Zandverstuiving
Het gele opgestoven zand, ligt als een mantel op de aarde neer,
opeens een windvlaag, en het zand vormt kleine heuveltjes, steeds weer.
Ook zie ik op een top een vliegden staan,
voorzichtig lopend door het mulle zand ben ik er eens naar toe gegaan
Gekeken heb ik naar de grillig gevormde takken en de stam,
ik dacht: de wind nam ook dit zaadje mee en daardoor kwam:
De den met de donkergroene naalden fel afstekend tegen het gele zand,
in de verte zie ik aan de horizon de bomen van een mooi gevormde bosrand.
De luchten trekken samen ’t wordt donker … dan ineens geen zand,
een heel wit sneeuwkleed bedekt dit wonderschone land.
Het uitzicht is weer anders, een spel van schaduw, zon en licht
dit vergezicht.
Je waant je nu alleen op aarde,
de stilte drink je in, en het gebed stijgt stil omhoog.
Mijn God, denk ik, dat U dit toch bewaarde,
dat ik dit zien mag met mijn oog.
Ik neem dit mee, stil in gedachten de dennen en de gele zanderij,
want elke keer als ik dit zie dan zeg ik: God, door de natuur spreekt U tot mij!
©Viviane van Oosten-Thal
