Leven in de brouwerij
Op dit moment kun je de fazanten weer op veel plaatsen horen en zien in het Rauwe Veld. Het luide gekok en het onrustige gefladder van de vleugels der fazantenhanen, hangt constant in de lucht. Aan alles is te merken dat het voorjaar in volle gang is. De mannetjes-fazanten zijn nu op zijn mooist met hun felrode oorlellen en hun kleurrijke kostuum. Ze laten zich nu – letterlijk en figuurlijk – luidkeels horen met hun felle gekakel.
Want… als we in de verte een mannetje horen roepen, dan duurt het maar even of de haan bij ons in de buurt roert zijn verenpak. Dat is de voorbode van zijn antwoord op het gekakel van zijn rivaal. Hij gaat opeens steil recht overeind staan, gooit zijn snavel wijd open en laat zijn kok…kok…. over het Rauwe Veld weerklinken. Daarbij klappen de vleugels van de haan zo wijd mogelijk open en slaat hij er een aantal keren mee naar voren.
De roep van de hanen weerklinken om het hardst – Foto: ©Louis Fraanje
Extra dimensie
Dat is het baltsgedrag van de fazantenhanen, waarmee ze aangeven, dat hun rivalen uit de buurt moeten blijven. Het is gewoon een feest om dit ieder jaar weer mee te maken. Als het avondzonnetje de haan met zijn gespreide vleugels nog even in het volle licht zet, geeft dat nog eens een extra dimensie aan het hele ritueel. Echte gevechten van de hanen blijven vanavond echter uit, het hoogtepunt is een beetje voorbij, denk ik, al kan het zomaar weer even fel en hevig oplaaien.
Rechtop en met gespreide vleugels laat de haan weten dat hij hier de baas is – Foto: ©Louis Fraanje
Een harem
Daarnaast zien we natuurlijk ook hier en daar een haan lopen, die inmiddels al één of enkele hennen om zich heen heeft verzamelt. Deze blijven wat meer in de bosrand rondsjouwen, maar zodra een andere haan in de buurt komt, wordt deze meteen verjaagd. De haan verdedigd zijn harem met hand en tand. Daarover kon u alles lezen in het artikel: Fel gekleurde gladiatoren en hun harem
De late avondzon zet de haan in een schitterend mooi licht
Vogel gevlogen
Zo kun je echt genieten van dit jaarlijkse natuurgebeuren, ook al is het iedere keer weer hetzelfde ritueel, het blijft boeiend. Maar… is dat niet met zoveel dingen en wat maakt het uit? Zo heeft toch ieder mens zijn liefhebberijen en hobby’s en je doet er vaak ook nog anderen een plezier mee.
Met al dat gefilosofeer van mij is ondertussen de arena leeg en verlaten. Ik kan nog net een vertrekkende haan, die op de wieken gaat in de lens vangen, al is het op het nippertje. Een vliegende fazant zie je niet zo vaak en meestal is het ook maar een korte vlucht. Al is het wel een mooi gezicht, als hij met z’n kleurrijke verenpak en gespreide vleugels over het hoge riet naar de overkant vliegt en we hem tenslotte uit het oog verliezen. Dan is de vogel gevlogen.
In een korte vlucht over het hoge riet verdwijnt de haan in de verte – Foto: ©Louis Fraanje
Kleurrijk einde
Als de avondzon achter de bomen van het moeras verzinkt en de horizon in een schitterend licht zet, wordt het langzaam stiller in het Rauwe Veld. Telkens weer wordt ik gegrepen door dit machtige natuurverschijnsel, wanneer de zon verkleurt is tot een grote gouden bal en dan wegzakt aan de horizon. Dan denk ik bij mezelf, wat is die grote Schepper toch een Kunstenaar en voel mij maar een nietig klein schepseltje in dat enorme grote universum!
Als de avondzon alles in een schitterend licht zet – Foto: ©Louis Fraanje
Verwondering
Steeds verder zakt de avondzon, die alsmaar verder verkleurt tot een goud-gele bal. Het wordt steeds mooier en ik….. ik krijg er maar geen genoeg van en zit ademloos toe te kijken. Het enige wat je dan nog kunt doen, is je verwonderen over zoveel moois, dat je zomaar in je schoot geworpen krijgt. Zoiets klinkt u misschien gek in de oren, als ik het hier neerschrijf, maar het komt regelrecht van binnenuit, gewoon ‘puur’ zonder opsmuk en zonder valse schijn!
De zon verkleurt tot een goud-gele bal en het wordt steeds mooier – Foto: ©Louis Fraanje
Paradijs op aarde
Het ziet er allemaal zo verschrikkelijk mooi en vredig uit, maar… daarginds ver weg in het moeras, vechten nu ook grote en kleine dieren voor hun leven. Helaas… zo zit de natuur nu eenmaal in elkaar, leven en overleven, eten en gegeten worden. Wat zou het mooi zijn, als zoiets niet meer nodig zou zijn en wij in vrede met elkaar konden samenleven, zowel in de natuur als in onze eigen leefwereld. Dan hadden wij een Paradijs op aarde, een mooier cadeau kunnen wij ons niet wensen met Pinksteren, dachten we zo bij onszelf!
