Opbouw van het gewei in volle gang
Op dinsdag 10 mei jl. zagen we Hubertus weer heel even in de buurt van het ‘Stenen Hert’, hij was lekker aan het knabbelen van de Lijsterbesblaadjes. Terwijl hij zo bezig was, liet hij zijn sterke tanden van zijn ondergebit zien, zo ver als wij het konden bekijken, zag het er allemaal perfect uit. Hij genoot blijkbaar van de lekkere maaltijd en maalde er niet om dat wij toekeken. Ook het bastgewei zag er goed uit, een mooie gelijkwaardige opbouw van beide stangen.
Met zijn sterke tanden smult Hubertus van de lekkere Lijsterbes-blaadjes – Foto: ©Louis Fraanje
Splitsing naar de kroon
Al reeds eerder gaven wij te kennen, dat we zeer nieuwsgierig zijn wat voor een gewei Hubertus dit vijfde jaar gaat schuiven(opzetten). Als hij z’n kop naar voren toe buigt, zien we dat de splitsing naar de kroon inmiddels heeft plaatsgevonden. De opbouw is weer mooi symmetrisch aan het vorige gewei, toen werd hij uiteindelijk een gelijke achttien-ender, met boven in de kroon, twee enden aan de voorzijde en vier aan de achterzijde.
Als hij met z’n gewei naar voren buigt, kunnen we het nog beter bekijken – Foto: ©Louis Fraanje
De telelens
Drie dagen later, om precies te zijn op vrijdag de 13e mei, waren wij weer in de gelegenheid om het ons zo vertrouwde hert te observeren. Hij liep in de Eikelkamp tussen de Amerikaanse eiken te scharrelen, door het dode hout wat daar ligt en de laagstaande zon, was het moeilijk om wat mooie platen te schieten. Daar komt nog bij, dat het fotograferen vanaf de weg of het bospad moet gebeuren. Op zich is dat niet zo’n heel groot probleem, want de 600 mm telelens overbrugt redelijk gemakkelijk de grote afstand.
Staan we even later ‘oog in oog’ met Hubertus – Foto: ©Louis Fraanje
Koning van het Veluwse woud
Als we dan even ‘oog in oog’ staan met Hubertus, kunnen we niet anders, dan onze bewondering uitspreken voor dit toch zo bijzondere hert. Vooral als deze “Koning van het Veluwse woud” je zo regelrecht aan staat te kijken, met een blik van; wie doet me wat! Tjonge, wat een uitstraling heeft dit hert en dan te bedenken dat zijn gewei nog niet eens helemaal volgroeid is. Een stoere jongen als Hubertus, die inmiddels al aardig uit de kluiten gewassen is, zal straks zeer zeker niet meer met zich laten spotten.
Een stoere jongen met een geweldige uitstraling – Foto: ©Louis Fraanje
Eenzame fietser
Als het Pinksteren is geworden en we moeten Tweede Pinksterdag een wandeling doen in Emst, kunnen we het niet nalaten om ‘s morgens vroeg nog even over de Hoge Veluwe te rijden. Want… je weet maar nooit, het is mooi licht op deze ochtend en dat is natuurlijk fantastisch voor een mooie plaat. Als we achter het Jachtslot Sint Hubertus langs rijden en richting de Eikelkamp koersen, zien we in de verte een eenzame fietser staan, die met zijn verrekijker het bos in staat te turen. Zou… hij er lopen?
Rustig op lavei in het vroege strijklicht van de morgenzon – Foto: ©Louis Fraanje
Strijklicht
Als wij ook op de plek zijn aangekomen, herkennen we hem, het is iemand uit Barneveld, die wij hier vaker ontmoet hebben, ook een echte natuurliefhebber. En… wat denk je? Een eindje van de weg af, zien we Hubertus, rustig op lavei(aan het grazen) op een open stuk gras aan de rand van het bos. Wat een schitterend licht hebben we vanmorgen, stukken beter dan afgelopen vrijdag, heel mooi strijklicht waardoor het bastgewei van Hubertus nog mooier en beter tot zijn recht komt.
Hubertus kijkt even op naar de vroege natuurliefhebbers – Foto: ©Louis Fraanje
Niet poseren
Terwijl Hubertus even opkijkt naar deze vroege natuurliefhebbers, kan ik hem mooi vanaf een laag standpunt fotograferen, waardoor hij nog imposanter lijkt. Het is maar even en ‘hop’, daar gaat zijn kop weer naar beneden, want eten gaat voor alles. Of er nou één of tien fotografen staan, daar trekt hij zich totaal niets van aan en hij gaat echt niet staan te poseren. Maar… dit beeld hebben we in ieder geval binnen, hij staat er gekleurd op. Het legendarische hert Hubertus beschenen door de morgenzon.
Meer dan waard
Gewoon vanaf de weg konden we hem op de gevoelige plaat vastleggen, zonder allerlei capriolen uit te hoeven halen. Als dit zo blijft en er ook geen Parkbezoekers achter hem aan gaan lopen jagen, zoals Anja Arentzen in haar artikelen heeft aangegeven, dan moet het goed komen. Lees ook: Onwetend of kwaadwillig, zeg het maar…
Hubertus is het meer dan waard, om nog een flink aantal jaren zijn wissels te kunnen trekken door de bossen van het Park de Hoge Veluwe.
Hubertus wandelt op zijn gemak de weg over naar de dekking – Foto: ©Louis Fraanje
Tenslotte…
Hubertus zelf vindt het zo onderhand welletjes, hij kijkt eens rustig om zich heen, wat de beste route is naar de dekking. Zonder verder op of om te kijken wandelt hij regelrecht naar de overkant van de weg en verdwijnt in het dichte struikgewas. Daar zal hij wel een lekker en rustig plekje vinden, waar hij heerlijk op zijn gemak kan herkauwen. Het is hem van harte gegund en hopelijk zien we hem binnen niet al te lange tijd weer eens terug, want… het gewei gaat echt de hoogte in, nu ook de kroon zich gaat vormen in het gewei.
Extra tip: Blijf op het pad en ga niet achter hem aan lopen jagen!
Lees ook: Het legendarische hert “Hubertus” – Deel – 30
____________________________________________________________________________________________________
Bekijk ook het filmpje:
