Camera razendsnel in stelling
Toen ik gisterenmiddag weer voor het eerst naar buiten kon, nadat ik ruim anderhalve week gevloerd lag door de griep, had ik alle geluk van de wereld. Terwijl ik zo aan de rand van een weiland stond te genieten van het schitterende weer, kwam er ineens vanuit het niets een bijna witte buizerd aanvliegen. Waarschijnlijk had hij me totaal niet opgemerkt, tenminste dat neem ik aan, want anders was hij nooit zo mooi mijn richting op gevlogen. Razendsnel had ik de camera in stelling en kon hem tijdens de landing vastleggen.
Extra dimensie
Dan is vaak een kwestie van seconden en heeft hij z’n vleugels alweer ingeklapt. Deze keer was het echt raak, het zonlicht scheen dwars door zijn open-gespreide vleugels en gaf er nog een extra dimensie aan. In de winter zie je vaker deze wat lichtere buizerds, het zijn de trekkers die vanuit het Hoge Noorden deze kant opkomen
Minder spectaculair
Als hij eenmaal rustig op de paal zit, kan ik hem eens even goed bekijken. Tjonge wat een klauwen heeft zo’n beest, die moet je maar uit de buurt blijven. Heel gebiologeerd zit hij er zelf nu ook naar te kijken, en pikt er zo af een toe iets vanaf. Dat duurt een tijdje en dan besluit hij om zijn geluk maar eens elders te gaan zoeken. Het vertrek vanaf de heiningpaal is veel minder spectaculair dan de aankomst, maar ook zeker de moeite waard om te zien.
Met minder genoegen nemen
Al met al – letterlijk en figuurlijk – een mooie start om de natuur weer in te trekken. En… daar doen we het toch voor, om alles wat vliegt, kruipt en sluipt door bos en veld op de gevoelige plaat vast te leggen, zoals de oude veteranen ons voorgingen. Zij moesten vaak met minder genoegen nemen, omdat ze gewoonweg de middelen niet hadden, die wij heden ten dage tot onze beschikking hebben. Toch blijf ik die oude natuur-veteranen bewonderen voor hetgeen ze aan ons nagelaten hebben!