Tussen twee eiken
Zoals gewoonlijk zwierven we onlangs samen over de Hoge Veluwe, op zoek naar het wild. Hoewel het deze dag maar karig gesteld was met onze buit, zat het later in de middag toch aardig mee. In het bos langs de Houtkampweg richting Hoenderloo ontdekten we een aantal geweidragers. Zo op het eerste gezicht leken het ons tamelijk grote jongens, dus de camera in stelling en afwachten maar. Na verloop van tijd verscheen er een breed uitgelegde 20-ender aan de bosrand, ik kon hem mooi tussen twee Amerikaanse eiken door op de kiek zetten.
Een schitterend gezicht om de 20-ender tussen de bomen te zien staan – Foto: ©Louis Fraanje
Veel verschillen
Voor een leek zijn herten allemaal gelijk, maar als je goed kijkt dan zie je toch wel heel veel verschillen. Niet alleen in de geweien, maar ook op andere punten zoals o.a. gezichtsuitdrukking, de oren en de rest van het lichaam. Het meest in het oog vallend is natuurlijk het gewei, dat is duidelijk. Had ik het net over een hert met een breed uitgelegd gewei, nog geen twee tellen later komt de “Steile” erbij staan. Dit hert wordt zo genoemd omdat zijn gewei heel erg gedrongen en steil omhoog staat. Wat beide herten wel samen hebben, dat zijn de donkere strepen voor op hun kop bij de ogen. U merkt wel dat er verschillende kenmerken zijn om bepaalde herten te herkennen.
De ‘brede’ en de ‘steile’ – Foto: ©Louis Fraanje
Wereld te ontdekken
Zo, dat was even een heel klein beetje theorie met betrekking tot de herten, ik ben daar niet zo’n held in moet ik zeggen, hoewel ik het allemaal zeer interessant vindt, houdt ik meer van de hele sfeer er omheen. Een ontzettende boeiende materie, die elke dag weer anders is en ons nooit zal vervelen.
Onze auteur en roodwild-kenner Ton Heekelaar zou u alles over deze imposante dieren kunnen vertellen, daarom zal ik het hier maar bij laten. Daarnaast zijn er al heel wat boeken volgeschreven over deze materie. Dus… is er voor de ‘leek’ nog een wereld te ontdekken.
Broertje van Hubertus
Wij gaan verder met onze speurtocht langs de bosrand en komen vanzelf bij het Zwarte Veld terecht. Wat schetst onze verbazing? Wie loopt daar rustig te grazen in het hoge gras? Het broertje van Hubertus, “Ja hoor, daar is ie weer,” hoor ik Fransien al fluisteren. De spitser kijkt verbaast onze richting uit, bij al die aandacht.
“Het moet niet gekker worden”, horen we in gedachten onze vriend Ton Heekelaar al mompelen. Tegelijkertijd moeten we aan zijn grotere broer het legendarische hert Hubertus denken, want waar die uithangt? Al weken, ja zelfs maanden lijkt hij van de aardbodem verdwenen, onvoorstelbaar dat zo’n machtig hert, zich zo aan het oog kan onttrekken, ongelooflijk. De laatste keer dat wij hem gezien hebben dat was in november vorig jaar. Lees verder >>
Het broertje van Hubertus staat ons verbaast aan te kijken – Foto: ©Louis Fraanje
Speciale reden
Nou, nou, zult u misschien zeggen, er lopen genoeg mooie herten op de Veluwe rond, waarom zou je daar van wakker liggen? Ja, dat heeft natuurlijk een speciale reden, dat is ook niet uit te leggen aan een leek. En… vandaag worden wij omringd door de grote jongens, want inmiddels komen er steeds meer herten de wildweide op. Even later zien wij het hert, dat straks naast de ‘steile’ stond, met zijn mooi en breed uitgelegd gewei. De schitterende 20-ender heeft zijn kop omhoog gestoken en staat in volle glorie bij de bosrand ons aan te staren.
De 20-ender met zijn breed uitgelegde gewei – Foto: © Louis Fraanje
Beetje extra
Inmiddels zien we tussen de bomen door, de jeep van de jachtopzichter verschijnen, die komt vandaag de dieren wat bijvoeren want in deze tijd van het jaar kunnen ze dat wel gebruiken. Er is niet zo veel natuurlijk voedsel in de winter, dus dan kan een beetje extra voedsel echt geen kwaad. Wij zorgen toch ook goed voor onszelf, dus waarom zouden we de dieren dan laten verhongeren, zoals in sommige natuurgebieden in Nederland is gebeurd?
Klaas de jachtopzichter komt voeren – Foto: ©Louis Fraanje
Schrijnend voorbeeld
Ook daarover zijn ellenlange discussies gevoerd en ‘kromme’ beslissingen genomen, waardoor er dingen gebeurden die ontzettend veel weerstand opriepen bij de mensen. Dan heb ik het over de ‘schrijnende’ voorbeelden in de ‘Oostvaardersplassen’, dat een zogenaamde ‘echte wildernis’ moest voorstellen.
Neemt u mij niet kwalijk, maar dan zwerf ik toch liever over de Hoge Veluwe met haar vele verschillende soorten aan landschappen en dieren, dan over zo’n ‘kaalgevreten’ vlakte, waar ik door de enorme aantallen dieren, het bos niet meer kan zien!
De kleine teckel
Zo genoeg hierover, want anders vergeten we de mooie dingen in het leven en dat zou een kwalijke zaak zijn. Als we jachtopzichter Klaas met zijn schep en emmer zo over het veld zien gaan, zien we aan de bosrand zijn teckel over de rand van het autoraam, aandachtig zijn baasje volgen. Een komisch gezicht, vooral wanneer de herten vlak langs hem heen lopen en later op het voer komen, waarbij de teckel heel rustig vanuit zijn mobiele kijkhut alles zit te observeren. Daar heb ik een klein filmpje van gemaakt, waarop dat heel mooi te zien is.(Zie ook foto’s onder).
Op de foto boven zien we dat jachtopzichter Klaas Tanis de herten recht in de ogen kijkt, helemaal rechts het broertje van Hubertus. Op de foto onder volgt de teckel zijn baasje op de voet – Filmfoto’s: ©Louis Fraanje
___________________________________________________________________________________________
Bekijk het filmpje(zet geluid zachter vanwege harde wind):
