Fluitenkruid en boerenerf
Zo zwervend – op een zonnige morgen – door het buitengebied van onze mooie Veluwe, besef je maar weer eens heel duidelijk hoe mooi het in “eigen land” is. Zo zagen wij in de berm langs de weg, het bloeiende helder-witte fluitenkruid, volop het tere groen opvrolijken met haar sierlijke kantwerk. Fluitenkruid(Anthriscus sylvestris) dankt zijn naam aan het feit dat van de stengel fluitjes gemaakt kunnen worden. Om een fluit te maken moet bij een holle fluitenkruidpijp, met onderaan een dichte knoop, ongeveer halverwege een snee overlangs gemaakt worden. Anthriscus komt uit het Grieks. Bij de Oude Grieken was Anthriskon de naam voor een ons onbekende schermbloem. De naam is op dit geslacht overgegaan en zou samenhangen met antherix (halm). Sylvestris betekent in het bos groeiend.
Tussen al deze “witte weelde”, zagen we ergens aan het einde van een zandweg, een schitterend boerderijtje met een hooiberg en schaapskooi liggen. Verscholen tussen de verschillende tinten groen van de omringende bomen en struiken, die het als ware beschermden tegen weer en wind.
Ergens aan het einde van een oude zandweg, lag een oude boerderijtje – Foto: ©Louis Fraanje
Om in te lijsten
Een idylle in het landschap waar je uren naar kunt kijken, en waar menige fotograaf en landschapsschilder zijn vingers bij aflikt. Echt een plaatje om in te lijsten. Wij kunnen daar echt heel emotioneel van worden, zoiets moois, waar je – als het ware – zomaar tegenaan loopt. De enorme kastanje met zijn talrijke bloeiende kaarsen, maakte er echt een feestelijk geheel van!
Een idylle in het landschap waar je uren naar kunt kijken – Foto: ©Louis Fraanje
Veluwse streekroman
Zo stonden we samen te genieten van dit schitterende tafereel daar ergens aan de bosrand. Hier kon je genoeg inspiratie opdoen voor een mooie Veluwse streekroman. Alle ingrediënten daarvoor waren hier zeker aanwezig, hier ging je zomaar honderd jaar terug in de tijd.
Maar plotseling werd onze idylle verstoord, een bonte specht kwam rakelings langs ons heen vliegen, en streek neer op een heiningpaal. We waren weer terug in 2015 en lieten hem niet vertrekken, zonder hem te ‘platen’ tussen al dat moois.
Een bonte verschijning tussen al dat helder-witte kantwerk – Foto: ©Louis Fraanje
Kleurrijk liedje
Nauwelijks klikte de camera, of de houthakker was al weer spoorloos verdwenen in de hoge bomen langs de weg. Maar… wacht eens even, wat horen we daar verderop voor kleurrijk liedje? Is dat niet… het liedje van die kleurrijke putter? Een tijdje geleden hoorden en zagen we hem in de buurt van het “Avondklokje” in een bloeiende magnolia. En nu… zat hij hier tussen het fluitenkruid , schuin tegen de stengel geklemd met z’n kleine pootjes, zijn schitterende liedje te fluiten
Tussen het fluitenkruid, schuin tegen de stengel geklemd met z’n kleine pootjes – Foto: ©Louis Fraanje
Kleurenpracht
Maar de vogels zijn druk in de weer, want de jongen moeten verzorgd worden. En het leek wel of de putter het voelde dat we zo naar hem stonden te kijken, want ineens spreidde hij z’n vleugels en verliet zijn veilige plekje.
Wat een kleurenpracht als deze vogel zijn vleugels uitspreid en dan ook nog op de gevoelige ‘plaat’ vast kunnen leggen, een mirakel, maar… het lukte!
Wat een kleurenpracht als deze vogel zijn vleugels uitspreid – Foto: ©Louis Fraanje
Tenslotte…
Het klinkt misschien wat afgezaagd, maar wij hebben – fluitend langs heg en steg – genoten van deze wandeling. En… wat nog mooier is, dat we anderen – die om wat voor reden dan ook, dit moeten ontberen – ervan mee kunnen laten genieten. Dat is toch een geweldig iets!
