Die dieren moeten eraf, het zijn er veel te veel
Seger Emmanuel baron van Voorst tot Voorst laat De Hoge Veluwe niet over aan ‘theoretici en Randstedelingen’. Hij is een baron, maar spreekt de taal van de gewone man. Seger van Voorst tot Voorst bestuurt De Hoge Veluwe met vaste hand.
Al twaalf jaar verdedigt Seger E. baron van Voorst tot Voorst zijn park met vaste hand. Als iemand het voorzien heeft op het Nationale Park De Hoge Veluwe, is hij als directeur aan de beurt. De hekken om het park weg? Geen denken aan. Stoppen met jagen op herten en zwijnen? Kansloos idee. Als natuurfotografen zich niet aan de regels houden en wild blijven opjagen om mooiere plaatjes te schieten, grijpt de directeur in en maakt hij een eind aan het vrij rondstruinen in de natuur. “Die beesten raken gestrest en dat gaat ten koste van de wildzichtbaarheid. Wij hebben twee belangen: we willen dat de dieren het goed hebben hier en we willen dat het wild zichtbaar is. Als er factoren zijn die dat wegnemen, grijpen we in.”
Seger baron Van Voorst tot Voorst, directeur van het Nationaal Park De Hoge Veluwe – Foto: ©Erik van ‘t Hullenaar
Allemaal mensengedoe
Hij profileert zich als gewone jongen, als voorman van de mannen van de praktijk. Ideeën over de Veluwe als groot, aaneengesloten natuurgebied? Allemaal gekkigheid. Herten naar de Rijn, naar Duitsland, naar Drenthe? “Die herten hoeven helemaal niet naar Drenthe te kunnen, want die weten helemaal niet dat Drenthe bestaat. Als ze genoeg te vreten hebben, blijven ze hier. Het is allemaal mensengedoe. Wij zijn de jongens uit het veld. Een boerenzoon hoeft niet naar de hogere agrarische school om te weten wat voor weer het morgen wordt. We worden niet meer geregeerd door mensen met verstand van zaken, maar door theoretici en Randstedelingen. Daar hebben wij echt last van.”
U bent zelf jager. Wanneer heeft u zelf voor het laatst een edelhert geschoten?
“Ik jaag hier niet. Nederland is zo’n klein, navelstaarderig land. Ik heb in dit park nog nooit een schot gelost. Ik neem in Nederland geen uitnodigingen aan. Ik wil geen gedoe over belangenverstrengeling. Bij voorkeur jaag ik in Schotland. Geen drijfjachten, ik vind het niet leuk om op rennende herten te schieten.”
Wat is er leuk aan jagen?
“Het is heel spannend om het wild te besluipen. Het is een survival of the fittest. Of beter: survival of the smartest. Beesten zien geen kleur, maar wel beweging. Dus je moet echt dichtbij komen. Op 100 tot 120 meter. Probeer maar eens op een vlakte een moeflon te benaderen. Dan ben je aan het tijgeren. In Schotland kun je uren lopen, achter een hert aan. Net als je wilt schieten, springt hij af en ben je weer drie uur aan het lopen. Dat noem ik echt jagen. Eindeloos sjouwen. Ik weet dat ik iets goeds aan het doen ben. Die dieren moeten eraf, er zijn er veel te veel.”
Prachtige moeflonram in zomervacht – Foto: ©Louis Fraanje
Aangepraat sentiment
Is het een nederlaag als het dier slimmer is?
“Het is een extra motivatie om het toch weer te proberen. Jacht is mooi. Sommige mensen snappen dat niet. Het is gewoon heel mooi in de rol van de predator te treden. Er komen altijd meer prooien weg dan er geveld worden.
In de periode dat u hier directeur bent, is de opvatting over de jacht veranderd.
“Ja, die is veel positiever geworden.”
Ik heb de indruk dat het verzet gegroeid is, met de opkomst van de Partij voor de Dieren.
“Het wildbraad is niet aan te slepen. Er wordt voor miljoenen geïmporteerd zodat we wild kunnen eten. Wij zijn hier heel eerlijk over de jacht. Al onze bezoekers – 500.000 tot 600.000 – weten dat we jagen. We rijden hier met karren rond met geschoten dieren erop en ik hoor er nooit iets over. Ik krijg geen klachtbrieven. Niks. Het is allemaal aangepraat sentiment. Natuurmonumenten gaat de leden raadplegen over de jacht. Heel leuk. Je weet: de achterban van Natuurmonumenten zit vooral drie hoog achter in Amsterdam, niet op het platteland. En dan gaat Truus van drie hoog achter bepalen hoe ze het terrein moeten beheren. Ja, dat gaan wij hier niet doen. Wij zijn de professionals.”
Wat zou er gebeuren op De Hoge Veluwe als u de jacht zou staken?
“Als ik te veel varkens heb, vreten ze mijn beschermde dieren op. Die dieren eten voor 90 procent gras en voor 10 procent eiwitten. Die 10 procent eiwitten zijn precies de soorten die ik beschermen wil. Hazelworm, de gladde slang – die wil ik helemaal niet kwijt.”
Wij zijn hier heel eerlijk over de jacht – Foto: ©Erik van ‘t Hullenaar
Jagers beter hun best doen
Dit voorjaar kwamen onderzoekers van het Centrum voor Landbouw en Milieu tot de conclusie dat het aantal zwijnen in Nederland niet onder controle te houden is. We moeten op meer plekken in Nederland zwijnen toestaan, niet alleen op de Veluwe, was hun advies. U vindt dat onzin. Waarom?
“Omdat het gewoon niet waar is. Die varkens zijn prima onder controle te krijgen, maar de jagers moeten beter hun best doen.”
Wat doen ze niet goed?
“Ze schieten te weinig varkens. Ze hebben misschien een ander belang. Ze denken misschien dat als het probleem blijft bestaan, ze kunnen blijven jagen. Dat heeft te maken met de trofeeënjacht. Een mannetje draagt houwers (slagtanden) en dat zijn voor jagers trofeeën.”
Hij staat op en pakt een plaquette met daarin een paar ingelijste slagtanden. “Kijk, dit vinden mensen mooi. Als je een zeug schiet, of een big, dan heb je dat niet. Met herten is dat hetzelfde verhaal. Wij hebben onze eigen jagers. Wij hebben die problemen niet. Wij doen wel wat nodig is. Deze lobby heeft een politieke achtergrond. Ze wordt gedreven door de belangen van groene organisaties.”
Wat is daar op tegen?
“Ga maar eens kijken wat het kost. Het loslaten van grote dieren buiten de gebieden waar ze zaten, leidt tot enorme investeringen: in rasters, in verkeersmaatregelen, voor landbouwschade, tuinschade, en ga zo maar door. Het kost bakken met geld. Wie verdienen er aan? Niet de provincies die het moeten betalen. Wel de verblijfsaccommodaties. En de horeca en dat soort lui.”
Ook gepubliceerd in Barneveldse Krant 5-12-2015/Tekst: Rob Berends
Lees ook: Bestuurder Hoge Veluwe met vast hand – Deel 2 – Slot
