Het meeste bekeken en gefotografeerd
Zo onderhand is het fameuze hert “Hubertus” een begrip geworden op de Veluwe, en in het bijzonder binnen de rasters van Het Nationale Park De Hoge Veluwe. Velen hebben – op wat voor manier dan ook – kennis gemaakt met dit bijzondere hert. Ik denk dan ook, dat “Hubertus” zo onderhand wel eens het meest bekeken en gefotografeerde hert van de Veluwe is in al de jaren dat er herten voorkomen in Nederland. Notabene nog maar vier jaar oud en dan al 18-ender!
“Hubertus”, het meest bekeken en gefotografeerde hert van de Veluwe – Foto: ©Louis Fraanje
Beroemde herten
Natuurlijk zullen de kenners gelijk roepen, dat er meer beroemde herten zijn geweest, en dan hebben ze natuurlijk ook gelijk. Namen als; “Ceasar”, een beroemde 24-ender uit de Koninklijke Houtvesterij Het Loo in de jaren ’60 en het “Staats- of Imboschhert” een 20-ender die grote bekendheid verwierf. De laatste omdat hij in de ‘bronsttijd’ tussen 1981 en 1987 vanaf het Staatswildreservaat via de – in die tijd – drukke twee-baans rijksweg wisselde naar de Imbosch op De Veluwezoom.
En zo kunnen we er nog wel meer opnoemen, alleen was toen de tijd anders en was het legertje natuurfotografen – vergeleken bij nu – nog dun gezaaid. En… kostte het nog – in tegenstelling tot vandaag de dag – erg veel moeite om een hert voor de lens te krijgen! De – inmiddels overleden – natuurfotograaf Fred Hazelhoff(1926-2002), de grondlegger van de moderne natuurfotografie, heeft het beroemde hert “Ceasar” ooit op de gevoelige plaat vastgelegd.
“Ceasar” een uniek hert
“Ceasar”, de beroemde 24-ender uit de Koninklijke Houtvesterij Het Loo in de jaren ’60 – ©Foto: Fred Hazelhoff (†)
In het schitterende fotoboek “Leven in vrijheid”, dat in 1965 verscheen, vinden we een aantal zwart-wit beelden van Ceasar, het is Hazelhoff”s eerste boek. Zonder twijfel is dit het meest indrukwekkende boek van Hazelhoff en misschien zelfs wel een van de fraaiste boeken ooit in Nederland uitgegeven.
Hierin verteld Fred Hazelhoff er het volgende over: “Op de Koninklijke Houtvesterijen Het Loo, een van de grootste bos- en heidegebieden in ons land, leefde een kapitale twintig-ender die wat endental en geweigewicht aangaat andere herten ver overtrof. Hij is zelfs één jaar vierentwintig-ender geweest. Hij werd tot de meest kapitale herten van West-Europa gerekend. Wellicht is hij wel de zwaarste geweest, wat zijn gewei betreft. Zware herten krijgen vaak een naam om verwarring in gesprekken over deze dieren te voorkomen. Zo werd dit hert “Ceasar” genoemd. Het kan vele jaren duren, voordat weer zo’n uniek hert op onze wildbanen zal leven”.
Binnenkort hopen we wat uitgebreider in te gaan op dit unieke hert!
Hubertus en ik, een uniek ‘natuurmoment’ – Foto: ©Louis Fraanje
Alleen met Hubertus
Aan het bovenstaande moest ik terugdenken, toen ik een aantal dagen geleden, zittend op een omgevallen boomstam met even verderop Hubertus, die op zijn gemakje zat te herkauwen. Ik zeg ‘zat’, want als je bij wildkenners praat over liggen, dan denken ze meteen dat het hert geschoten en dood is, vandaar. De geur van het bos dringt tot diep in mijn longen, en de geluiden om mij heen ademen een weldadige rust. Het lijkt wel of Hubertus en ik de enige zijn op dit moment. In de wijde omgeving is geen mens te bekennen, een uniek ‘natuurmoment’ in het leven van mens en dier.
Hubertus op zijn gemakje aan het herkauwen – Foto: ©Louis Fraanje
Gefascineerd door Hubertus
Zo af en toe dan kijkt hij mijn richting uit, alsof hij zeggen wil: “Zo, jongen, zit je daar nog steeds, wat bezielt je nou eigenlijk, om mij zo achterna te lopen?” Ja… op zo’n moment, ga je eens bij jezelf te rade, en vraag je je eigen af; waarom doe ik dit, waarom ben ik zo gefascineerd door dit ene hert?
Zou het misschien komen omdat hij – vanaf het allereerste begin – zo gemakkelijk te benaderen was? Want… het hert heeft vanaf die tijd, nooit geen angst getoond, en vaak leek het wel of ik een blik van herkenning in zijn ogen zag. Zo van: “Daar heb je die kerel met z’n grijze baard weer!”
