Nostalgie over fietsen, bromfietsen en vogels
Zwerven dat zit in ons van jongsaf in het bloed. Als kleine jongen heb ik heel wat afgezworven over de Veluwe. Op mijn eigen fiets, en hoewel mijn vader fietsenmaker was, heb ik nooit een nieuwe fiets gehad. Och… daar was gewoon geen sprake van, en ook geen geld voor.
Nee hoor, je prutste van enkele oude fietsen een nieuwe in elkaar, een kwastje verf en klaar was Kees, in dit geval dan Louis. Wat maakte het uit, in die tijd had niemand veel te besteden in onze buurt, dus hoefde je daar in ieder geval niet wakker van te liggen.
Later toen ik zestien was geworden, kocht ik een oude Puch, met een hoog stuur en wit gespoten, dat was stoer. Dan kon je ook wat verder weg en lag de ‘wereld’ voor je open. Tegelijkertijd kon je je blik wat meer verbreden en werden de grenzen – letterlijk en figuurlijk – verlegd. In het eerste deel van mijn serie ‘Noordwaarts‘, heb ik daarover iets geschreven, tenminste dat ik samen met mijn broer Gert op de bromfiets naar Texel ging. En nu vond ik ergens in mijn archief nog een oude foto, waarop ik als jonge kerel bij De Cocksdorp voor de vuurtoren van Texel sta.
Louis met bromfiets voor de vuurtoren van Texel in 1967 – Foto: ©Gert Fraanje
Vogels in de kerk
Daar in De Cocksdorp ontbrandde mijn liefde voor vogels. We hoorden dat er op een avond een dialezing was over de vogels van het eiland. Deze zou plaatsvinden in de kerk Samen met mijn broer woonden wij daar een dialezing bij, die gehouden werd in de Hervormde kerk. Een dominee, waarvan de naam mij helaas is ontschoten, vertelde honderduit over de verschillende vogelsoorten vergezeld gaande van zijn prachtige dia’s. Hij deed dit op zo’n enthousiaste manier, waarbij hij regelmatig – om de beelden levendiger te maken – al gebarend door de kerk hobbelde. Een geweldige belevenis, die mij mijn hele verdere leven is bij gebleven.
De volgende morgenvroeg kon je dan met hem mee op een wandeling door natuurgebied De Slufter, en kon je met eigen ogen zien waarover hij je de vorige avond verteld had. Toen ik jaren later weer op Texel kwam, werden deze lezingen niet meer gehouden. Navraag bij de mensen van het Vogelinformatiecentrum “De Verrekieker” in De Cocksdorp, dat schuin tegenover de kerk is gevestigd, bracht mij helaas ook weinig duidelijkheid, niemand kon zich daar de desbetreffende persoon nog herinneren. Dus… als iemand zich deze ‘enthousiaste’ vogelaar nog kan herinneren, en er iets over vertellen, hou ik mij aanbevolen!
Op de foto hierboven de bewuste kerk waar wij de lezing bijwoonden – Oude ansichtkaart van toen
Vreemde vogels
Een aantal keren per jaar – buiten het hoogseizoen – vertrekken wij naar het eiland Texel. Dat wil zeker niet zeggen, dat wij de andere eilanden geen warm hart toedragen, maar het heeft meer met nostalgie te maken. Wat dat betreft zijn wij misschien ook wel een beetje ‘vreemde vogels’ op het Wad. Vooral als wij bijvoorbeeld de Lepelaars met hun aparte lange snavels, links en rechts door het water zien fourageren, is het voor ons echt genieten.
Zo waren we afgelopen voorjaar ook weer eens te gast op het eiland. Op een van onze zwerftochten door De Slufter, zie ik in de verte dat Fransien haar camera ergens op een paal heeft gelegd. Ze staat schietklaar in de aanslag om een plaatje van een Lepelaar te schieten. Deze is iets verderop in een plas tussen het riet bezig een plekje te vinden om te vissen.(Zie foto’s onder).
De sjieke Lepelaar – Foto: ©Fransien Fraanje
Fransien schietklaar in de aanslag
Veraf en dichtbij
Het is wel wat ver weg, maar de 500 mm telelens biedt op zo’n moment uitkomst, en achteraf gezien is het resultaat zeer zeker de moeite waard. De helderwitte lepelaar is onmiddellijk herkenbaar aan zijn lepelvormig uiteinde van zijn zwarte snavel, die aan de voorzijde geel is. De prachtige kuif aan de achterzijde van zijn kop, geeft de vogel een sjiek uiterlijk. Veel tijd krijgt Fransien niet om de vogel mooi in beeld te krijgen, want plotseling verjaagd een aanvliegende wilde eend hem van zijn zojuist verworven visstekje.
De Lepelaar wordt verjaagd door een aanvliegende wilde eend – Foto: ©Louis Fraanje
Kleine Zilverreiger
Als we zo heerlijk samen aan het struinen zijn, doen we plotseling nog een hele aardige ontdekking. Iets verderop staat een beetje verscholen tussen het riet, een Kleine Zilverreiger. Deze vogel doet het de laatste jaren ook beter in ons land. We herkennen hem direct aan zijn zwarte snavel en zijn lichtgekleurde tenen, het lijken net korte sokjes. De vogel is ook een stuk kleiner dan de Grote Zilverreiger.
U herinnert zich vast nog wel het verhaal van Jan van Uffelen, over de Grote Zilverreiger die bij hem achter het huis geland was. De Grote Zilverreiger heeft een gele snavel terwijl de Kleine Zilverreiger een donkere snavel heeft. Onze bekende auteur Ton Heekelaar schreef evenzo een prachtig verhaal over de Kleine Zilverreiger.
Daar stond de Kleine Zilverreiger met zijn donkere snavel en lichte tenen – Foto: ©Fransien Fraanje
Zeeuwen als voorouders
We hebben zo onderhand al vele mooie ontmoetingen gehad op het eiland Texel, en steeds weer is het een genot om er te zijn. Wie weet komt het ook wel door onze voorouders, zowel van Fransien als van mij, komen van het water, om precies te zijn uit Zeeland. Alhoewel ik mij Veluwenaar voel, en mijn geboortegrond echt liefheb, verlang ik toch zo af en toe naar de zee. Ook Fransien kent dat gevoel, dat onbestemd verlangen naar het water, wanneer de woeste golven op het strand beuken en de stormwind je bijna omver blaast.
Het draaiende licht van de vuurtoren, geeft ons een gevoel van bescherming – Foto: ©Fransien Fraanje
Vuurtoren als Lichtend voorbeeld
Als de avond valt over het eiland, dan laat de vuurtoren haar sterke lichtbundels door de donkere nacht glijden. Samen staan we op het duin van het noordelijkste puntje, en speuren met onze verrekijker de einder af. Daar verderop liggen Vlieland en Terschelling, ieder met zijn eigen vuurtoren, als baken voor de schepen op zee. De daarop volgende eilanden Ameland en Schiermonnikoog blijven voor ons oog verborgen.
Als we even later weer bij ons huisje zijn, zien we in de verte het draaiende licht van de vuurtoren, het geeft ons een gevoel van bescherming in de donkere nacht die komen gaat. Dat grote licht daar hoog in de vuurtoren, doet ons alweer een beetje naar Kerst verlangen, het feest van het Licht!
Lees ook: Noordwaarts naar Texel – Deel 5
