In en om ons huisje
Als je dan zo lekker dicht bij de natuur verblijft, dan komt er ook nog wel eens visite, en dan bedoel ik geen mensen, maar dieren. Zij weten je vaak al heel snel te vinden. Zo kregen wij dan ook prompt iedere morgen een fazantenhaan op bezoek.
De eerste keer liep hij zomaar gewoon een beetje om het huisje te koekeloeren of er misschien ergens wat eetbaars te halen viel. Daar ontdekte hij dan ook de bessen van de rozenbottel en blijkbaar smaakten deze goed en hadden dan ook in eerste instantie zijn voorkeur.
De bessen van de rozenbottel smaken hem blijkbaar goed – Foto: ©Louis Fraanje
Hij bleef terugkomen
Toen ik hem zo bezig zag, dacht ik bij mezelf, misschien lust hij ook wel – ter afwisseling – een stukje brood. Dus in de keuken wat overig brood tevoorschijn gehaald, en dit in kleine stukjes hem toegeworpen. Nou… dat bleek een schot in de roos, als een pijl uit de boog vloog hij er op af. Fransien stond hoofdschuddend op een afstandje te kijken, en vond het eigenlijk maar zo zo. Ik begrijp haar wel, want als je gaat voeren dan blijven ze natuurlijk terugkomen. Zo stond de haan dus iedere morgen bij de achterdeur en tikte dan op het raam, om te laten weten dat hij er was.
Niet teveel
Eigenlijk is het misschien wel beter om het niet te doen, maar och… ik beleefde er echt plezier aan. En daar komt nog bij, dat ik hem ook niet overvoerde, nee… een paar kleine stukjes en dan was het genoeg. Hij toonde totaal geen angst voor ons, dus concludeerden we dat hij dit wellicht wel vaker – letterlijk en figuurlijk – bij de hand heeft gehad.
De fazantenhaan toonde totaal geen angst – Foto: ©Fransien Fraanje
Drie hanen
Als het ‘s morgens licht begon te worden, hoorden we zijn kokkende geluid al in de verte en keken we elkaar glimlachend aan. Want… dan was hij weer in aantocht en kon het ritueel weer van voren af aan beginnen. Maar… het spreekwoord zegt niet voor niets: “Als één schaap(fazant) over de dam is, volgen er meer!” En dat bleek een dag of wat later bewaarheid te gaan worden. Want… nu liepen er ineens drie hanen op het erf van ons huisje!
Liepen er ineens drie hanen op het erf – Foto: ©Louis Fraanje
Eigen bekoring
Och… zo heeft een ieder wel zo z’n eigenaardigheden, zal ik maar zeggen. En… dat zijn nou juist de kleine dingen waar het om gaat. Wij hebben iets met dieren, wat een buitenstaander misschien wel nooit zal kunnen begrijpen. Op het eiland Texel is dat vooral met vogels en bij ons op de Veluwe met het grofwild. Ieder natuurgebied en ieder landschap in Nederland heeft zo zijn eigen bekoring.
Inmiddels zijn we alweer ruim een week geleden teruggekomen, en weer ‘thuis’ op de Veluwe. Toch wil ik u graag – zo af en toe – iets vertellen over en laten zien van onze ‘wederwaardigheden’ op het mooie eiland Texel in de Waddenzee. Onder het kopje “Blik over de grens” kunt u dit soort uitstapjes terugvinden.
Lees ook: Noordwaarts naar Texel – Deel 4
___________________________________________________________________________________________
Bekijk ook het filmpje:
