Met ‘drellen’ aan de kop
Iedereen zat er op te wachten, en sprak er over: “Wanneer zal Hubertus zijn gewei vegen?” Nou, bij ons vorige verhaal, opperde ik het al dat het niet lang meer kon duren. Ook bij onze natuurvriend en oud-faunabeheerder Ton Heekelaar ging het bloed sneller stromen als het hert Hubertus in beeld kwam. Ook hij genoot zienderogen van dit schitterde hert, en raakte niet uitgepraat over deze geweldige achttien-ender. Tjonge, wat hebben we er samen achteraan gezworven, uren, dagen en weken. En dan… opeens – als je het niet verwacht – is het zover en staat hij in de stromende regen, en ‘s avonds laat, plotseling voor je neus met ‘drellen’ aan de kop.
Hubertus in de regen met ‘drellen’ aan de kop – Foto: ©Ton Heekelaar
Voorgevoel
De weersomstandigheden waren zeker niet erg bevorderlijk om mooie platen te maken, maar je gaat desondanks toch op pad. Ook gisteravond weer, want ik zeg zo vaak tegen mezelf, Louis, jongen ‘gaan’ want je weet maar nooit!
Zo tegen half negen kwam Ton Heekelaar mij voorbij rijden met z’n ‘mobiele schuilhut’ zoals hij met een mooi woord, de auto pleegt te noemen. Ik was met de camera bezig om een buizerd mooi voor de lens te krijgen.
“Ik rij al vast naar het ‘weitje’!” opperde Ton, waarmee hij de wildweide bedoelde, waar we Hubertus al verschillende keren laat in de avond hadden geobserveerd. Een kleine tien minuten later was ik bij hem, en begon het wachten, onderwijl spraken we ‘fluisterend’ over van alles en nog wat.
Vanwege medische noodzaak stond woudloper Ton een aantal dagen op rust. Maar… op deze bewuste vrijdagavond had hij het thuis niet meer kunnen houden. Ondanks een gekneusde borstkas had hij het gevoel dat hert Hubertus was aangevangen met vegen van het bastgewei. Dat bleek inderdaad een goed voorgevoel, al werd het wel pas laat in de avond bewaarheid. Het was inmiddels al over half tien geworden, toen Hubertus in de schemer van het donkere eikenbos aan kwam sukkelen.
Hubertus in de stromende regen met de drellen langs de oren – Foto: ©Ton Heekelaar
Op de gevoelige plaat
Inmiddels was het kwart voor tien geworden. Om nog te kunnen fotograferen was – wat mij betreft – het licht echt nul komma nul, dus probeerde ik maar te filmen. Ondertussen was het ook nog eens gaan regenen, dus wat doe je dan. De immer enthousiaste woudloper Ton Heekelaar, pakte, ondanks dat hij niet in topconditie was, de camera en probeerde Hubertus met de ‘drellen'(vellen) langs de kop op de gevoelige plaat vast te leggen. Want… je weet maar nooit!
Hubertus had zijn bast-gewei nagenoeg geheel schoon geveegd. Daar stond hij in de stromende regen, nog enkele slierten bast hingen langs zijn kop. We hadden onze platen, tenminste Ton de foto’s en ik een filmpje, misschien geen top-kwaliteit, maar de omstandigheden meegerekend, alleszins de moeite waard.
Een avond die bij ons ‘woudlopers’ de boeken ingaat met misschien een natte, maar zeer zeker ‘gouden’ rand!
Hierbij de technische gegevens, bij de foto’s van Ton Heekelaar: iso1600, f 2.8, 1/15 sec, 300mm lens
Lees ook: Het legendarische hert “Hubertus” – Deel 11
Bekijk natuurlijk ook even het filmpje:
