Drie bronstherten in de arena
Het heeft wel even geduurd, voordat de herten weer een beetje op gang kwamen. Maar… we hebben nu toch een paar avonden, aardig geluk gehad. En één keer zelfs drie bronstherten in de arena van het Reemsterveld op een avond. Volgens de jachtopzichter waren er twee herten bij, die echt aartsvijanden van elkaar zijn. Nou… dat hebben we dan ook echt van heel dichtbij mee kunnen maken.
Terwijl de nevel haar slierten over het Reemsterveld laat gaan, drijft een plaatshert zijn bronstroedel richting de bosrand. In zijn kielzog volgt op gepaste afstand een rivaal. We houden ons hart vast en vragen onszelf af, of dit wel goed gaat komen. Het geluid van de burlende herten is – letterlijk – niet van de lucht.
Parallel oplopen
De hinde’s trekken allemaal het bos in, het plaatshert moet opschieten want anders is hij te laat. Waarom… zult u denken, nou zijn rivaal is nu vlakbij en gezamenlijk lopen ze tussen de dennen door. Dit parallel naast elkaar oplopen is een teken dat ze elkaars krachten aan het meten zijn, dat hebben we vaker meegemaakt. Daar in de bosrand vindt dan het gevecht plaats, jammer het is te ver weg voor ons. Maar… wie weet, een beetje geduld hebben, levert ons straks misschien nog wat op.Geruime tijd blijven beide herten, buiten ons gezichtsveld, en bonken de geweien onophoudelijk op elkaar. Helaas… het is niet anders, je hebt het niet voor het zeggen.
Dwars door een slenk
Dan… opeens komen ze weer het bos uitgerend en daveren het open veld op. Dat is voor ons natuurlijk niet verkeerd, nu kunnen we ze mooi op de gevoelige plaat vastleggen. En… er is nog een prettige bijkomstigheid, heel voorzichtig probeert de avondzon nog even door het wolkendek heen te breken. Ook het kaalwild komt nu weer naarbuiten, blijkbaar willen ook zij nog even genieten van het avondzonnetje. Beide herten wijken niet van elkaars zijde en komen op een gegeven ogenblik dwars door een slenk gerend, waarin een zoel ligt. De dames van het roedel kijken naar de voorbij rennende herten, en denken er het hunne van.
Kletterende geweien
We hebben het er al eens eerder over gehad, dat het hoge gras ons parten speelde, dat is nu ook weer het geval. Want de beide herten zijn nog maar net het roedel kaalwild (hinde’s) voorbij, of de koppen rammen op elkaar in. Ze beuken er op los dat het een lieve lust is, het geluid van de kletterende geweien weerklinkt ver over het Reemsterveld.
Je begrijpt gewoonweg niet, dat de geweistangen niet breken. Tenslotte weegt zo’n hert toch gauw bijna tweehonderd kilo. Maar, nee hoor, ze blijven zeker zo’n tien minuten bezig. Even komen ze omhoog met hun kop, maar dan gaat weer volop de beuk erin
Schreeuw van overwinning
Dan bedenk ik mij, dat ik het misschien op film kan vastleggen. Helaas, het lijkt wel of ze het in de gaten hebben. Wel lopen en rennen ze nog een enkele keer dwars door de zoel en burlen ze beiden hevig, maar vechten is er niet meer bij. Och, ook dat is best nog de moeite van het bekijken waard, ondanks de ratelende camera van een collega fotograaf..
Dan scheiden hun wegen, tenminste het andere hert kiest nu het hazen(herten)pad. Het plaatshert daarentegen loopt heel statig enkele stappen in onze richting, en gaat recht voor onze lens staan burlen. Het lijkt wel een schreeuw van overwinning, die nu over de vlakte rolt..
We blijven nog even
We hebben de avond van ons leven, en het is nu gewoon aangenaam fris hier buiten in het veld. Dus… blijven we nog wel eventjes, want vaak kun je met zonsondergang ook nog wel eens wat mooie dingen maken. Daar ziet en leest u in deel 2 meer over, anders wordt het te langdradig!
Lees ook: Bronst edelherten komt echt op gang – Deel 2 – Slot
Bekijk ook het filmpje:.