“Castor” – Foto: ©Louis Fraanje
Schitterende koptooi
Hij leek wel van de aardbodem verdwenen te zijn, sinds wij hem op 13 april jl. gezien hadden. De achtender “Castor”, de reebok met zijn schitterende koptooi uit het ‘Rauwe Veld’. Het was dan ook een verademing om hem weer te kunnen observeren tussen al dat welige groen, wat overal massaal lijkt losgebarsten. De krachtige westenwind blies keer op keer de grote riethalmen bijna tegen de bodem van het moeras. Het leek wel een golvende groene zee zo af en toe.
Op zijn hoede
En… opeens zagen we zijn gewei boven het riet verschijnen, een geluksgevoel doorstroomde ons, hij liep er dus nog deze prachtbok! We probeerden hem zo dicht mogelijk te benaderen, wat zeker geen eenvoudige opgave is. Want… zo’n oude bok is zeer op zijn hoede, met de nadruk op ‘zeer’!
Zware stangen
De vorige keer was alles nog grauw en grijs in het veld. Als ik de foto’s van toen vergelijk met nu, tjonge, jonge, wat een verschil. De zware stangen van zijn gewei, met linker wat hoger dan de rechter, geven hem net dat beetje ‘extra’, wat een gewone zes-ender niet heeft.
De prachtbok tussen de de “groene weelde” in het “Rauwe Veld” – Foto: ©Louis Fraanje
Zomerdos
De bok is ook al druk bezig om zijn winterhaar te verliezen, op veel plaatsen komt zijn mooie rood-bruine zomerdos al tevoorschijn. Je raakt niet uitgekeken op zo’n ‘aparte’ verschijning in het veld. Wat schoorvoetend komt hij dichterbij en begint te smullen van de welig bloeiende boterbloemen. Telkens gaat de kop omhoog, het hart klopt ons in de keel, maar gelukkig helpt de straffe tegenwind ons die over de bok heen in onze richting waait.
Je raakt niet uitgekeken op zo’n ‘aparte’ verschijning in het veld – Foto: ©Louis Fraanje
Volop voedsel
Meestal blijven de dieren met zoveel wind in de dekking, omdat ze de geluiden niet goed kunnen onderscheiden, maar vandaag hebben we geluk. Als een trotse ‘Macho’ staat hij daar tussen het groen en geel op het veld. Hij kan hier zijn buikje lekker dik vreten, er is volop voedsel in dit gebied en daarnaast de ‘broodnodige’ rust. Dat de bok niet gesteld is op concurrentie in zijn veld, laat hij dan ook regelmatig blijken door te ‘blaffen’, wat ook wel op een soort schelden lijkt. Met andere woorden: “Wegwezen jullie, dit is mijn veld!”
Een ‘scheldende’ bok, die geen concurrentie in zijn buurt zal dulden – Foto: ©Louis Fraanje
“Effe weg”
Als je zo midden in het ‘kleurrijke” veld zit, met rondom het gekwinkeleer van de vogels, vergeet je gewoon de wereld om je heen. Dan ben je echt “effe weg”, en niet zoals de TV-reclame mij dat probeert wijs te maken, dat is toch anders. Dit is voor ons gewoon ‘puur’ genieten, daar kan geen televisie-reclame tegenop.
De bok en de Vlaamse gaai gaan ieder een kant op – Foto: ©Louis Fraanje
Genoeg
En… zo zit je dan vaak in gedachten voor je uit te filosoferen. Maar de bok heeft iets anders in gedachten, want op een gegeven moment verlaat hij al blaffend het veld en verdwijnt in de dekking. Genoeg voor vandaag, schijnt hij hiermee te willen zeggen. Op de achtergrond zien we tegen de bosrand een Vlaamse gaai, die van schrik wegvliegt, en dat wil wat zeggen. Nou ja, we hebben weer genoten van “Castor” en hopen dat nog lang te kunnen doen. Maar na deze laatste ontmoeting hebben wij hem – helaas – niet meer gezien! Mocht hij toch weer opduiken, dan hoort u dat zeker van mij.
Lees ook: “Castor”, de kapitale van het Rauwe Veld – Deel 4
____________________________________________________________________________________________________
Bekijk ook het filmpje:
