Het is toch niet te geloven!
Deze week sprak ik een oude bekende uit de ‘groene’ wereld, hij vertelde me dat – volgens hem – de bronst dit jaar een stuk minder was dan voorgaande jaren. Het zou best eens kunnen, we hebben ook een beetje zo’n gevoel, dat hij daarin niet de enige is. Alhoewel er hier en daar nog weleens een kleine ‘nabrander’ was. Wij hadden dat een paar dagen geleden – op dinsdag 20 oktober jl. in de late namiddag – nog een keer.
We waren nog maar net goed en wel geïnstalleerd op een heuveltop, aan de rand van het ons zo vertrouwde Reemsterveld, of we hoorden een hert burlen.”Het is toch niet te geloven”, zegt Fransien, “maar ik hoorde hem echt roepen!” Ja, hoor, daar stond helemaal achterin het veld, de oude bekende oneven 22-ender te burlen.
Het oude plaatshert laat burlgeluid over het veld gaan – Foto: ©Louis Fraanje
Gouden gloed
De avondzon laat haar laatste lichtbundels over het bronstroedel gaan, dat daar in het hoge gras staat. Het zet alles in een ‘gouden’ gloed, wat tegelijkertijd een fantastische sfeer oproept. Het zonlicht beschijnt de dieren op een bepaalde manier, dat het lijkt of ze met goud omrand zijn. Met de ondergaande zon op de achtergrond, en door deze wat buiten het beeld te houden, is het een geweldig ‘natuurmoment’ dat zich daar afspeelt daar voor ons in het veld.
Bronstroedel in het gouden licht van de avondzon – Foto: ©Louis Fraanje
Zich laten horen
Het oude plaatshert houdt nu verder zijn bek dicht, blijkbaar vind hij het niet meer zo nodig om van zich te laten horen. Wel kunnen wij de damp uit zijn neusgaten zien komen, een teken dat hij nog steeds klaar is voor de strijd. Maar… er wordt toch op geen enkele wijze gereageerd vanuit de bosrand, hoewel wij daar toch schimmen van herten dachten te ontdekken. Maar… er komt deze avond geen reactie van die kant, misschien is dat dan ook wel het bewijs, dat het nu toch ‘echt’ over is.
Het plaatshert blaast de damp uit z’n neusgaten – Foto: ©Louis Fraanje
Soort van afscheid
Terwijl het roedel hindes langzaam verder trekt, blijft het oude plaatshert nog even staan, zijn kop in de richting van de zon. Het lijkt net een soort van ‘afscheid’, een laatste blik in de verte, naar de gouden horizon. Alles in de wijde omgeving staat nu in een goud-gele, bijna rode gloed. Een onbeschrijfelijk mooi en sfeervol moment, wat eigenlijk bijna niet is weer te geven in die ene foto. Technisch gezien, mankeert er misschien wel van alles aan, maar gevoelsmatig is het voor ons een ‘wereldplaat’, omdat wij het verhaal erachter kennen.
Het hert werpt een laatste blik in de verte, naar de gouden horizon – Foto: ©Louis Fraanje
Oergebeuren
Als we hem daar zo zien staan, gaan onze gedachten terug naar al die ‘mooie’ momenten die we niet alleen deze ‘bronsttijd’ mochten meemaken, maar ook al die voorgaande jaren, ze komen nu weer als een film voorbij zweven. Hoeveel dagen en nachten zijn we in al die jaren op pad geweest, om toch maar niets te missen van dit ‘oergebeuren’ in de natuur? De vele foto’s die we ervan maakten, bewaren we als herinneringen met een gouden randje.
De avondhemel is nu gevuld met prachtige kleuren – Foto: ©Louis Fraanje
Verwondering blijft
Het oude hert is inmiddels allang in de avondschemering verdwenen, en de hemel is nu gevuld met prachtige kleuren. We genieten samen nog heel even na van deze schitterende herfstavond. Wat zijn we toch bevoorrecht, met al deze mooie dingen, zo dicht bij huis. Over het open veld komt nu een frisse wind aanwaaien, en heel even loopt er een koude rilling over mijn rug, maar is dat nou de wind of iets anders? Wat het dan ook wezen mag, de verwondering blijft!
