Een “Rode Vrijbuiter” in de sneeuw
Het is alweer jaren geleden, dat ik ‘s morgens in de hut wakker werd en alles koud en kil aanvoelde. Mijn eerste gang was altijd… naar de kachel. Natuurlijk, dat kun je begrijpen, eerst de kou d’r uit jagen.
Als dan eenmaal het knetterende houtvuur zijn zangerige geluid door de hut laat horen, dan klinkt dat mij als muziek in de oren. Als ik bij het kleine aanrecht, de waterketel vul en op het gaspitje aan de kook breng, zie ik dat de ruiten helemaal zijn dichtgevroren. Prachtige ijsbloemen in allerlei vormen sieren de ramen van de hut.
Straalkacheltje
Ik weet nog, dat vroeger bij ons thuis, de ramen in de serre ook altijd zo mooi bevroren waren. Want de enigste warmtebron was een kolenkachel in de woonkamer en verder niks. Ja, bij hele strenge winters werd er een klein elektrisch straalkacheltje bij gezet in de keuken. Maar dat moest niet te vaak gebeuren, dat kostte teveel stroom, dat kon bruin niet trekken. Want we waren met een groot gezin van tien kinderen, waarvan alle mondjes gevuld moesten worden. Desondanks waren we met elkaar een ‘warm’ gezin en zeker niet ongelukkig. We genoten van kleine dingen!
Prachtige ijsvormen op de ruit van de hut – Foto: ©Louis Fraanje
Historie
Ik kan mij nog goed herinneren, dat we dan met onze mond dicht bij het raam, de warme adem tegen de ruit bliezen. Dan zag je langzaam, maar zeker de ruit een klein beetje ontdooien en had je een klein doorkijkje naar buiten. Typisch dat zulk soort dingen je opeens dan weer te binnen schieten, bij het bestuderen van zo’n simpele bevroren ruit. Dat is tegenwoordig ondenkbaar met al dat dubbelglas, dat kennen ze helemaal niet meer. Dat is historie!
De rode vrijbuiter
O… wacht even, de koffie is inmiddels klaar en dat gaat voor alles op zo’n winterse morgen. Na een stevige brood-maaltijd met een sterke bak koffie kan ik er wel weer tegenaan vandaag.
Trouwens… toen ik gisteravond nog even buiten was, ontdekte ik in de schemer mijn vriend de “Rode Vrijbuiter”. Heel schichtig keek hij om zich heen en verdween daarna snel in de dekking van het oude dennenbos. In een flits heb ik nog geprobeerd om een plaatje van hem te schieten. Het is niet veel soeps geworden, maar ik kon het gewoon niet laten. Want… het is tenslotte ook de paartijd of ranstijd, je hoort ze dan soms in heldere nachten keffen of janken. Helaas, het bleef de afgelopen nacht stil.
Vos in de schemering van de avond – Foto: ©Louis Fraanje
Spoorsneeuw
Zodra het zo meteen goed licht is geworden, zal ik eens even buiten gaan kijken of ik zijn sporen terug kan vinden in de sneeuw. Ik ben een liefhebber van ‘spoorsneeuw’, het volgen ervan geeft mij een heel apart gevoel. Het speuren naar wild, wat hier in de sneeuw zijn sporen heeft getrokken, dat is fascinerend. Zeker nu ik weet dat de vos zijn wissels trekt hier bij de oude hut. Dan vergeet ik alle andere dingen om mij heen en heb maar één doel en dat is het het dier in beeld te krijgen, net als een jager, maar dan met de camera.
Spoor volgen
Als ik naar de bosrand loop, dan verraden de pootafdrukken in de sneeuw het spoor van Reintje. Het langgerekte ‘snoer’ laat er geen twijfel over bestaan, dat is vast en zeker van gisteravond. Een beetje slepend, heeft hij de ene poot voor de andere neergezet, dus had hij blijkbaar geen haast, dat is duidelijk. Ik probeer het te volgen, maar stuit op een oude heg waar ik onmogelijk doorheen kan. Dus zal ik een omweg moeten maken. Als ik eenmaal aan de andere kant ben aangekomen is het spoor nog duidelijker. Je kunt hier heel goed zien waar hij onder de heg vandaan is gekomen en verder getrokken. Ik besluit het spoor te volgen, in de hoop een glimp op te vangen van de “Rode Vrijbuiter”.
