Een avond met een gouden glans
Een heel enkele keer dan overkomt het je gewoon, en vaak ook zonder dat je er erg in hebt. Je wordt ergens naar toe getrokken, een dier, een bloem, een landschap of een tafereel. Het neemt je helemaal in beslag, je probeert dat moment ook vast te leggen. Soms lukt het en soms gaat het beeld – de opname – volledig de mist in.
Sprookje
Zo zat ik enige tijd geleden ‘s avonds ergens op de Veluwe, te genieten van de zonsondergang. Even verderop zag ik aan de overkant tegen de bosrand een aantal prachtige toortsen staan van het bloeiende vingerhoedskruid. Op de achtergrond zakte de avondzon langzaam tussen de bomen en struiken, en gaf met haar stralen alles een gouden glans. Het leek wel een sprookje, dat tot werkelijkheid was gekomen.
Terwijl de avondzon alles in goud veranderde, stond daar een ree, – Foto: ©Louis Fraanje
Stond daar een ree
Genietend van dit prachtige schouwspel, probeerde ik het geheel zo mooi mogelijk vast te leggen. Op de voorgrond het vingerhoedskruid, met daarachter het bos waardoor de avondzon haar stralenbundel liet schijnen. Terwijl ik zo bezig was, met fotograferen, zag ik opeens iets bruins linksonder in beeld. Maar hoe het ook zij, het felle zonlicht belette mij om goed te kunnen waarnemen wat het was. En… voordat ik goed en wel in de gaten had, dat daar een ree in de schemerige en wazige achtergrond naar mij had staan kijken, was ik te laat en het ree verdwenen.
De idylle was voorbij… maar de foto had feilloos de situatie vastgelegd, alleen doordat de focus op het vingerhoedskruid was gericht, bleek het ree toch niet helemaal scherp in beeld te zijn gekomen. Hoe dan ook, het is niet anders, daarnaast heb ik met volle teugen genoten van dit mooie ‘natuurmoment’!
Innerlijk aangegrepen
Hoe lang ik daar nog heb gezeten, dat weet ik niet, zo diep had dit prachtige schouwspel mij innerlijk aangegrepen. Zoiets wil je zo lang mogelijk vasthouden, maar… met de schemering komt ook de werkelijkheid weer terug. Ik pak mijn biezen en probeer mij – heel voorzichtig – weer te verplaatsen in onze moderne en gejaagde wereld. Och… wat maakt het uit, deze mooie avond staat in mijn geheugen gegrift, en… op mijn netvlies gebrand.
De uiteindelijke foto, is – technisch gezien – natuurlijk van alles op aan te merken, maar het geeft toch enigszins een beeld van dit schitterende schouwspel. En… ik blijf het zeggen, een mooie plaat is natuurlijk “geweldig”, maar de beleving van zo’n natuurmoment… “overweldigend”!
Naschrift:
Let op: Hoe mooi Vingerhoedskruid ook mag zijn, het is giftig voor mens en dier en dat geldt voor alle delen van de plant, maar vooral voor de zaden en de bladeren!
