Nieuwe vervolgserie…
De vorige keer dat we op Texel waren, dat was in december vorig jaar, zijn we ook op bezoek geweest bij het Juttersmuseum Flora, we hebben daar even uitgebreid bij stilgestaan.
Er kwamen zulke leuke reacties, dat we unaniem besloten hebben om onze bezoeken aan het mooie waddeneiland Texel, in een aantal vervolgverhalen op het weblog te publiceren
Nostalgie op Texel
Eindelijk konden we er vorige week eens even ‘van tussen’, lekker weg in eigen land. paar uurtjes rijden – dwars door de Flevopolder – naar Den Helder, een half uurtje met de boot, en dan… uitwaaien op het eiland Texel. Het eiland dat zo langzamerhand ons tweede thuis is geworden. Het werd een onstuimig weekje!
Och… misschien is het ook wel een beetje nostalgie, vooral als ik terugdenk aan mijn jeugd. Dan gingen we met moeder en drie broertjes naar Oosterend. Later gingen mijn broer Gerrit en ik op onze bromfiets van Barneveld naar Texel. Onze moeder ging dan vergezeld door twee andere broertjes, met de trein en de bus, maar… dat is inmiddels allemaal herinnering.
De veerboot “Dokter Wagemaker” van TESO naar Texel – Foto: ©Louis Fraanje
Ontwaken
De zomer is nu echt helemaal voorbij en de herfstwind waait om ons kleine huisje in de duinen van de Slufter. Wat is het dan toch heerlijk om ‘s morgens wakker te worden, de gordijnen weg te schuiven en een kleurrijke ochtendhemel te mogen begroeten. Ja, en ook al zegt men, morgenrood… water in de sloot, wij trekken ons daar totaal niets van aan. Want die prachtige rode luchten bij het ontwaken van de dageraad, zijn van een zeldzame schoonheid, die ons telkens weer diep ontroeren kunnen.
Ons kleine huisje in de Slufter bij het eerste morgenlicht – Foto: ©Louis Fraanje
Herboren
Als ik boven op een duintop sta en mijn blik over de wijde verten richting het zuiden laat gaan, dan weet ik dat daar ergens ver weg achter de horizon, het Veluweland moet liggen. Onze geboortestreek waar ook mijn wortels liggen, en waar ik als kind opgroeide in een land van heide, dennen en stuifzand. Het land wat mij ook zeer dierbaar is en waar ik over enkele dagen – als herboren – weer hoop terug te keren. Merkwaardig eigenlijk, dat zo’n klein landje als Nederland zulke grote verschillen in het landschap kent. Dat is toch uniek!
Het ontwaken van de dageraad is een geweldig schouwspel – Foto: ©Louis Fraanje
Wilde ganzen
Dan wordt ik plotseling opgeschrikt uit mijn dromen, want achter mij – hoog aan het firmament – komen de wilde ganzen over vliegen. Zij trekken iedere morgen vanuit de Slufter naar de weilanden op Oosterend, om daar de dag door te brengen met fourageren. ‘s Avonds gaat de reis in tegenovergestelde richting en horen we hun gak… gak… vaak al van verre aankomen. Dat geluid van zo’n vlucht wilde ganzen heeft iets melancholisch, een soort van begroetingsceremonie of iets dergelijks. Het brengt ons dan ook helemaal in de juiste sfeer van wolken, wind en de zee.
Een vlucht wilde ganzen trekt hoog over – Foto: ©Louis Fraanje
Hoog water
Het geeft een enorm gevoel van vrijheid, als je daar ver weg van de bewoonde wereld op een duintop staat. Verderop hoor ik de golven die nu op het strand beuken, want de harde wind staat pal zuid-west en het wordt hoog water. Nog heel even blijf ik zo staan luisteren, want je krijgt er gewoon geen genoeg van. Toch maak ik rechtsomkeert, en als ik de deur van het huisje open doe, komt de geur van warme koffie mij al tegemoet. Straks naar de zee om daar de wind eens even stevig door onze haren te laten waaien. Geweldig!
Lees ook: Noordwaarts naar Texel– Deel 2
