Gaan natuurlijk
Daar ging maandagavond opeens de telefoon. “Met Florus, je moet nu naar de Hoge Veluwe komen, want Hubertus loopt bij de Wildbaanweg!” Nou… wat doe je dan? Je zit net samen aan de keukentafel, met een kop koffie in je hand, gezellig te keuvelen met Fransien. Ze zegt: “Gaan natuurlijk, wie weet mengt hij zich nu ook tussen het bronstgeweld?” Dus de stoute schoenen maar aangetrokken, en… op hoop van zegen richting de Hoge Veluwe.
Daar aangekomen, zie ik Hubertus midden op het veld zitten. Om hem heen op afstand een groot aantal fotografen, waaronder ik uiteindelijk ook Florus en Jannie ontdek. Hij laat me even wat platen zien die hij al eerder op de avond maakte. Daarop zie je Hubertus, die zich tussen de dennen in de bosrand, aan het afreageren is, door met zijn gewei de takken uit elkaar te rammen.(zie foto’s hieronder).
Hubertus reageert zich met geweld af op de grove dennen – Foto’s boven en onder: ©Florus van den Berg
Niet in de bronstarena
Na al dit verbaal geweld tussen de dennen, trekt hij wat meer richting het open veld. Die plaats is hem goed bekend, want vorig jaar was hij hier ook al. Van omstanders vernamen wij, dat Hubertus ook aan de overkant van de Wildbaanweg was geweest. Hij had daar in de zoel gelegen en natuurlijk lekker liggen rollen. Maar… blijkbaar heeft hij toch een gokje gewaagd bij al dat bronstgeweld, en zich gemeten, met een rivaal in de bronstarena. Maar dat is misschien te hoog gegrepen, tenslotte is hij nog maar vier jaar oud!
Ondertussen laat Florus mij een aantal schitterende opnamen zien van Hubertus. Op de laatste foto – waarop hij volop staat te burlen – is op de achtergrond nog wat laatbloeiende heide te zien. Ik spreek mijn bewondering uit voor deze uitzonderlijke mooie opname, echt geweldig, daar kunnen veel anderen een ‘puntje’ aan zuigen!
Inmiddels burlt Hubertus toch een aardig toontje mee bij de bronstarena – Foto: ©Florus van den Berg
Geduld oefenen
Intussen is Hubertus er bij gaan zitten, en gaat op zijn gemak lekker aan het herkauwen. Ik haal mijn fotospullen uit de wagen en zoek ergens een mooie plek op, om straks eventueel ook nog iets te kunnen fotograferen. Dat zal nog wel even duren, dus moeten we wat geduld oefenen. Florus gaat naar de overkant om daar nog iets van de bronst daar op de gevoelige plaat vast te kunnen leggen. Ik bedank hem nog even voor het attente telefoontje, en de foto’s, maar blijf hier toch posten bij Hubertus, het lijkt net op een voorgevoel van iets wat gaat komen. Ik kan het niet thuisbrengen, maar het gebeurt wel vaker, dus luister ik naar mijn ingeving.
Massahysterie
Op de achtergrond lopen wat fotografen heen en weer, maar Hubertus trekt zich daar erg weinig van aan. Al die ‘massa-hysterie’ op dit moment tijdens de bronst – wat totaal niets meer met ‘natuurbeleving’ te maken heeft – gaat volkomen langs hem heen. Och… veel van deze honderden en nog eens honderden fotografen, zie je vaak alleen maar tijdens de bronst, en daarna… zie je ze een jaar lang niet meer. De echte liefhebbers halen dan weer opgelucht adem!
Dame in rode jas
Tussen al deze, met zware lenzen sjouwende mannen, loopt ook een dame met een rode jas. En… of het nou door die jas komt of ergens anders door, maar blijkbaar maakt ze wel indruk op Hubertus. Het hert staat op en kijkt vol belangstelling naar haar, en andersom is dat ook het geval. Een komisch gezicht, om de dame in de rode jas zo ‘oog in oog’ te zien staan met Hubertus. Stilzwijgend staan ze beiden zo een tijdje elkaar aan te kijken.
Hubertus ‘oog in oog’ met de dame in de rode jas – Foto: ©Louis Fraanje
Schitterende pose
Of Hubertus hierdoor geprikkeld wordt, of niet, hij loopt nog wat verder het open veld op en gooit zijn kop achterover, en laat dan zijn rauwe bronstkreet over de Veluwse heide daveren. Een schitterende pose, met op de achtergrond een oude en vergroeide vliegden. Mooiere plek had hij niet uit kunnen zoeken, om voor mij te poseren. Geweldig!
Een burlende Hubertus met op de achtergrond een oude en vergroeide vliegden – Foto: ©Louis Fraanje
Aparte plaats
Als hij daar zo bij die oude vergroeide vliegden, met zijn kop helemaal achterover, staat te burlen, kan ik ondertussen zijn schitterende gewei bewonderen. Zoiets kan je helemaal warm maken van binnen, want het staat buiten kijf, dat Hubertus zeer zeker een hele aparte plaats inneemt hier op de Hoge Veluwe. Dat zullen velen dan ook met mij beamen!
Aangestoken blijkbaar door het geburl van andere herten in de omgeving, rent hij naar een kleine en kromgegroeide den, en begint een gevecht, alsof het een rivaal betreft. Hij ramt met zijn zware gewei op de takken van de boom, ze breken af als luciferhoutjes en vliegen in het rond. Tjonge, jonge, Hubertus toch, als dat straks ook zo met een tegenstander gaat, dan weet ik het zo net nog niet.
Hij ramt met zijn zware gewei op de takken van de boom – Foto: ©Louis Fraanje
Beelden spreken
Ja, en niet zo maar even een paar tellen en het is weer over, nee hoor hij is daar zeker zo’n slordige tien minuten bezig met dat boompje. Ik bedenk me dan ook ineens, dat ik het beter kan filmen, dat is natuurlijk veel mooier. Dus schakel ik over op de filmcamera, en al is de afstand best wel groot, het komt allemaal luisterrijk in beeld. Een beetje jammer, dat de windrichting iets verkeerd is, voor wat betreft het geluid, maar de beelden spreken voor zich. Oordeelt u zelf maar.
Met dank aan: Florus van den Berg Lees ook: Het legendarische hert “Hubertus” – Deel – 17
Extra noot:
Gisteren haalde hij zelfs de voorpagina van de Telegraaf, en was hij te zien in het TV-programma Hart van Nederland, ook Omroep Gelderland besteedde op radio en televisie aandacht aan dit bijzondere hert, maar… het deert hem allemaal niet. Ik stond even verderop te fotograferen, en realiseerde mij dat Hubertus nu dus daadwerkelijk aan het bronstgeweld heeft deelgenomen. Daarover vertel ik u alles in het volgende deel!
Bekijk ook het filmpje:
