Hubertus weer in beeld
Het is alweer ruim een maand geleden dat we over Hubertus schreven, om precies te zijn, op woensdag 22 april jl. Zijn gewei was nog in het beginstadium, en telde maar een paar enden. En dan zie je hem gewoon een tijdje niet, dan lijkt het wel of hij van de aardbodem is verdwenen. Maar op vrijdag 1 mei zagen we hem weer grazen in de buurt van de Kronkelweg, nieuwsgierig stak hij zijn kop – dat inmiddels zo’n 8 enden telde – vanachter een heuvel omhoog.
Nieuwsgierig stak Hubertus zijn kop vanachter een heuvel omhoog – Foto: ©Louis Fraanje
Onvoorstelbaar
Een hele aparte ervaring, om hem zo van onderen af, recht in de ogen te kijken. Wat voel je je dan ineens heel klein worden. In principe walst hij zo over je heen als het moet, want zo’n grote jongen kan gemakkelijk 180 kilo wegen. Maar… hij deed het niet, gewoon onvoorstelbaar wat hier plaatsvindt op De Hoge Veluwe.
Een aantal dagen later op 7 mei, was ik met Florus van den Berg in dezelfde omgeving op zoek gegaan naar het legendarische hert. In de heuvels tegenover het Pompgebouw liep Hubertus op z’n gemakje tussen de groene bosbessenstruikjes te grazen.
Zo met zijn kop naar beneden, konden wij z’n prachtige bastgewei bewonderen – Foto: ©Louis Fraanje
Als een acteur
Het gras en de jonge lijsterbes-struikjes vrat hij er behoedzaam tussenuit. Zo met zijn kop naar beneden, konden we zijn prachtige bastgewei bewonderen. We hoopten – nu hij in een schitterend decor stond – natuurlijk dat hij z’n kop eens even omhoog zou doen. En… natuurlijk is de wens, de vader van de gedachte, maar telepathie of niet, opeens stond hij daar, fier rechtop als een acteur op het groene ‘natuur-toneel’! Met een blik in zijn ogen die boekdelen sprak, zo van: “Wat moet je nou?”
Stond hij daar, fier rechtop als een acteur op het groene ‘natuur-toneel’! – Foto: ©Louis Fraanje
Gewei-kroon
Het zou zo’n 14 dagen duren, voor we hem weer voor de lens kregen, en dan pas laat in de avond. We waren nog maar net voorbij het Stenen Hert van John Raedecker linksaf de Prins Hendriklaan opgereden, of daar stond tussen de struiken Hubertus. Lekker te smullen van het verse blad van een lijsterbes. Je kon nu al duidelijk het begin van de vertakking in de gewei-kroon zien.
Hubertus tussen de struiken aan de avond-maaltijd – Foto: ©Louis Fraanje
Hoofdrol
Het was inmiddels al kwart voor negen, en om negen uur sluit het Park, dus hadden we nog maar weinig tijd om wat foto’s te kunnen maken. Toch maar even proberen, en hoewel er weinig licht was onder het dichte bladerdak, was de opname niet slecht. Nog eventjes een kort filmpje maken, terwijl Hubertus zo smakelijk stond te eten, en dan zo snel mogelijk naar de uitgang. Weer een mooie avond op de Hoge Veluwe ten einde, waarbij het hert “Hubertus” de hoofdrol vervulde.
Een blik van herkenning… of verbazing over zoveel aandacht? – Foto: ©Louis Fraanje
Herkenning
Afgelopen zaterdagavond 6 juni kwamen we onze vrienden Florus en Jannie van den Berg tegen in het Park de Hoge Veluwe. Natuurlijk kwam Hubertus ter sprake, en Florus vertelde dat ze hem weer in dezelfde omgeving gezien hadden als de vorige keer, inmiddels alweer zo’n twee weken geleden. We moesten een stukje lopen, want Hubertus was inmiddels richting Westerflier gewisseld. Geen gek idee van hem, want hier is genoeg te vreten, er groeit volop jonge lijsterbes, beuk, gewone- en Amerikaanse eik, een lekkernij voor het grofwild. Toen we daar weer ‘oog in oog’ stonden, leek het wel of ik er een blik van herkenning in ontdekte. Of van verbazing, wie zal het zeggen?
Inmiddels is hij bezig aan zijn laatste etappe, de kroon moet nog volgroeien – Foto: ©Louis Fraanje
Nieuwsgierig
Hubertus is nu op achttien enden uitgekomen, maar in de kroon kan er nog best wat bijkomen. We zijn natuurlijk razend nieuwsgierig, hoe zijn gewei eruit zal zien, als het helemaal volgroeid is. Daarom zeggen we maar weer… ‘wordt vervolgd’!
Lees meer: Het legendarische hert “Hubertus” – Deel 8
Bekijk ook het filmpje:
