Het bos van de dansende bomen roept herinneringen op
Och, de afspraak stond en we hoopten op mooi weer, maar… het liep weer eens geheel anders. Ik zou een dinsdagmorgen op pad gaan met een journalist, die graag een artikel wilde schrijven over de Veluwe in de winter. Och… sneeuw zou natuurlijk mooi zijn, maar dat heb je niet voor het zeggen. Dat is aan de ene kant ook maar gelukkig, want anders was er nog veel meer onenigheid in deze wereld.
Het regende dus toen we vertrokken, maar geleidelijk aan werd het droog, tenminste het was opgehouden met regenen. De plaats die ik had uitgekozen, was – hoe kan het anders bij dit weer – het Speulderbos bij Garderen. Vooral met deze weersgesteldheid, is het gewoon een verademing om hier tussen de oude- en kromme bomen van dit oeroude bos te vertoeven.
De kromme beuken met hun groen bemoste voeten – Foto: ©Louis Fraanje
Extra dimensie
Wat al heel direct in het oog viel, dat was het diepe groen van het mos tegen de onderkant van de beukenstammen. Mede natuurlijk door het vochtige weer, leek het mos nog groener dan anders, een schitterend gezicht. Het gaf een extra dimensie aan de toch al karakteristieke kromgegroeide bomen.
Het mos lijkt vandaag nog groener door het vochtige weer – Foto: ©Louis Fraanje
Groene kathedraal
De soms recht toe recht aan paden of wegen door het bos, geven je een gevoel of je door een grote groene kathedraal loopt. Als dan de wind de kruinen van de bomen heen en weer laat wiegen, wordt je gegrepen door het machtige melodieuze krakende geluid. Een hele aparte ervaring ook voor mijn medewandelaar, die zich verschrikt afvraagt of de boel daarboven niet in stukken breekt. Och, zeg ik heel gerust: “Krakend ijs breekt niet!”
Herinneringen en inspiratie
Datzelfde geluid herinnerd mij aan vroeger, als ik boven in de oude Doesburgermolen bij Ede op de maalzolder stond. Vooral bij een sterke wind, dan kraakte de oude standerdmolen in al zijn gebinten. Dan voelde je de kracht der elementen door je aderen stromen en dat heb je hier dan ‘buiten’ tussen de krakende kruinen. Het klinkt mij als een symfonie in de oren, en als ze nog geleefd hadden, zouden componisten als Beethoven en Wagner hier zeker genoeg inspiratie op kunnen doen!
Solse Gat
Hoe dan ook, als je een wandeling maakt door dit oude bos met zijn kromme bomen, moet je natuurlijk ook naar het beruchte Solse Gat. De met sagen omgeven diepe kuil, die daar midden in het bos ligt. De kale bemoste bomen staan als bijna kaarsrechte pilaren in en om het enorme gat, dat bedekt is met een schitterend bruin-gekleurd tapijt van verdorde bladeren.
Hoeveel keren ik daar op die bijzondere plek het verhaal van het verdwenen klooster heb verteld, dat weet ik niet meer. Jarenlang heb ik in het voorjaar, op mooie zomeravonden, en natuurlijk in de herfst, honderden mensen hier mee naar toe genomen, en de oude Veluwse verhalen verteld.
Het mystieke Solse Gat in het Speulderbos – Foto: ©Louis Fraanje
Het verhaal gaat verder…
Er is veel te vertellen over dit oude bos, dat heeft u inmiddels wel kunnen lezen in de verhalen van mijn natuurvriend Gerrit de Graaff, die ook een echte liefhebber is van het Speulderbos. Toch wil ik u ook graag nog even meenemen naar vroeger, want het verhaal gaat verder… maar daarover vertel ik u een volgende keer.
