Op de voet gevolgd
De ontwikkelingen rond Hubertus volgen zich nu snel achter elkaar op. Dus waren we donderdagmiddag 24 september weer vroeg ter plaatse, om hem – letterlijk – op de voet te volgen. Het bijzondere aan het het hele ‘Hubertus-verhaal’ is natuurlijk, dat hij relatief gezien, nog zo jong is. Een vierjarig hert met een koptooi van 18 enden en dan ook nog als ‘plaatshert’, mag toch gerust gezien worden als iets heel ‘bijzonders’!
Zo tegen de klok van vijf uur, zien we van uit de bosrand een roedel van tien stuks kaalwild de wildakker op komen draven. Zonder hert, zou Hubertus er nog zijn, of is hij verdreven, vragen wij ons af?
Het roedel kaalwild komt uit de dekking – Foto: ©Louis Fraanje
Bronstroedel compleet
Maar… lang hoeven we niet te wachten, het antwoord komt even later. We zien een hinde met haar kalf het bos uitkomen, direct gevolgd door wie anders dan… Hubertus. Met opgeheven hoofd drijft hij de twee dieren naar de rest van de dames. Zo nu heeft hij z’n bronstroedel weer compleet en onder controle.
Met opgeheven kop drijft Hubertus de hinde met haar kalf voor zich uit – Foto: ©Louis Fraanje
Provocerend gedrag
Blijkbaar gerustgesteld door de gedachte dat hij het zover gebracht heeft, besluit hij om in de zoel(drinkplaats) wat bij te tanken, maar… dat pakt even wat anders uit dan hij had gedacht. Daar is inmiddels een rivaal verschenen, die blijkbaar hetzelfde denkt, en… misschien nog meer van plan is!
Je ziet aan Hubertus dat dit provocerende gedrag van het andere hert hem zichtbaar irriteert. Daar moet dus wat aan gedaan worden, want dit kun je als plaatshert niet zomaar langs je heen laten gaan.
Met veel kabaal en opspattend water probeert hij indruk te maken – Foto: ©Louis Fraanje
Opgewonden gedrag
Met veel kabaal stapt Hubertus van links naar rechts door de zoel, daarbij laat hij zoveel mogelijk water omhoog spatten om indruk te maken op zijn rivaal. Maar deze – een oneven 20-ender – laat het allemaal heel rustig over zich heen komen. Geheel op zijn gemak drinkt hij water uit de zoel, en laat het opgewonden gedrag van Hubertus voor wat het is.
Zijn rivaal raakt niet in het minst onder de indruk – Foto: ©Louis Fraanje
De dans ontsprongen
Ja, dat is teveel van het goede voor Hubertus, en voor dat we het goed en wel in de gaten hebben, grijpen de geweien in elkaar. Het is een duwen en trekken van heb ik jouw daar, en ze geven elkaar geen duimbreed toe. Even lijkt het er op dat de tegenstander terrein wint, maar dan zet Hubertus zich schrap en ramt zijn rivaal bijna ondersteboven. Deze kan nog net de dans ontspringen en verdwijnt in de dekking, met in zijn kielzog Hubertus.
Dan grijpen de geweien in elkaar en is het een duwen en trekken – Foto: ©Louis Fraanje
Verbeten strijd
Nog even kunnen we tussen de bomen door de twee herten heen en weer zien rennen en horen de geweien op elkaar kletteren. Beide herten leveren daar buiten ons zichtveld, een verbeten strijd om de macht. Dan opeens horen we een geburl wat door merg en been gaat, dat moet ongetwijfeld Hubertus zijn. Zou hij de overwinnaar zijn in dit duel? De ander was voor wat het gewei betreft, toch iets groter, maar in leeftijd zullen ze elkaar niet zo heel veel uitmaken. Maar… die discussie laten we over aan de kenners.
Hubertus met zijn rivaal in de dekking – Foto: ©Louis Fraanje
Gezicht spreekt boekdelen
Boswachter Henk Ruseler tijdens het TV-interview – Foto: ©Louis Fraanje
Erg lang wordt ons geduld niet op de proef gesteld, onder luid gekraak van brekende takken zien we Hubertus tussen de bomen door het bos uitkomen. Zo trots als een pauw komt hij naar voren gelopen, en gaat recht voor onze lens staan. Zijn gezicht spreekt boekdelen, het is net of hij hiermee wil zeggen: “Zo, Louis, dat was dat, die heeft zijn lesje geleerd!” Onvoorstelbaar, eigenlijk dat zoiets zich zomaar recht voor je neus afspeelt. Ondanks, dat wij heel veel ontzettende mooie en leuke natuurervaringen meegemaakt hebben in al die jaren, spant Hubertus wel de kroon.
Toen een TV-reporter de afgelopen week aan boswachter Henk Ruseler vroeg of Hubertus een ijdel hert was, gaf deze heel bewust – kort maar krachtig – als antwoord: “Hubertus is een Edel hert!” Mooier had ik het zelf niet kunnen zeggen!.
Zo trots als een pauw, komt Hubertus naar voren – Foto: ©Louis Fraanje
Op je hoede blijven
Nou, nou, Hubertus, dat was niet verkeerd, maar blijf op je hoede, want er zijn meerdere kapers(herten) op de kust. Deze avond gebeurde er verder niet zoveel spectaculairs meer, maar ook nu weer, zijn we niet voor niets gekomen. Afgezien van het onophoudelijk burlen in de dekking van andere herten, wat juist bij het afkoelen in de avond, steeds sterker wordt, blijft het verder rustig in de bronstarena. Trouwens, we moeten nu ook het Park uit, want om acht uur is het sluitingstijd!
Hubertus is geen knuffeldier
Ik blijf het benadrukken, dat Hubertus absoluut geen ‘knuffeldier’ is, ondanks dat ik en velen met mij, iets hebben met dit schitterende dier. Vooral nu in de bronsttijd is het oppassen geblazen, maar ook daarna als de rust is weergekeerd in het Park en de ‘media-waanzin’ is opgelost.
Nogmaals, doe ik een beroep op iedereen, behandel dit edele dier met respect en houdt genoeg afstand. Dat voorkomt ongelukken en negatieve publiciteit voor het Park de Hoge Veluwe. Want… zolang alles maar goed gaat, is er geen ‘vuiltje’ aan de media-lucht, maar als er – door de één of andere stommiteit – iets zou gebeuren is Leiden(De Hoge Veluwe) in last! Als we daar met z’n allen rekening mee houden, kunnen we – hopelijk – nog jaren genieten van dit ‘Edele’ hert!
Lees ook: Het legendarische hert “Hubertus” – Deel – 19
Bekijk ook het filmpje met Henk Ruseler:
