In en om een oude jachthut – Deel 3

Oudjaarsdag in de sneeuw  

Een echte winter, daar hoort een dik pak sneeuw bij, maar het lijkt wel of de barometer geen kou meer kan verdragen, de temperatuur bleef de laatste tijd maar in de twee cijfers ‘boven’ nul hangen. Is hij dan ook een beetje van slag, net als die ‘rare’ wereld er omheen? Je zou het bijna gaan denken.

“De sneeuw heeft het landschap, het zwijgen opgelegd” 

Terugkijkend in mijn herinneringen, kan ik mij gelukkig de vele ouderwetse winters nog goed voor de geest halen.
Dat dan op een late namiddag in december de lucht helemaal grijs werd en dichttrok. Eerst langzaam, maar dan steeds sneller de sneeuw naar beneden kwam dwarrelen, en alles om je heen bedekt werd met een witte laag sneeuw. Gestadig veranderde dan die grijze wereld, als het ware in een helderwit sprookje. Dan verdween alle grauw- en narigheid onder een witte deken, en ook de geluiden werden gedempt. Dan kon je de stilte horen, dan leek het wel of de sneeuw het landschap het zwijgen had opgelegd!

Koninkrijk in de eenzaamheid

Datzelfde gevoel is in de oude jachthut, natuurlijk nog veel sterker. Daar… ver weg van de bewoonde wereld, in de eenzaamheid van het Veluwse bos, ontvouwd zich een schouwspel dat zijn weerga niet kent. Dan voel ik mij de ‘koning’ te rijk, dan is die helderwitte wereld om mij heen, helemaal voor mij alleen, mijn ‘koninkrijk’!

 

Zwerven langs het wildspoor

Maar… kom, genoeg gepraat, naar buiten nu, want er is van alles te beleven, we gaan zwerven langs de sporen van het wild. Juist in deze tijd van het jaar, is het speuren naar wild, een waar genot.

De prenten van hert, ree, vos en wild zwijn staan nu vaak duidelijk afgedrukt in het witte sneeuwtapijt van bos en veld.

Deze prenten vertellen ons, wat en wie er voorbij gekomen zijn. Men zegt wel eens: “Het landschap laat zich lezen als een prentenboek”. Als kleine jongen was ik al begeesterd door dit fenomeen, dan voelde ik mij net als een indiaan..

Op een kruising van twee wissels

Je kunt aan deze prenten zien, of het betreffende dier langzaam heeft gelopen, dan staan de prenten dichter bij elkaar, of heel snel dan staan ze verder uit elkaar. Als ik zo aan het ‘spoorzoeken’ ben, ontdek ik ineens een aantal wildsporen, die dwars door elkaar heen lopen. Hier is duidelijk te zien, dat twee herten elkaars wissel gekruist hebben.

Rechtsonder in beeld is een hert heel rustig voorbij gewandeld, even later is er van links een – aan de prenten te beoordelen – jonger hert gekomen, die blijkbaar wat meer haast heeft gehad. Daarnaast lag nog een wissel, maar die was wat moeilijker te ontcijferen, en bleek bij nader inzien toch ook van een hert te zijn. De prenten waren redelijk vers, dus… wie weet, krijgen we de dieren nog te zien? Het is nog vroeg en de ochtendzon laat zich nog niet zien.

Voorzichtigheid geboden 

Hoewel hier – afgezien van de boswachter – weinig mensen komen, is voorzichtigheid geboden. Want… in deze stilte wordt ieder ‘piepklein’ geluidje, door het wild waargenomen. Ze zijn nu extra op hun hoede, en staan regelmatig te ‘zekeren’, dan zie je dat ze heel oplettend om zich heen staan te kijken. Hun neus in de wind en de oren alle kanten opdraaiend, zodat ze niet onverwachts overvallen kunnen worden. Alhoewel ze in ons land niet direct bang hoeven te zijn voor grote rovers, zit het blijkbaar toch in de ‘genen’ van deze dieren.

Adrenaline stijgt

Ik ben inmiddels wat verder gelopen, en zo af en toe neem ik de veldkijker even om de omgeving af te speuren. Maar… het blijft stil, of… toch…, hoorde ik daar niet een takje kraken? De adrenaline begint te stijgen, en ik verstijf, niet van schrik, maar omdat nu iedere beweging wordt waargenomen. Mijn ogen en mijn camera richtten zich op de struiken aan het einde van het bospad, dat uitkomt op het open veld. In spanning wacht ik af op de dingen die gaan komen. Mijn geduld wordt niet heel erg lang op de proef gesteld, want even later stapt een jonge 10-ender, direct gevolgd door een mooie 16-ender, uit de dekking.

