Een lang verwachte wens gaat in vervulling…
Iedere natuurfotograaf heeft wel een wensenlijstje met iets erop, wat hij of zij graag vervuld ziet worden. En… dan opeens, zonder dat je het verwacht, wordt die wens vervuld dan heb je echt puur geluk. Dat ondervond ik een tijdje geleden op een vroege ochtendwandeling door de nog laat bloeiende heide.
Donkerbruine ogen
Je ziet opeens vanuit je ooghoeken iets bruins tussen de paarse heidestruiken. Stokstijf stil blijven staan, voorzichtig iets naar links draaien en… je gelooft je ogen niet, maar dan kijk je regelrecht in de donkerbruine ogen van een reebok.
Kijk ik regelrecht in de donkerbruine ogen van een reebok – Foto: ©Louis Fraanje
Een droom
Als aan de grond genageld blijven we allebei elkaar aankijken, en het lijkt er op dat de bok denkt: “Wat is dat voor een rare boom?” Toch neemt hij niet direct de benen, maar loopt een paar passen verder. Blijkbaar vertrouwd hij het toch niet helemaal, want telkens komt zijn kop omhoog en kijkt mijn richting uit.
De adrenaline stijgt met de minuut als ik even verderop een reegeit in de heide zie staan, lijkt het wel een droom.
Even verderop staat een reegeit in de heide – Foto: ©Louis Fraanje
Ongelofelijk
Hoe vaak ik het er met Fransien over heb gepraat, dat ben ik vergeten, maar dit bedoel ik nou; “Een ree in de bloeiende heide.” Als dat nog eens zou gebeuren, en… nu kan ik het bijna niet geloven.
Maar dan vinden ze het blijkbaar allebei ‘welletjes’ en gaan er vandoor. Als ze bijna aan de bosrand zijn, blijven ze – wat verscholen tussen het hoge gras – even staan en kijken mijn richting uit.
De bok heeft iets anders op het oog – Foto: ©Louis Fraanje
Een geit
Althans de geit, want de bok heeft iets anders op het oog. Aan de rand van de heide is nog een reegeit op het toneel verschenen en tuurt naar het stel op de open vlakte. Och, de bronsttijd van de reeën is inmiddels achter de rug, want anders was de bok er wel op af gegaan.
Verschijnt er nog een reegeit op het toneel – Foto: ©Louis Fraanje
De oren
De bok draait zijn kop weer in mijn richting, alleen houdt hij z’n oren gericht op beide reegeiten. Voor de foto is dat wat minder, maar het geeft wel heel duidelijk aan, dat hem niets ontgaat.
Z’n oren gericht op beide reegeiten – Foto: ©Louis Fraanje
Tenslotte
Uiteindelijk verdwijnt de – op de uitkijk staande – reegeit tussen de bomen van het aangrenzende dennenbos en even later volgen de anderen haar voorbeeld. De ‘idylle’ is voorbij, maar de camera heeft ondertussen z’n werk gedaan, dus kan ik er ook anderen van laten meegenieten. Dat laatste vindt ik ook erg leuk, niet alleen voor op ons weblog, maar ook tijdens mijn lezingen in de provincie.
Dolgelukkig met mijn schitterende platen, blijf ik nog wat staan te mijmeren. Heel even sluit ik mijn ogen en snuif de heerlijke nectargeur van de bloeiende heide. Even later dwaalt mijn blik over de heide, langs de bosrand en dan verder naar de ‘open hemel’ en word ik overmand door een dankbaar gevoel!
