Oude jachthut
Ergens diep verscholen in de Veluwse bossen, ligt een oude jachthut. Met deze aanhef zou u misschien een of ander oud jachtverhaal verwachten, en dat zou ook heel goed mogelijk kunnen zijn. Maar… deze keer zit het iets anders in elkaar, dus ga er gerust maar eventjes goed voor zitten, dan neem ik u echt mee naar die oude jachthut.
Verscholen in de bossen van de Veluwe, ligt de oude jachthut – Foto: ©Fransien Fraanje
Jongensdroom
Deze oude hut is niet van mij, maar van een bevriende boswachter, die hem ooit zelf heeft gebouwd. Jaren geleden kreeg hij – mede geïnspireerd door de “Hutverhalen” van Arnold van der Wal – het idee om ook voor zichzelf een jachthut te bouwen. Een heel karwei, want het zou niet zomaar een hut worden, nee… je moest er ook echt in kunnen wonen en slapen etc. Dat op zich is eigenlijk al een verhaal apart en ik hoop daarover nog wel eens iets meer te schrijven. Maar… uiteindelijk is het hem dan toch gelukt, de hut kwam er, en een ‘jongensdroom’ werd werkelijkheid!
Een heilzame wereld
Zo heel af en toe trek ik mij even terug in deze oude jachthut. Ver van de bewoonde wereld, midden in het Veluwse bos. Dan lees ik vaak die oude verhalen van vroeger nog maar weer eens. Dan stap ik terug in de tijd en schep ik voor mijzelf een heilzame wereld waar de romantiek vanaf druipt. Tussen de geweien en opgezette dieren zit ik onderuit gezakt in een ouwe leunstoel te mijmeren. Dat kleine wereldje in die oude jachthut is dan helemaal van mij. Geen stroom, geen telefoon, geen TV en geen krant en tenslotte geen gezeur van Jan en alleman over ditjes en datjes, en zusjes en zootjes. Op de achtergrond het geluid van de omringende natuur, en verder de stilte. Stilte… gewoon echt stilte, dat is iets wat ik in onze ‘waanzinnige’ wereld van tegenwoordig bijna nergens meer vindt.
Ver weg van de bewoonde wereld een boek lezen in de jachthut -Foto: ©Fransien Fraanje
Gouden uren
Als ik terugkom van een stevige wandeling in het Veluwse veld, en vanuit de verte tussen de oude dennen, de contouren van de jachthut ontdek, dan wordt ik helemaal blij. Zodra ik binnen ben, wordt de olielamp en de kachel aangestoken. Op het kleine gasstelletje staat de waterketel inmiddels te pruttelen en maak ik even later voor mezelf een lekkere pot koffie. Dan vergeet ik alles om mij heen en beleef ik ‘gouden’ uren. Op zo’n moment kan ik mij echt verwonderen, dan voel ik de aanwezigheid van mijn Schepper nog sterker dan op andere plaatsen.
Het boekenhoekje – Foto: ©Fransien Fraanje
Boekenplank
In een hoekje van de hut, liggen op een boekenplank wat oude jachtboeken en ook een aantal boeken van Jac. Gazenbeek, waarin je diezelfde sfeer proeft. Een sfeer waar deze auteurs zo beeldend over konden schrijven.
Eenvoudig
Echt een hele aparte sfeer die je raakt tot diep in je hart. In al deze boeken is ook – net als de hut zelf – de ‘eenvoud’ het ware kenmerk.
Eén met de natuur
Als je dan zo lekker onderuit gezakt zit te lezen, en de kachel brand op volle toeren, de wilde wind om de hut davert, dan voel je je één met de natuur. Dan kraken af en toe de houten wanden dat het een lieve lust is, maar dat klinkt mij als muziek in de oren.
Vrijbuiter
Om een ogenblik hier te vertoeven, helemaal aangewezen op mezelf, dat maakt mij gelukkig. Dan voel ik mij een echte ‘vrijbuiter’, een ‘trapper’ net als Norman Winther in die prachtige documentaire/film “The Last Trapper“.uit 2004. Norman is één van de laatste pelsjagers in Alaska. Een man met veel kennis van de natuur, die in alles probeert het natuurlijke evenwicht niet te verstoren. Met het hout uit de omringende bossen, bouwt hij midden in de wildernis – samen met zijn vrouw – een blokhut, waar ze hun leven in doorbrengen.
Met zijn vrouw Nebraska, een Nahanni indiaan, en zijn trouwe slede-honden, laten zij ons de woeste natuur zien in al haar schoonheid. En zie je hun gevecht om te overleven in de wereld van het wild. De woeste rivieren, het onherbergzame landschap en de open ruimtes. Schitterende beelden in een woeste, eenzame en kille wereld.
Oernatuur en wildernis
Heden ten dage heeft men het over ‘oernatuur’ en ‘wildernis’, terwijl men vaak – jammer genoeg – in de verste verte totaal niet weet waarover men eigenlijk praat. Want in de ‘echte’ wildernis wordt je niet op je wenken bediend, dan sta je helemaal voor jezelf. Dan moet je constant iedere seconde op je hoede zijn, en dagelijks een keihard gevecht leveren met die echte ‘oernatuur’!
Norman Winther en zijn vrouw Nebaska voor hun zelfgebouwde blokhut in Alaska – Foto: ©The Last Trapper
Wereld van verschil
Wat zoiets zeggen wil, zoals ik hierboven heb beschreven, begrijpt alleen iemand die ‘gelijkgestemd’ is en hetzelfde vrijheidsgevoel kent. Zulke vrienden te mogen hebben, die elkaar gewoon onvoorwaardelijk iets ‘gunnen’, daar moet je zuinig op zijn. Dat is zoiets geweldigs, dat is ook nergens in de hele wereld met geld te koop.
Vele uren hebben we samen zitten filosoferen over van alles en nog wat, als gewone jongens onder elkaar. Gewoon als ‘mensen-mens’ zonder allerlei zogenaamde ‘schone schijn’, dat is ‘echt puur’ en gaat dan ook tot de bodem.
Dan is die grote wereld misschien ineens heel klein en beperkt geworden, maar inhoudelijk – voor ons – van een onschatbare waarde. Dat is een wereld van verschil, die veel verder gaat, dan zo’n klein simpel beeldschermpje ooit kan bevatten!
Lees ook: In en om een oude jachthut – Deel 2
*********************************************************************************************************************
Bekijk hier de trailer van deze schitterende film “The Last Trapper”:
