Kippenvel-momenten
Omdat in de omgeving van de aanzitplaats kaalwild vertoefde, lag het voor de hand dat er tegen de bronsttijd ook wel een hert ten tonele zou kunnen verschijnen. Daardoor oefende de balenhut, zoals we de aanzitplaats waren gaan noemen, vanaf 1 september een bijzondere aantrekkingskracht uit. Alleen was het op de aanlooproute door de vliegdennendekking wel oppassen geblazen. Het was niet ondenkbaar plotseling oog in oog te staan met een plaatshert, en de bomen ter plaatse waren op eentje na allemaal te klein of te dun om er in geval van nood in te kunnen klauteren…
Gebronst werd er inderdaad. Meerdere keren hebben we machtig geburl gehoord zonder ook maar een stuk roodwild te zien – kippenvel-momenten. En dan moest de eigenlijke bronst nog beginnen. De Wildbaan ging destijds rond 15 september voor het publiek – dus ook voor ons – op slot.
Jachtopzichter Eb Curré (†) op de voerplaats bij de Lijkweg – Foto: ©Yvonne Arentzen
Een verrassing
Eind jaren ’80 belde Eb Curré (†) ons onverwacht op: of we met onze fotospullen inclusief camouflagemateriaal over een goed uur bij hem konden zijn, want hij had een verrassing voor ons. Bij Everwijnserf kregen we te horen, wat de verrassing inhield: een middagje in de balenhut van de bronst genieten. Eb bracht ons er zo ver mogelijk naartoe en beloofde ons ’s avonds op te halen, wanneer Studio Sport was afgelopen. We sprongen bijna van vreugde door de dreigende regenwolken heen!
Bronstgeluiden
Tijdens het lopen naar de balenhut hoorden we voorzichtig geburl niet al te ver weg. Zodra we ons geïnstalleerd hadden, nam de intensiteit van het burlen in alle hevigheid toe. Als het hert te dichtbij zou komen, konden we nog altijd de boom in… Lange tijd was er echter geen enkel hert te zien. Te horen des te meer. Ook van verder weg vlogen de bronstgeluiden ons om de oren.
Naarmate de uren verstreken begon het zachtjes te motregenen. Het licht voor het fotograferen werd er niet beter op. Voorzichtig schoven we plastic vuilniszakken onder het camouflagemateriaal over onze objectieven en camera’s. Het onvermijdelijke geritsel gaf het dichtstbijzijnde bronsthert kennelijk het idee, dat er een rivaal in de buurt was. Het geburl kwam met rasse schreden naderbij. We doken nog dieper achter onze camera’s weg. Juist op dat moment verscheen schuin links voor ons tussen de vliegdennen een hinde. Vele minuten lang stond ze in de inmiddels stromende regen te zekeren. Na enige tijd dook boven haar rug de kop van een kalf op; stonden er ineens twee “standbeelden”. Het hert pakte de zaak wat minder voorzichtig aan. Met luid gekraak stapte hij vanuit de bosrand het open terrein op. We hielden onze adem in.
Het hert verdween in de dekking – Foto: ©Anja Arentzen
Ongenoegen
Hinde en kalf draaiden zich daarentegen om en losten als twee spookgedaanten op tussen het groen van de dennen. Het hert zette het op een burlen. Als het hem erom te doen was het kaalwild ook het open terrein op te krijgen, had hij geen succes. Meneer verdween eveneens in de dekking. Wellicht uit ongenoegen sloeg hij met zijn gewei her en der tegen takken en burlde hij er lustig op los. Wij hadden al die tijd nog geen enkele foto gemaakt om niets te verstoren; de hinde vertrouwde de zaak namelijk niet.
Voordat we het goed en wel wisten, zaten we zelf ingespannen te luisteren naar iets vreemds: een knetterende bromfiets over een pad door de Wildbaan heen. De herrie kwam eerst onze kant uit en ging achter ons langs steeds verder het terrein in. Al het geburl rondom verstomde. Tijd voor ons om eindelijk de avondboterhammen en de thermosflessen pepermuntthee tevoorschijn te halen. We hadden nauwelijks gegeten en gedronken, of het hert meldde zich weer. Deze keer wel erg dichtbij. Burlend draafde hij het open terrein op.
Het hert burlde er lustig op los – Foto: ©Anja Arentzen
Leefde hij zich uit
Rondom barstten de reacties los. Wat een geweldig concert! Het kaalwild liet zich niet meer zien, maar vertoefde waarschijnlijk vlakbij in het bos. Het hert verdeelde zijn tijd namelijk over het open terrein en de vliegdennendekking. Hoewel er geen ander hert te zien was, burlde hij een paar keer aan de bosrand. Daarna leefde hij zich uit op een dennetje, dat hij qua hoogte tot minder dan de helft terugbracht. Mijn zus lukte het voorzichtig een paar foto’s te maken. Voor mij was het fototechnisch gezien balen; juist in het “schootsveld” van mijn telelens hing een prachtige, dikke tak…
Achter ons hoorden we geweislagen tegen takken, gekraak, geburl – Foto: ©Anja Arentzen
Hartslag hoog oplopen
Uiteindelijk verdween het hert burlend en wel in de hoek linksachter het open terrein. Het geluid verplaatste zich van ons af. Omdat het al tegen achten liep – eindtijd van Studio Sport – ruimden we onze spullen zo zachtjes mogelijk op. Juist op het moment dat we de balenhut verlieten en terug gingen sluipen naar het pad, waar Eb Curré ons op zou komen halen, kwam het geburl – en dus het hert – met rasse schreden dichterbij. Als dat maar goed zou gaan. Van boompje naar boompje schoven we door de dekking richting pad. Achter ons hoorden we geweislagen tegen takken, gekraak, geburl. Poeh wat kan een hartslag binnen de kortste keren hoog oplopen. Nog een paar meter… Naar ons idee vlak achter ons wat rake klappen tegen een dennetje. Boem boem boem. Juist op het moment dat we het bos uit stapten, verscheen Eb ten tonele! Sneller dan toen zijn we nooit een auto in gedoken.