Of misschien is het wel, omdat Hubertus een echte vrijbuiter is, die zijn wissels volgt door bos en veld, en zich van niets en niemand iets aantrekt? Als ik mijn gevoel laat spreken, dan sluit ik mij aan bij het laatste, dan hebben Hubertus en ik iets dat ons samenbindt.
Forstdirector Dr. Kurt Menzel – ©Eigen foto
Gepassioneerde wildkenner
Zo, kijkend naar het hert, daar iets verderop in het hoge gras, zit ik een tijdlang voor mij uit te filosoferen. Onwillekeurig moet ik dan terugdenken aan mijn diensttijd op de Lüneburger Heide en de militaire oefeningen in Bergen Hohne. Dat enorme militaire oefenterrein met zijn bossen en heidevelden heeft veel indruk op mij gemaakt.
Net als de plaatselijke Forstdirector Kurt Menzel, waar ik ooit een ontmoeting mee had. Een gepassioneerde wildkenner, jager, fotograaf en natuurliefhebber. Een man met een jarenlange praktijk-ervaring op alle het gebied van wild en natuur, zowel op de Lüneburger Heide als ver daarbuiten.
Het roodwild is ongetwijfeld het meest indrukwekkende en aantrekkelijkste jachtwild in Centraal-Europa. In onze zeer diverse en soms uitgestrekte landschappen is het duurzaam beheer en de verantwoorde jacht op de “Koning van het Woud” één van de primaire taken van onze jagers.
Daarom bracht Kurt Menzel, toonaangevend en gerespecteerd roodwildexpert, een aantal praktische boeken uit over de jacht op roodwild en alle aspecten voor een goed beheer ervan.
Jacht en beheer
Dr. Kurt Menzel was jarenlang Forst-director van het beroemde roodwildrevier “Siebensteinhäuser” op de Lüneburger Heide in Neder-Saksen. Hij heeft ook zijn sporen verdiend als auteur van diverse boeken voor o.a. uitgeverij Kosmos en Paul Parey en leverde geregeld bijdragen aan “Wild und Hund”. Een man die beeldend kon vertellen, maar ook een vaardige pen had, om de natuur op een geheel eigen- en gemakkelijk leesbare manier, voor een groot publiek toegankelijk te maken. Daarnaast is hij ook bekend van zijn grote aantal lezingen, vergezeld gaande van zijn schitterende wildfoto’s, en als gerespecteerd jachtjournalist over onderwerpen rond ‘jacht en beheer’.
Waar zo’n gewei al niet goed voor is, als je jeuk op de rug hebt – Foto: ©Louis Fraanje
Gewei en hoeven ritueel
Na al deze mooie herinneringen, waarbij je de tijd vergeet, is Hubertus opgestaan en rekt zich eens even lekker uit. Daarna krabt hij met de hoeven van zijn poot, de plekjes waar het jeukt. Lukt het daarmee niet, dan wordt het gewei aangewend. Ja, tenslotte moet je toch wat, als het op een andere manier niet lukt.
Nadat dit hele ritueel achter de rug is, gaat hij richting het oude beukenbos. Aan de rand ervan weet Hubertus de vele lijsterbes-struiken op hun waarde te schatten. Als hij hierbij zijn kop zo ver mogelijk achterover gooit, om bij de bovenste blaadjes te kunnen, is het gewoon een lust voor het oog om hem daar zo te zien staan.
Hubertus aan de lijsterbes-maaltijd aan de rand van het beukenbos – Foto: ©Louis Fraanje
Rust tot de bronsttijd
Inmiddels zakt de zon verder aan de horizon, en wordt het zo langzamerhand tijd om huiswaarts te keren. Nadat ik de spullen heb ingepakt, kan ik het niet laten om mijn blik door het oude beukenbos te laten dwalen. Hubertus kijkt nog even mijn richting uit, met andere woorden: “Nou, tot kijk, en laat me nu even een tijdje met rust, want de ‘bronsttijd’ komt in zicht, en dan moet ik wel in topconditie zijn!” Natuurlijk doen we dat ook, want we zijn echt heel erg benieuwd wat hij straks tijdens de ‘bronst’ gaat doen. Vorig jaar kwam er nog niet veel van terecht, en was hij redelijk snel van het ‘bronsttoneel’ verdwenen. Dus… voorlopig maar even afwachten, we hopen u daar later meer over te kunnen vertellen en… te laten zien.
Lees ook: Het legendarische hert “Hubertus” – Deel 14
Ik heb ook nog – vanuit de hand – een kort filmpje gemaakt:
