Wie begluurt wie?
Oog in oog – Foto: ©Anja Arentzen
Het is al weer ruim twintig jaar geleden dat de inmiddels overleden jachtopzichter Eb Curré van de Hoge Veluwe ons vroeg of we graag jonge vosjes wilden fotograferen. Nou, natuurlijk wilden we dat wel.
En zo gebeurde het dat we op een bepaalde dag bij een vossenbouw mochten gaan aanzitten. Nu wilde het geval dat Yvonne, mijn zus, die dag werkte (zij deed indertijd onderzoek naar de trek door het terrein van het roodwild), zodat ik de honneurs waar mocht nemen. Tja, dat hoef je mij niet tweemaal te vragen.
Schrik van mijn leven
Op de bewuste middag laadde ik mijn fotospullen in het wagentje van Yvonne en zij zette mij volgens de door Eb voorgeschreven route af bij de burcht. Ruim op tijd, want, zo redeneerden wij, dan zouden we de vosjes niet verstoren. Ik was dus om drie uur ‘s middags al ter plaatse, zocht de bewuste aanzitplaats tussen twee bomen op, hing mijn camouflagenet er zo onopvallend mogelijk op en… kreeg de schrik van mijn leven.
Wanneer ik toen al had kunnen beschikken over een mobieltje, dan had ik Yvonne subiet gebeld met de mededeling mij maar weer op te komen halen, omdat ik de boel verprutst had. Ik kon haar op geen enkele wijze bereiken, dus restte mij niets anders dan mismoedig de boel toch maar verder op te bouwen in de wetenschap dat ik uren en uren voor nop kon zitten gaan filosoferen over hoe gras groeit. Een vrij aantrekkelijk idee, nietwaar?
Daar gingen ze eens lekker voor zitten – Foto: ©Anja Arentzen
Beloeren
Niets was evenwel minder waar: vier paar priemende vossenoogjes keken nauwgezet toe hoe ik het statief opstelde, hoe ik het 300 mm objectief er op zette, hoe ik er een camera aan hing. Vervolgens waren ze er getuige van dat ik de zaak zorgvuldig afdekte met camouflagenet, de draadontspanner bevestigde, zelf ook onder het net dook en hen maar ging zitten beloeren.En dat alles verdroegen ze, heel nieuwsgierig. Daar gingen ze eens lekker voor zitten.
De brutaalste van het stel keek de oogjes uit – Foto: ©Anja Arentzen
Aanstekelijk spel
Wat een raar ding ging daar zitten en wat bouwde dat ding daar dan toch op? De brutaalste van het stel keek de oogjes uit. Even zo snel waren ze mij vergeten. Van dat rare ding hadden ze niets te duchten. Bovendien hadden ze van mams en paps pakken huiswerk op: oefen op mekaar het besluipen en vangen van een prooi. Huiswerk niet naar behoren af betekent met een lege maag gaan slapen (eh …). Wat voor mij een aanstekelijk spel leek – ik moest warempel de verleiding weerstaan mee te gaan ravotten – is voor hen bloedige ernst. Ze waren duidelijk in opleiding.
Ze besteedden geen enkele aandacht aan mij – Foto: ©Anja Arentzen
Smullen
Een dik half uur later kwam een van de ouders een prooi brengen, ik meende een konijn te herkennen. Daarna werd het smullen voor die welpjes, ze besteedden geen enkele aandacht aan mij, zodat ik naar hartenlust kon fotograferen (ik overdreef dat evenwel niet, omdat het mijn stijl nu eenmaal niet is dieren te verstoren).
De eetmanieren van de vos, daar griezelde ik toch best een beetje van – Foto: ©Anja Arentzen
Eetmanieren
Ik laat maar even achterwege dat de eetmanieren maar toch vooral de eetgeluiden (ik hoorde hoe de kleine, maar o zo venijnige kaakjes de botjes van het prooidier met groot gemak kraakten) minder aangenaam waren. Daar griezelde ik toch wel een beetje van… (zie ook foto’s onder).
Onbevangenheid
Wat een geluk dat ik toen dus nog geen mobiel had, anders had ik deze heerlijke onbevangenheid nooit kunnen zien. Toen Yvonne me uren later weer oppikte, had ik de middag van mijn leven gehad.
Copyright alle foto’s: ©Anja Arentzen