Het ‘snoer’ van Reintje is duidelijk zichtbaar in de sneeuw – Foto: ©Louis Fraanje
Intense stilte
“Voorzichtigheid is de meester van de porseleinkast”, is een oud spreekwoord en nog altijd heel actueel. Vooral bij het speuren naar wild is dat één van de eerste vereisten. Goed om je heen kijken en daarbij regelmatig je oor te luisteren leggen. Wat opvalt in deze ‘witte’ wereld, dat is de intense stilte die er nu heerst. Het lijkt wel of alles en iedereen de adem inhoudt, bang om deze serene rust en bijna magische stilte te doorbreken.
Dan opeens hoor ik een zacht geluid van vallende sneeuw, er laat een tak zijn vrachtje sneeuw vallen. Zoiets heeft u misschien ook wel eens meegemaakt en herkent u het wel. Dan ben je meteen alert, want het zou… misschien een klein voorteken kunnen zijn? Ik sta even stil en bekijk nog eens heel goed het vossenspoor, in de sneeuw, ja… daarover is geen twijfel mogelijk, dat is gewoon overduidelijk van een vos. Zie foto rechts >>
Dus… gewoon het spoor blijven volgen, want… je weet maar nooit!
Kruising van twee wissels
Als ik zo aan het zwerven ben langs het wildspoor, voel ik mij een echte ‘Trapper’, zoals Norman Winther in Alaska, waarover ik in mijn eerste aflevering heb verteld (Lees: In en om een oude jachthut – Deel 1) dat was ook heel bijzonder. Maar… laat ik bij de les blijven en mij bezig houden met de “Rode Vrijbuiter”, want hij zit hier in de buurt. Ik zie dat het spoor nu richting het Sparrenbos gaat, nou… heel misschien dat hij daar uithangt. Dan doorkruist een hazenspoor dat van de vos, maar niets wijst er op dat ze elkaar opgemerkt hebben, want het ziet er allemaal heel vredig uit.
Een kruising van twee wissels, het snoer van de vos en dwars daarop wisselde een haas – Foto: ©Louis Fraanje
Apart gevoel
Als ik eenmaal op het bospad tussen de hoge sparren ben gekomen, zie ik dat de prenten van Reintje wat door elkaar gaan lopen, dus is hij hier aan het drentelen geweest. Op een gegeven moment voel je gewoon, dat er iets staat te gebeuren, wat dat is weet ik niet, maar het is gewoon zo! Onderwijl geniet ik van het schitterende decor, der hoge en besneeuwde sparren links en rechts van mijn pad.
Spoorloos
Hoor… er klinkt weer geritsel, maar nu is het wat anders, ik blijf stokstijf staan met de camera in de aanslag. Weer hoor ik hetzelfde geluid en alles staat nu op scherp, zowel ik als mijn camera. En… een bruin-wit gevlekt kopje verschijnt onderaan de voet van een grote spar, de adrenaline stijgt tot ongekende hoogte. Nu… nee Louis, even geduld, want als hij zo meteen iets verder is doorgelopen, krijg je hem prachtig in beeld.
Ja, dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan, want zodra hij mij ontdekt heeft, zal hij er als een speer vandoor gaan, daar ben ik vast van overtuigd. Nog een paar stappen, dan draait hij z’n kop in mijn richting, nu… moet het gebeuren. De camera klikt en… tegelijkertijd is de vos verdwenen tussen de sparren. Spoorloos verdwenen in het winterse bos, maar… ik heb hem!
Dan draait hij z’n kop in mijn richting, nu… moet het gebeuren – Foto: ©Louis Fraanje
Vreugdedans in de sneeuw
Als ik het resultaat bekijk, voel ik mijn op dat moment de gelukkigste mens ter wereld. Daar… staat hij in z’n dikke en vaal-bruine wintervacht, mooier had het niet gekund. Deze “Rode Vrijbuiter” in het besneeuwde sparrenbos, ik maak van ‘gekkigheid’ een vreugdedans, en gooi mijn hoed in de lucht van blijdschap. Mijn dag kan niet meer stuk, blij en tevreden keer ik huis(hut)waarts.
Al heeft het bovenstaande ook jaren geleden plaatsgevonden, ik wordt er nog altijd warm van als ik er aan terugdenk. Het zijn de ‘natuurmomenten’, die op je netvlies gegrift staan en ook je leven lang niet meer vergeet!
Lees ook: In en om een oude jachthut – Deel 7
