik hen ingelicht over onze aanwezigheid en hen dringend, doch vriendelijk verzocht het terrein te verlaten. Men had hiervoor alle begrip en wij zagen dat direct aan
het verzoek gehoor werd gegeven.
Copyright foto’s: Ton Heekelaar.
Lees ook: Teamwork Groene Gilde -38 jaar geleden- contra wildstroperij – Deel 3 – Slot
