Winters sprookje
Het is eigenlijk te gek voor woorden, maar ik zat vanmorgen vroeg met spanning te wachten op de sneeuw. Eindelijk begon het dan in alle vroegte te sneeuwen, ik was zo blij als een kind. Langzaam, maar zeker verdween alles onder een witte deken en toverde een schitterend winters ‘sprookje’ tevoorschijn.
Het was inmiddels opgehouden met sneeuwen en dat verruimde meteen mijn gezichtsveld. Er was gelukkig nog niet gestrooid en dus zag de oude Dragonderweg met aan weerskanten de witbestoven bomen er bijna maagdelijk uit.
De oude Dragonderweg met zijn wit-bestoven bomen – Foto: ©Louis Fraanje
Het ‘Rauwe Veld’
Dan moet ik straks het bruggetje over bij het “Rauwe Veld”, wat een schitterende naam is dat toch. En of het dan ook zo moet wezen, vlak bij Elim in Drenthe wonen bekenden van mij ook op het “Rauwe Veld”. Mooi toch!
Als ik op de brug rijdt en ik kijk over de oude ‘Grift”, dan doet mij dat een beetje aan Giethoorn denken. Helaas ligt er geen ijs, anders was het helemaal compleet geweest. Jac. Gazenbeek heeft over deze omgeving eens een heel mooi verhaal geschreven, u vindt het hier: Tussen Veluwe en Sticht
De oude Grift doet me een beetje denken aan Giethoorn – Foto: ©Louis Fraanje
Levend schilderij
Even verderop in het gebied, lijkt het of de tijd heeft stil gestaan. Ik weet daar een heel oud en ingevallen houten schuurtje te staan, dat is gewoon een levend schilderij. Hoewel het al wat scheefgezakken is, laat de eigenaar het gelukkig staan. Hier aan de rand van de Veluwe laten de mensen zich echt niet gek maken door de moderne tijd.
Zo weggedrukt tegen de bosrand heeft het iets mystieks – Foto: ©Louis Fraanje
Woekeren met de tijd
Iedere keer als ik er aan voorbij kom rijden, kan ik het niet laten om er een plaatje van te maken. Een beetje weggedrukt tegen de bosrand heeft het iets mystieks. In mijn fantasie zie ik er de jachthut van een oude stroper in.
Maar ik moet verder, want het is vandaag woekeren met de tijd, de sneeuw is zomaar weer verdwenen.
Dus stuur ik de jeep in de richting van de Veensteeg met zijn enorme populieren. Geweldig om daar doorheen te rijden, je waant je als het ware in een cathedraal met zijn kilometerslange populierenrij. Iemand noemde ooit deze weg eens gekscherend “Psalm 119”, omdat hij ook zo ontzettend lang is.
De kilometerslange populierenrij van de Veensteeg is net een cathedraal – Foto: ©Louis Fraanje
Aanloop
Na deze aanloop door het schitterende Binnenveld, dat onder een ‘witte’ deken ligt te sluimeren, ga ik straks nog even mijn schuilhutje opzoeken. Wat klinkt dat mooi ‘Aanloop’, de bekende schilder Rien Poortvliet maakte een schitterend boek met deze titel! Wie weet of er nog wild voor de lens komt, of ik ook ‘aanloop’ heb, maar… daarover vertel ik in het volgende deel.
Copyright alle foto’s: ©Louis Fraanje
Lees ook: Het Binnenveld onder een witte deken – Deel 2 – slot
