Een reegeit met haar kalf
Daar stond een reegeit met haar kalf – Foto: ©Ton Heekelaar
Op woensdagavond 8 juli jl. reed ik met mijn “mobile schuilhut” (auto) in het Nationale Park De Hoge-Veluwe op zoek naar het fameuze hert “Hubertus”. U weet wel: het inmiddels bekende hert, waar de voorzitter van onze stichting – de heer Louis Fraanje – inmiddels een aantal artikelen aan heeft geweid.
Nabij het begin van de Kronkelweg zag ik plotseling in de bosschage iets rood/oranje. Althans dat meende ik te hebben waargenomen. Zal toch niet “Hubertus” zijn?
Ondanks dat ik stapvoets reed was ik de bos-glit voorbij gereden. Dus mijn “schuilhut” een paar meter achteruit verplaatst. Maar………. daar stond niet “Hubertus”, edoch een rood/bruine reegeit met haar kalf mij aan te loeren.
Wirwar van takken
Direct de rijst-zak op het geopende raamportier geplaatst. Dit is een ideaal- en onmisbaar hulpmiddel om mijn fototoestel met telelens trillingvrij te ondersteunen. Toen ik door de zoeker van mijn camera keek zag ik een wirwar van takken. In fotojargon genaamd: “een onrustige achtergrond”.
Desondanks, niet getreurd omdat de natuur-hobby-fotograaf de onverwachte gebeurtenissen nemen moet zoals die zich aandienen! Samengevat: “De Natuur is nu één maal onberekenbaar en……… daarom juist zo boeiend”.
Samen loeren naar de mobile schuilhut – Foto: ©Ton Heekelaar
Plotseling nog een reekalf
De autofocus van mijn camera had moeite met scherpstellen op het beoogde onderwerp vanwege de vele takken en bladeren op de voorgrond. Toen ik overwoog om mijn telelens en camera dan maar handmatig in te stellen zag ik plotseling nog een reekalf. Het leek wel of het beestje uit de grond was gekropen. Duidelijk zag ik in de zoeker van mijn camera de rij witte stippen/vlekjes op de rug en zijflanken van de ranke lijfjes. Er viel op dat moment geen tijd te verliezen omdat ik de indruk kreeg dat de reegeit op scherp stond om met haar kalveren af te springen naar een veilig heenkomen elders. Daarom, heb naar omstandigheden toch nog een aantal plaatjes geschoten.
Tussen de wirwar van takken, stond plotseling nog een reekalfje – Foto: ©Ton Heekelaar
Pyama als veiligheidsvest
Volledigheidshalve: het natuurlijk mechanisme om te overleven heeft de jonge- en hulpeloze reekalfjes voorzien van een “veiligheidsvest”. Gelijk als wilde zwijnen biggetjes met streepjes “pyjamaatje”. Doordat het zonlicht via de boomkruinen en struiken in vlekken en strepen op de bosbodem valt, zijn deze jonge- en kwetsbare diertjes min of meer onzichtbaar. Daarbij laten de jongen geen- of nauwelijks een geurspoor achter voor hongerige roofdieren.Dit zijn feiten en omstandigheden waar deze natuurliefhebber van geniet en grote bewondering voor heeft. Waarvan ik mijn bevindingen gaarne met de trouwe lezers van De Veluwenaar wil delen. Hopende tot genoegen en met vriendelijke groet!
