Het geburl is verstomd
Ja, en dan denk je bij jezelf, nu is de bronst echt voorbij, want je hoort – uitzonderingen daargelaten – geen bronstgeluiden meer. Het geburl van de grote jongens, die de bronstarena’s bevolkten, is zo goed als verstomd. En… toch? Zoals vanmiddag, dan wordt je weer overvallen door iets, waarvan je bloed weer sneller gaat stromen.
Rijden we in de late namiddag langs het Reemsterveld op de Hoge Veluwe, en… wat denk je? Zien we in de verte een gewei boven de heuvelrand uitkomen, en als we goed kijken liggen er onderaan tegen de heuvel verscheidene hindes. Wat zullen we nou krijgen? De auto geparkeerd, fotospullen uitgeladen en ons tussen de bomen langs de Kemperbergweg opgesteld. Nu begint het wachten, maar… we hebben geduld, als je dat niet hebt dan kun je beter thuisblijven. Dat ‘geduld’ kan je soms uren op de proef stellen, maar dat valt deze keer mee. Na ongeveer drie kwartier, het loopt zo tegen de klok van zessen, komt er beweging in het ‘stilleven’ daar voor ons. Gelukkig maar, want om zeven uur sluit het Park zijn poorten en moeten wij eruit zijn.
De geweidrager komt net boven het gras uit, linksonder liggen de hindes – Foto: ©Louis Fraanje
In de mist
Fransien zag trouwens de hindes het eerst, ik was in eerste instantie meer gericht op de geweidrager, daardoor ontdekte ik de dames wat later. Het grote hert was dezelfde grote jongen, die wij de laatste keer hier zagen, toen had hij alleen een hinde en een kalf bij zich. Ik tel er nu gauw een stuk of zeven, maar dat zullen er later meer blijken te zijn. Ook de hinde met een zender om haar hals is erbij, dat is te zien aan de grote gele band.(Zie foto boven in het midden).
Ik denk dat het hert iets van ons heeft vernomen, want hij komt langzaam overeind, met even later ook enkele hindes. Wat een schitterend gezicht om ze zo te zien staan in het hoge gras, met daarachter de laaghangende mist. Aan de horizon zien we vaag de hoge bomen van het oude beukenbosbij Oud Reemst.
Raad met de situatie
Ook hier gaat het gezegde weer op: “Als er één schaap(hert) over de dam is, volgen er meer!” Want er komen steeds meer koppen tevoorschijn uit het gras. Ietwat onrustig lopen ze wat heen en weer, blijkbaar weten ze ook nog niet goed raad met de situatie. Hoewel de bronst nu officieel ten einde is, blijft het altijd oppassen met die grote jongens.
Het oude plaatshert verliest zijn roedel geen moment uit het oog – Foto: ©Louis Fraanje
In de smiezen
Het plaatshert blijft op zijn hoede, en verliest zijn hindes geen moment uit het oog. Dat dit geen overbodige luxe is, bemerken we even later. Fransien wijst naar links en fluistert: “Daar zie ik nog een hert met enkele hindes bij zich, oei oei, als dat maar goed gaat?” Ik zie het kleine roedel nu ook staan, en ons plaatshert op de heuvel, heeft ze ook in de smiezen, maar komt verder niet in actie. Als het echt ‘bronst’ zou zijn, dan had je allang zijn langgerekt geburl kunnen horen daveren over het Reemsterveld, maar niets van dat alles. Hij blijft nog even rustig staan aankijken, wat dat daarginds nou eigenlijk moet voorstellen.
Nog een gewei bewegen
Het blijkt een 14-ender te zijn, die daar links met een klein roedel hindes loopt. Och, daar hoeft het grote plaatshert zich niet zo druk om te maken, die kan hij wel hebben. De spitser, die wij de vorige keer ook zagen, loopt er een eindje achter te snuffelen. Nou ja, daar hoeven we ons geen zorgen over te maken. Maar als we nog eens goed kijken, zien we direct achter het plaatshert nog een gewei bewegen. Dus er is nog een grote jongen in de buurt, dat moet toch ‘reuring’ geven?
Links staat de spitser en wat verderop het kleine roedel – Foto: ©Louis Fraanje
In de mist
Normaal gesproken, zou nu de ‘bom’ barsten, en zou het gekletter van geweien en het geburl in de wijde omtrek zijn te horen, maar nu… niets… helemaal niets. We zien de 14-ender en het andere grote hert, samen met de hindes, langzaam maar zeker verdwijnen in de mist achter de heuvel. Het levert wel hele mooie beelden op, deze herten in het hoge gras van het Reemster Veld. Daar doen we het vandaag dan maar mee, het is tenslotte een mooie toegift.
Het oude plaatshert, een oneven 22-ender en zijn beide dames – Foto: ©Louis Fraanje
Bronst voorbij
Het hert dat wij het eerste zagen, de oneven 22-ender, is inmiddels van de heuvel afgedaald en naar rechts getrokken. Zijn roedel van bij elkaar zo’n dertien hindes, daarvan zijn nu de meeste door de knieën gegaan en zijn onzichtbaar geworden door het hoge gras. Twee dames staan nog een tijdje naast de grote jongen, om zich heen te kijken. Op de achtergrond komt nu de mist meer en meer opzetten, ook dat levert ons – ondanks de schemering – tenslotte een schitterende plaat op. Dan mag de bronst – letterlijk en figuurlijk – de mist in zijn gegaan, wij hadden weer een fantastische middag op de Hoge Veluwe.
Lees ook: Hertenbronst loopt ten einde