Wachten

Minutenlang staren ze in mijn richting, maar het lijken wel uren. Je ziet ze denken, en zich afvragen wat die rare boom(Louis) daar opzij van het bospad toch voor moet stellen, die stond daar gisteren toch niet. Want dieren kunnen ontzettend goed onthouden, wat er wel en niet in hun leefomgeving thuishoort. Ik voel het bloed door mijn aderen stromen, maar ik dwing mijzelf tot bedaren. Wachten… jongen… wachten, kijken wie de langste adem heeft. De dieren hebben natuurlijk alle tijd van de wereld en malen er niet om dat het misschien een uurtje later wordt. Daar zouden wij mensen een voorbeeld aan kunnen nemen, dan was er misschien ook minder stress?

Idylle voorbij

Maar… ik wil dit unieke moment natuurlijk wel heel erg graag vastleggen, niet alleen voor mijzelf, maar om ook anderen te kunnen laten meegenieten. En… als dan het zachte geluid van de klikkende camera tot hen doordringt, is de idylle voorbij. Beide herten verdwijnen weer in de dekking, of ze er nooit geweest zijn. En ik… nou, ik vindt het weer heel mooi voor vandaag, en zet koers richting de jachthut.

Oog in oog

Als ik nog ongeveer een half uurtje verwijderd ben van de hut, hoor ik opeens links van mij wat licht gekraak tussen de bomen. En… wat denk je? Op nog geen vijftig meter afstand staat een schitterende 14-ender. Enkele minuten maar, staan we ‘oog in oog’, dan verdwijnt ook hij tussen de coulissen deze witte wereld. Blij en tevreden kan ik – en hierbij mag ik natuurlijk niet mijn vrouw Fransien vergeten – terugkijken op een schitterende oudjaarsdag, en… daarbij opgeteld, alle mooie en unieke natuurmomenten van het afgelopen jaar, voel ik mij een ‘bevoorrecht’ en ‘gelukkig’ mens!

Filosofie in de jachthut

Oudjaarsdag, en alweer bijna een jaar voorbij, deze laatste dag van het jaar, wil ik graag even alleen in het veld zijn, even tot mezelf komen. Vroeger ging ik nog weleens op oudjaarsdag met Ries de oude jager mee, niet altijd om een dier te schieten, maar vaak gewoon om de sfeer te proeven. Deze laatste dag van het jaar, heeft namelijk toch iets anders, dan al die andere 364 dagen. Het is gewoon een hele ‘bijzondere’ dag, echt zo’n dag om even achterom te kijken.

Hang naar vroeger

Hoe ouder je wordt, des te vaker kijk je achterom, naar vroeger, en vraag je jezelf soms wel eens af: “Wat is dat nou toch?” Die hang naar vroeger, naar een tijd waarin alles veel ‘kleinschaliger’ was en niet zo ‘massaal’ als tegenwoordig. Niet, dat vroeger alles beter was, maar… we leefden ‘eenvoudiger’ en ‘gemoedelijker’!
Dat onstuitbare verlangen naar die tijd, kan je soms weleens wat weemoedig stemmen, vooral op deze laatste dag van het jaar. En… wat geeft het eigenlijk ook?

Zoektocht steeds moeizamer

Mijn vriend Jacob de boswachter zei laatst: “Wat is dat toch… dat je daar – gelukkig met anderen – hang naar hebt? Ik herken het echt als geen ander, het is juist dat, wat je als Veluwenaar bind. Maar… ik ben ervan overtuigd dat de zoektocht en hang ernaar steeds moeizamer en groter wordt. Ook al weten we dat het ooit echt voorbij zal zijn. Maar dan zijn er de boeken nog. Dat had de inmiddels overleden schrijver Jac.Gazenbeek(1894-1975)  goed begrepen!”

Ieder op z’n eigen manier

Het is nu middernacht, en als ik naar buiten loop, dringt vanuit de verte heel vaag de klok van een kerktoren, die zijn twaalf slagen laat horen. En… even later barst dan overal in ons land het vuurwerk los, gelukkig is het heel ver weg, en dempt de sneeuw het meeste geluid.

Och… zo beleeft een ieder op z’n eigen manier de ‘jaarwisseling’, en dat is maar goed ook. Want… stel je eens voor, dat iedereen er voor koos, om net als ik… de eenzaamheid zou op komen zoeken, dan kon ik… wel opdoeken!

Kom, ik kruip maar eens onder de wol, ‘t zal wel een kort nachtje worden, maar dat geeft niet, welterusten!

Lees ook: In en om een oude jachthut – Deel 4