Van de aardbodem verdwenen…
Wat een verrassing gisterenmiddag! Al maandenlang hadden we hem niet meer gezien. Allerlei gedachten speelden door ons hoofd. Waar zou toch dat beroemde hert Hubertus zijn gebleven? Na de bronsttijd in oktober vorig jaar, hadden we niets meer van hem vernomen. Zelfs geen glimp meer opgevangen, echt helemaal niets meer. Het leek wel of hij van de aardbodem verdwenen was. We betwijfelden ten zeerste of hij nog wel in leven zou zijn.
Maar… een tijdje geleden spraken we jachtopzichter Klaas, en die stelde ons gerust. “Ja, hoor Hubertus houdt zich gewoon een beetje schuil, vandaag of morgen komt hij wel tevoorschijn!” probeerde hij ons te overtuigen.
En… wat denk je? Daar opeens zagen we hem aan de bosrand verschijnen, al vretend tussen de bladeren op zoek naar voedsel.
Opeens zagen we hem, fouragerend tussen de bladeren – Foto: ©Louis Fraanje
Geduld
Heel op z’n gemakkie, en alle tijd van de wereld, liep hij daar te fourageren. Maar… al snel zagen we het aan z’n gewei, dat kon niet missen, dat moest Huub zijn! Geduldig wachten, was de enige optie, straks gaat de kop wel een keer omhoog en dan weten we het zeker. Geduld is een schone zaak, ja, soms te schoon. Maar ons geduld werd ten volle beloond, toen hij even later in volle glorie ging staan te poseren. Net of hij zeggen wilde: “Nou, daar ben ik dan eindelijk weer, ga gerust je gang en maak maar een paar mooie platen!”
Daar staat hij dan in volle glorie aan de bosrand – Foto: ©Louis Fraanje
Toekomsthert
Wat is het toch een schitterend hert, als hij daar zo staat te poseren aan de bosrand. Dat kom je niet vaak tegen, een oneven achttien-ender van de derde kop. Het lijkt wel of hij onze gedachten raad, want op een geven moment loopt hij wat verder het open veld op. Maar… dan ineens bedenkt hij zich en trekt weer richting de bosrand. Ook van opzij is het gewoon een schitterend dier, een klasse apart. Echt een toekomsthert, zoals de jachtopzichter het zo mooi kan zeggen. Want… ook die geniet er van, dat merk je wel als Hubertus ter sprake komt, dan glundert hij helemaal!
Hubertus op de terugweg naar het bos – Foto: ©Louis Fraanje
Einzelgänger
We raken niet uitgekeken op die ‘vrijbuiter’ onder de herten. Ja, want herten zijn toch eigenlijk roedeldieren die elkaars gezelschap zoeken. Nou, dat is bij Hubertus echt niet het geval, hij is een echte ‘einzelgänger‘ een eenling. Misschien dat hij ons daarom wel zo sterk intrigeert? Dat vrijbuiterige in hem, dat spreekt ons wel aan.
Hubertus is een echte ‘einzelgänger’, die z’n eigen wissels trekt door het Veluwse woud – Foto: ©Louis Fraanje
Tenslotte…
We zullen hem vanaf nu in de gaten proberen te houden, als dat lukt, want we zijn razend nieuwsgierig wat zijn gewei – na het afwerpen – als vierde kop straks gaat worden. Dus zullen wij hem op afstand blijven volgen, als hij zijn eenzame wissels trekt door het Veluwse woud. En… niet alleen wij, maar ook de jachtopzichter, zal hem vanaf nu in de gaten houden. De afwerpstangen van zo’n speciaal hert zijn natuurlijk interessant om te verzamelen. Dat zouden wij zelf ook doen als we jachtopzichter zouden zijn, waarom niet? We gunnen het hem van harte, tenslotte zorgt hij goed voor zijn wild hier op de Hoge Veluwe!
Lees ook: Het legendarische hert “Hubertus” – Deel 3
