Een abnormale oogtak
Vanmiddag waren we – ondanks de mist – er toch maar even op uit getrokken naar de Hoge Veluwe en dat bleek geen verkeerde keuze te zijn geweest. Zeer zeker niet, want toen we eenmaal bij het Zwarte Veld stonden, zagen we een mooie 14-ender die vanuit het hoge buntgras om zich heen stond te kijken. Eenmaal in de lens gevangen, zagen we iets vreemds aan zijn gewei, de linkeroogtak was precies tegen de draad in krom gegroeid. Normaal staan deze naar boven gericht, maar bij deze grote jongen stond hij naar beneden. De rechteroogtak was ook iets korter dan normaal en stond recht naar voren gericht.
Hier is duidelijk te zien, dat de linkeroogtak krom naar beneden staat – Foto: ©Louis Fraanje
Vreemd gezicht
Zo staan we hem een tijdje te observeren en blijkbaar voelt hij dat, want even later draait hij zijn kop onze kant uit. De blik in z’n ogen spreekt boekdelen, zo van: kan ik het helpen, niemand is toch volmaakt? Nee, dat begrijpen wij ook wel, maar het is toch een vreemd gezicht.
Zijn gezicht spreekt boekdelen – Foto: ©Louis Fraanje
Blijven haken
Volgens ons zal het nou niet direct zoveel kwaad kunnen, behalve in de bronsttijd, dan zou het bij een gevecht wel eens kunnen blijven haken. Och, de tijd zal het leren, want binnen niet al te lange tijd gaan ze weer afwerpen. Wie weet of dan de kromme oogtak weer terug zal komen, we wachten het wel af.
Jeuk aan de kop
Dan horen we even later rechts wat geluid van een brekende tak uit de bosrand komen en voor dat we goed en wel de camera die kant opgedraaid hebben, staat daar een hele mooie 20-ender. Zo te zien heeft hij jeuk aan de kop, want hij probeert er met zijn rechter-voorpoot wat aan te doen. Nu kunnen we heel mooi zijn gewei bekijken en ontdekken we ook bij hem iets bijzonders. Namelijk, dat zijn rechter-geweistang een wolfstak heeft, die ook nog eens gegaffeld is. Deze wolfstak zit tussen de middentak en de kroon, kijk maar eens goed.
Met zijn rechter-voorpoot krabt hij op z’n kop – Foto: ©Louis Fraanje
Stilte is heer en meester
Herten zijn natuurlijk altijd heel alert, dus als hij even later klaar is met krabben, gaat zijn kop omhoog en kijkt hij ons regelrecht in de ogen. We staan tussen de bomen een beetje verdekt opgesteld, maar op deze plek zijn de herten wel het een en ander gewend. Meestal staan hier meerdere natuurfotografen, behalve vandaag laten ze het afweten. Nou ja, iets verderop staat achter een boom nog iemand te fotograferen, maar verder is er niemand te bekennen. Rondom is de stilte ‘heer en meester’ en dat vinden Fransien en ik dan ook helemaal niet erg,
Dan gaat zijn kop omhoog en kijkt hij ons regelrecht in de ogen – Foto: ©Louis Fraanje
Kaalwild op het bospad
We genieten een tijdlang van dit heerlijke schouwspel en als we er genoeg van hebben, trekken we weer verder. Want we weten dat in het gebied bij de Kronkelweg, de laatste tijd nogal wat hinde’s rondsjouwen, kenners noemen zo’n groep dames bij elkaar een roedel ‘kaalwild’. Als we nog maar een eindje de Kronkelweg op zijn gereden ziet Fransien rechts van haar op een bospad iets staan. Ik was er al voorbij gereden, dus in de achteruit en… ja hoor, daar stonden een stel hinde’s. Ze lijken zo rustig, maar ze blijven alert, want telkens staat er eentje op de uitkijk.
De hinde’s op het bospad lijken rustig aan de maaltijd, maar ze blijven alert – Foto: ©Louis Fraanje
Er blijft weinig van over
Wel allemaal een beetje mistig voor een mooie plaat en ook het licht begon nu snel minder te worden, maar de camera op het statief en dan maar proberen om het tafereel vast te leggen. Helaas er blijft weinig van over door de mist en de vallende duisternis. Toch gebeurt er ook nog iets heel spectaculairs, want als ik wat meer in de richting van het roedel loop, ontdek ik links van het bospad nog een vos, die even later vlak voor mij het bospad oversteekt.
Helaas, maar de mystieke sfeer en de beleving was overweldigend, die vergeet je niet meer. Zoiets kun je niet altijd vastleggen en dat hoeft ook niet, dat staat op je netvlies gegrift. Geweldig.
Lichtjes in het donker
Het is inmiddels aardig donker aan het worden, dus… naar de uitgang, want het loopt richting de klok van zessen. We hebben nog een klein kwartiertje voor sluitingstijd. Als we even later via het Otterlose Zand terugrijden, zien we ook daar nog weer een klein roedel kaalwild van zo’n zes stuks de weg oversteken, We rijden nu stapvoets en in het licht van de koplampen lijken de oogjes van deze dieren, net allemaal kleine lichtjes. Een schitterend gezicht en het mooiste is nog, dat ze heel rustig verder trekken en even later in het donker van de avond onzichtbaar zijn geworden. Een mooie afsluiter!
