Hubertus en het Jachthuis Sint Hubertus
Het was afgelopen donderdag 26 mei weer zo’n heerlijke lentedag, een dag om erop uit te trekken. Dat hebben we dan ook gedaan en daarbij hoort natuurlijk een stevige wandeling op de Hoge Veluwe. Toen we daarna weer in de auto onze terugreis naar huis zouden aanvaarden, zagen we plotseling onze vrienden Florus en Jannie voor ons rijden, die – net als ons – in de richting van het Jachthuis Sint Hubertus koersten.
Maling aan protocol
Het gebeurt nog wel eens, dat we elkaar tegenkomen op de Hoge Veluwe, want ook zij zijn echte natuurliefhebbers. Het is nog vroeg in de namiddag, dus is de verwachting om wild te zien niet zo heel erg groot. Maar… als we dan in de verte het Jachthuis zien opdoemen, ontwaren we rechts van ons ineens Hubertus. Blijkbaar hadden onze vrienden hem inmiddels ook allang gezien. Nou… nou… die is er alweer vroeg bij vandaag, niet dat je daar wat van op aankunt bij dit hert, want die heeft maling aan alle ‘protocollen’ en gaat gewoon zijn eigen gang.
De wereld op z’n kop
Natuurlijk nemen we even de tijd om een aantal ‘kiekjes’ van hem te maken. Met mijn grote 500 mm-lens blijf ik maar op de weide aan de overkant van de vijver voor het Jachthuis staan, anders lukt het niet. Ja, zo’n joekel is natuurlijk in de meeste omstandigheden erg handig, maar in dit geval dus wat minder.
De anderen lopen over het bruggetje wat meer in de richting van het befaamde hert. In principe zou het het nog mooier zijn, als Hubertus op mijn plekje zou staan, dan kon ik hem weer samen met het Jachthuis Sint Hubertus op de foto zetten. Helaas dus… vandaag zal dit niet lukken.
Wel zie ik hem likkebaardend naar het water in de vijver kijken, maar verder komt hij niet. Trouwens, het is wel een mooi gezicht als hij daar zo aan de overkant staat en weerspiegeld in het water. Terwijl ik zo bezig ben, kiekt Fransien mij van de overkant en heeft blijkbaar hetzelfde idee. Jammer dat er zoveel blad van de waterlelies het beeld wat vertroebelen, maar het is niet anders, het effect is er niet minder om. Het zet heel even de wereld op z’n kop.
Beleving
Dat men zoveel plezier kan beleven aan het ‘simpele’ feit, dat daar een (edel)hert loopt te paraderen en wij daar met z’n allen zo van ondersteboven zijn. Zoiets zal een ‘leek’ absoluut niet begrijpen, nee… toch…? Die zal alleen maar hoofdschuddend zo’n tafereel aanschouwen en bij zijn eigen denken, die zijn niet wijs, of… nog niet volwassen e.d.
Daarom zult u ons ook niet op facebook of twitter tegenkomen, want daar hebben wij echt absoluut niets mee. Om de eenvoudige reden, dat wij op een hele andere manier onze ervaringen willen delen met anderen.
Bijvangst
Terwijl zo een ieder op z’n eigen manier het hert op de weide in spiegelbeeld vast probeert te leggen, komt er een wilde eendenmoeder met enkele jongen voorbij zwemmen. Zij is zich totaal niet bewust van het foto/filmgebeuren op de oevers van de vijver en ook Hubertus kijkt niet op of om. Onze vriend Ton Heekelaar noemt zoiets met een mooi woord ‘bijvangst’, het overkomt je gewoon en dat zijn nou net de leuke elementen in de natuurfotografie. Ook Jannie heeft het eendengezinnetje in beeld op haar filmcamera, het resultaat ziet u op het filmpje onderaan dit artikel!
Rechterkroon
Hubertus vindt het op een gegeven moment welletjes en trekt richting de dekking. Nog even proberen we hem goed in beeld te krijgen, althans het gewei. Onze ogen zijn gericht op de rechterkroon, want daarover blijven we toch enigszins in het ongewisse. Het lijkt er in ieder geval op dat hij daar acht enden in gaat krijgen, dus twee meer dan bij het vorige gewei, maar we wachten het nog even rustig af.
Lees ook: Het legendarische hert “Hubertus” – Deel 33
____________________________________________________________________________________________________
Bekijk ook het filmpje van Jannie van den Berg: