Kleurrijke nevelslierten met een extra dimensie
De eerste dag van het nieuwe jaar 2016 begon zonnig, maar bleef voor de rest in nevelen gehuld. Toen we ‘s morgens uit het raam keken, probeerde een waterig ochtendzonnetje deze Nieuwjaarsdag toch nog wat kleur te geven. Een vogel vloog vanaf zijn kale slaapboom op naar de wijde verten van de Veluwe. En… nadat wij op ons gemakje, brood en koffie achter de kiezen hadden, besloten we zijn voorbeeld maar te volgen.
Een waterig ochtendzonnetje probeert deze dag toch nog wat kleur te geven – Foto: ©Louis Fraanje
Sfeer
Toen we eenmaal in de auto zaten, begon de mist zich nog verder uit te breiden, maar… dat weerhield ons niet om er op uit te trekken. De keuze was snel gemaakt, en zo reden we richting Otterlo en belanden wij al gauw in het Nationale Park De Hoge Veluwe. Via de Houtkampweg komen we in het hart van het Park, waar zich de ‘De Pampel’ bevindt, een kleine boerenontginning daterend uit 1570. Eeuwenlang was hier een pleisterplaats voor de Hessenvoerlui, die vanuit Zuid-Duitsland met hun grote en zwaar beladen Hessenwagens voorbij kwamen. In 1956 is de oude woning afgebroken en kwam er een nieuwe jachtopzichterswoning met een schitterende jachtkamer.
Eeuwenoude eikenboom
Vooral de eeuwenoude eik, niet zo ver verwijderd van de woning, heeft een magische invloed op ons. Deze enorme reus, die misschien wel meer dan driehonderd jaar oud is, staat daar als een rots in de branding. Als die boom eens praten kon…, dan zouden we eens wat horen, een hele geschiedenis op zich. Ga er gerust eens even onder zitten en laat deze ‘geweldenaar’ zich maar eens even ‘krachtdadig’ over je ontfermen!
De eeuwenoude eikenboom met daarnaast ‘de Pampel’ – Foto: ©Louis Fraanje
Moeras
Nadat we ook hier even hebben stilgestaan oftewel gezeten, vervolgen we onze tocht door het Park, en komen via de Kronkelweg uiteindelijk bij het moeras van ‘de Veentjes’. Wat een sfeer, die mist en dan de bomen aan de overkant, die zich zo mooi weerspiegelden in het water. Geweldig, om te zien en te beleven, hoe zo’n klein mistig wereldje om je heen, zo groots over kan komen.
De bomen aan de overkant weerspiegelen in het water van de Veentjes – Foto: ©Louis Fraanje
Geheimzinnig
Verder gaat nu onze reis, want even verderop ligt het Jachtslot Sint Hubertus, en vooral bij mist is dat natuurlijk echt een belevenis. Het doet dan ietwat luguber aan, en lijkt nog geheimzinniger en mysterieuzer dan anders, ja… misschien wel wat spookachtiger. Als je het zo vanaf de weide, aan de overzijde van de slotvijver ziet liggen, geheel in nevelen gehuld, dan komen vanzelf de oude verhalen weer naar boven.
In de mist lijkt het Jachtslot nog geheimzinniger en mysterieuzer – Foto: ©Louis Fraanje
Legende van Sint Hubertus
Hubertus (of Huibrecht) was een zoon van de hertog van Aquitanië en leidde een werelds leven. Op Goede Vrijdag van het jaar 683 ging hij op jacht, hoewel dat een zeer oneerbiedige activiteit was op die dag. Hubertus bespeurde een groot hert, en joeg er achteraan met zijn honden. Toen hij het hert bijna te pakken had en het dier zich naar hem toekeerde wilde hij het neerschieten. Op dat moment verscheen er een lichtend kruis tussen het gewei. Een stem zei hem naar Lambertus van Maastricht te gaan. Sint Hubertus staat nu bekend als patroonheilige van de jacht.
De achterzijde van het Jachtslot – Foto’s: ©Louis Fraanje
Het Stenen Hert van John Raedecker
Stenen Hert
We rijden achter het Jachtslot langs en zien daar een echtpaar naar het slot toe wandelen, het zouden zomaar Anton en Helene Kröller-Müller kunnen zijn? Zo fantaseren en filosoferen we verder, ondertussen toeren we via het ‘Stenen Hert‘ van John Raedecker over de Prins Hendriklaan naar de Zwarte Berg. Ook daar blijft de mist het landschap hullen in nevels. Het levert natuurlijk wel hele sfeervolle natuurmomenten op.
De wereld wordt in de mist veel kleiner en intiemer, en… je kunt er heerlijk bij fantaseren. Vooral als we bij De Bunt zijn aangekomen, staan daar opeens een tweetal berken in de eenzaamheid van de heide. Ze staan er als een baken in het nevelige landschap, om hen heen is alles grijs, alleen de grond waarop ze staan springt er uit met haar mosgroene kleur. (Zie foto’s ©Louis Fraanje onder).
Staan daar opeens een tweetal berken in de eenzaamheid van de heide – Foto: ©Louis Fraanje
Drie staande motieven
Dan besluiten we om via het centrum naar de wildbaan te rijden, maar het wild laat zich vandaag niet zien. Trouwens, het wordt nu gelukkig wel wat lichter, en als we op de terugweg zijn, doemt onderaan de Franse Berg, de heuvel met de ‘Drie staande motieven’ op. De prachtige vliegden links, en de rij kleine boompjes aan de rechterkant, met in het midden dit kunstwerk, maken van het geheel een soort ‘drie-eenheid’.
Dit kunstwerk is hier in 1956 geplaatst. De kunstenaar, Henry Moore, heeft deze plek zelf uitgekozen. De ‘Drie staande motieven’, lijken op organische gegroeide en door wind en water uitgesleten vorm. Zij zijn een markante aanvulling op dit door de wind gevormde landschap en kondigen het verderop gelegen Rijkmuseum Kroller-Muller aan. Henry Moore heeft ook het voetstuk ontworpen dat past bij de oude fundamenten van het museum, dat nooit gebouwd werd.
De ‘Drie staande Motieven’ op een heuvel, met een extra dimensie – Foto: ©Louis Fraanje
Extra dimensie
Als we zo van een afstand de heuvel, met daarop het kunstwerk staan te bewonderen, moeten we onwillekeurig denken aan de berg Golgotha, met daarop de drie kruizen. In ieder geval lijkt één der staande motieven daadwerkelijk op een kruis. Golgotha is de naam van de plaats buiten de toenmalige muren van Jeruzalem waar Jezus van Nazareth is gekruisigd. Golgotha betekent Hoofdschedelplaats.
Het bekende verhaal uit de bijbel kennen we natuurlijk maar al te goed. Nu we hier zo onderaan de heuvel staan, gaan onze gedachten op ‘verre wegen’ en… krijgt het kunstwerk voor ons een extra dimensie!.
