Hubertus klaar voor de bronst
Gisteravond waren wij nog even in het Park de Hoge Veluwe. Er was weinig bronstactiviteit te horen en te zien deze avond. Bij het naar huis gaan, besloten we om nog even een klein rondje achterom het jachthuis Sint Hubertus te maken. Wie weet zouden we Hubertus heel misschien nog tegenkomen? We hadden hem alweer een tijdje niet meer gezien, en de bronst is inmiddels heel voorzichtig begonnen. Net toen we voorbij het Stenen Hert van John Raedecker, rechtsaf waren geslagen, steeg onze hoop, want in de verte ontwaarden we een gestalte. Warempel, daar stond hij in het hoge gras, aan zijn lichaam te zien, had hij net een modderbad genomen.
Woeste blik
Hoewel het al tegen sluitinstijd liep, hebben we toch nog even staan te genieten van dit bijzondere hert. En… natuurlijk enkele plaatjes geschoten. Nadat we hem uitgebreid hadden gefotografeerd, vond hij het blijkbaar welletjes en ging weer in het hoge gras liggen. De woeste blik in zijn ogen, gaf duidelijk aan dat hij klaar was voor de bronst.
Bronstroep weerklonk
En… om dat nog eens te verduidelijken en kracht bij te zetten,liet hij z’n bronstroep over het open veld daveren. Wij waren blij verrast door deze geweldige uiting van zijn bronstgevoelens. Want we maakten ons enige tijd geleden toch wat ongerust, omdat hij een wond aan de binnenkant van zijn linkerpoot had. Ook onze vrienden Louis en Fransien Fraanje maakten zich best wel zorgen. Hoewel Louis ons vertelde, dat de jachtopzichter wel vaker bij herten flinke verwondingen had gezien, en zich soms ook wel eens had afgevraagd, hoe of het mogelijk was dat ze zoiets overleefden. Blijkbaar zijn deze dieren toch weerbaarder dan mensen denken.
Gedragingen in bronstperiode
We zijn natuurlijk zeer benieuwd hoe of hij zich deze bronstperiode gaat gedragen. Voor wat ons betreft, is hij er helemaal klaar voor. Tenslotte is Hubertus geen kleine jongen, als je op vier jarige leeftijd al een volle achttien-ender bent!