Hubertus – Foto: ©LF
Zesde zintuig
Ik vertelde u in het vorige deel al, dat wij nieuwsgierig waren geworden, waar Hubertus na deze verstoring was gebleven. Fransien was inmiddels vooruit gelopen richting de Kronkelweg, omdat zij vermoedde dat hij misschien wel die richting op zou zijn gegaan. Dat bleek inderdaad een goede inschatting, wat dat betreft heeft zij een soort van ‘zesde zintuig’. Al doet zij daar zelf heel nuchter over, maar ik vindt het een psychische rijkdom als iemand zo’n zesde zintuig bezit. Geweldig!
Een jongeman stond vanaf de plankier Hubertus te fotograferen – Foto: ©Fransien Fraanje
In het vizier
Als ik bij het gebied van ‘De Veentjes’ – dat aan de zuidkant van de Kronkelweg is gelegen – ben aangekomen, staat zij iemand te fotograferen die de zojuist gearriveerde Hubertus op de korrel heeft. Dus… onze conclusie is, dat ondanks deze verstoring, Hubertus er niet als een gek vandoor is gegaan en de dichte dekking van het bos heeft opgezocht, maar gewoon even verderop naar ‘De Veentjes’ was getrokken. Het duurde dan ook maar even, of meer bezoekers kregen het bijzondere hert in het vizier en genoten van zijn aanwezigheid.
Het plankier als tribune voor de bezoekers en Hubertus als ‘ster’ in De Veentjes – Foto: ©Louis Fraanje
Gelegenheid
En Hubertus… die trok zich weinig aan van al die aandacht, het deerde hem totaal niet en de bezoekers bleven keurig op het plankier staan. Ook zagen we dat onze vriend Florus van den Berg zich bij het fotograferende publiek had gevoegd. Dit is toch fantastisch, zowel voor de bezoekers als voor de mensen van het Park De Hoge Veluwe. Waar elders op de Veluwe – afgezien van Het Aardhuis – krijgt de gemiddelde toerist zo mooi de gelegenheid om een hert van zo dichtbij te zien en op de foto te zetten?
Vanaf het plankier zwaait een jongedame zelfs naar het hert – Foto: ©Louis Fraanje
Populariteit
De bezoekers kunnen er blijkbaar geen genoeg van krijgen, als ik vanaf de Kronkelweg mijn telelens in de richting van Hubertus draai, zie ik dat een jongedame op het plankier zelfs zwaait naar het hert. Dat wil toch wel wat zeggen over de populariteit van dit bijzondere dier. Daarnaast zegt het ook wel iets over zijn gedrag tegenover het publiek, hoewel hij toch wat schuwer is dan voorheen, heeft hij echt totaal geen angst voor mensen.
Zolang de bezoekers van het Park het respect op kunnen brengen om ten opzichte van dit hert, de nodige afstand te bewaren, zullen wij er met z’n allen – bij gezondheid – nog heel veel plezier aan kunnen beleven. Aan Hubertus zelf, zal het zeker niet liggen, hij trekt zijn eigen-wijze wissels over de Hoge Veluwe, die gaat zijn eigen weg.
Mede ook daarom is het te hopen, dat het publiek zich aan de regels houdt en – ondanks het verbod – niet dwars door het gebied gaat ‘struinen’, om maar een mooie plaat te kunnen schieten. De foto’s in dit verhaal bewijzen, dat je ook gewoon vanaf het wandelpad Hubertus kunt bewonderen en vastleggen op de gevoelige plaat!
Fransien en Florus krijgen er blijkbaar geen genoeg van – Foto: ©Louis Fraanje
Zichtbaarheid
Dat sommige mensen wel eens een snerende opmerking maken richting Het Park de Hoge Veluwe en het vergelijken met een dierentuin, is vaak alleen maar afgunst. Het is toch schitterend dat men hier – mede door een goed wildbeheer – de zichtbaarheid van het wild wil vergroten voor de bezoeker van het park. Niet iedereen heeft de mogelijkheid om over de uitgestrekte Veluwe te kunnen zwerven zoals wij. Vooral ouderen en gehandicapten beleven hier juist ontzettend veel plezier aan, omdat zij gewoonweg niet in de gelegenheid zijn om het veld in te trekken. Dat wordt helaas nogal eens vergeten door deze kritische mensen!
Lees ook: Het legendarische hert “Hubertus” – Deel – 29
____________________________________________________________________________________________________
Bekijk ook het filmpje:
