Op onze zwerftocht door een afgelegen bosgedeelte ergens op de Veluwe, stuitten we ineens op een oud en vervallen landhuis of iets dergelijks. Er was weinig meer van over, afgebrokkelde muren en ingestorte houten plafonds. De stenen waren groen uitgeslagen en de luiken hingen scheef in hun hengsels. Een trieste bedoening zo op het eerste gezicht. Maar… ik zie er wel wat in en fotografeer vanuit een bepaalde hoek, en… dan wordt het ineens interessant.
Nog interessanter word het als we later achter het huis een kijkje gaan nemen! Dan ontdekken we in de schoorsteen boven op het dak… een bosuil.
Tussen de bomen door zien we een oud en bouwvallig huis – Foto: ©Fransien Fraanje
Louis en ik zwerven wat verder en lopen speurend naar verborgen plekjes om het huis. Het doet wel wat spookachtig aan zo’n oude verlaten bouwval en je vraagt je tegelijkertijd af, wie er gewoond zou hebben.
Een bosuil in de schoorsteen
Als we achter het huis zijn aangeland en naar boven kijken, zien we in de oude schoorsteen iets zitten. Als ik de lens er op richt, blijkt het een bosuil te zijn. Onverstoorbaar zit hij daar voor zich uit te staren, nou ja staren, z’n ogen zijn spleetjes. Ja, in spookverhalen spelen de uilen ook vaak een rol, dus waarom niet hier? Alleen, dit is echt, dit is puur, dat is totaal iets anders dan in een film of op de televisie, dit is gewoon genieten!
Onverstoorbaar zit de bosuil voor zich uit te staren – Foto: ©Fransien Fraanje
Begon een luik te klapperen – Foto: ©Fransien Fraanje
Overdag luieren
De uil trekt zich totaal niets van ons aan en blijft doodstil zitten. Nee, overdag zijn uilen niet actief, dan luieren ze in een boom of zoals hier in een schoorsteen. Op wikipedia kunt alles over uilen lezen.
Rillingen over mijn rug
De wind fluistert door het lege huis en even later begint een luik te klapperen. Er loopt een rilling over m’n rug, nee… voor geen goud zou ik hier alleen naartoe zijn gegaan. En toch trekt een onzichtbare kracht je naar zo’n eenzame plek, net of het iets wil vertellen, over vroeger misschien? Bij zo’n huis, of wat het dan ook geweest mag zijn, hoort een verhaal, dat is zeker de moeite van het uitzoeken waard..
Als we opbreken, kijkt de uil even op – Foto: Louis Fraanje
Stille getuigen
En zo zit de uil daar, een uur lang oog in oog met ons. Dan breken we op, want we willen verder, maar we komen nog wel weer een keertje terug. Half struikelend over losse stenen en takken bereiken we weer de voorkant van het oude en vervallen huis. Dat zo’n bouwval ook wel wat heeft, zien we op onze foto’s weer terug. De muren staren ons aan als stille getuigen van een rijk verleden.
Bouwvallige muren als stille getuigen – Foto: ©Fransien Fraanje
Samenspel
Als we even later weer terug bij onze auto zijn, en onder het genot van een lekker ‘bakkie’ koffie nog even napraten over onze ontdekking, zijn we het er snel over eens dat we er meer van willen weten. De uil zal dan misschien wel verdwenen zijn, maar dat is niet erg, het was weer een hele mooie ontmoeting. Natuur en cultuur, de bosuil en de bouwval is ook hier weer duidelijk een samenspel.
We hebben het voor u uitgezocht wat het geweest is en wie hier heeft gewoond. Het verhaal er achter is ook altijd interessant.
Lees verder: Bouwval blijkt gerenommeerd hotel
